Blog 26 Pitou's Voyage Caribbean and Atlantic Crossing Panama → Azores/ Pitou's Reis Caribische en Atlantische oversteek Panama → Azoren

klik op de video ⇈ 

klik op: Instagram | YouTube | Subscribe Blog | Facebook

Pitou in 50 tinten turquoise wateren - Bimini, Bahamas

São Miguel – Azoren, december 2024

Intro

'Pfffft ik zie geen enkele oranje buoy (= mooring) hoor!', roept Liselotte vanaf het voordek, 'alleen een witte hier'. Het is pikkedonker en mijn zwemvest voelt warm en zwaar. In een drukkend zwoel briesje en flink zwetend, sta ik te schijnen met een felle licht bundel op het water. Er zouden hier toch vele oranje buoys moeten liggen hebben we gehoord, die zijn voor de (zeil)jachten... Onze aankomst op Grand Cayman is een feit en natuurlijk in het donker, want haha wij zijn altijd sneller dan gepland. Het is inmiddels zondagavond 22.30 uur en daar zie ik een witte buoy, dan gaan we die maar pakken. Maar oef dat valt niet mee, er is maar een kleine lus die uitsteekt. Het betekent anderhalve meter over boord hangen om een landvast te wurmen door het smalle oog. Liselotte is met haar pikhaak in gevecht met die lus en ja hoor er komen zoveel krachten op, dat ze de pikhaak moet loslaten. Onze pikhaak wordt naar beneden gezogen en verdwijnt in het duistere water. Omdraaien maar weer en proberen die pikhaak alsnog op te pakken. Gelukkig hebben we twee pikhaken en dat fiksen we, we krijgen dat ding weer aan dek! In het inktzwarte water en na meerdere pogingen op de buik in het zilte gangpad, lukt het om door het kleine korte lusje een touw te proppen. Bravo voor kapitein Machiel die er goed op afstuurt in het pikkedonker mét een flinke bries en hulde voor pikhaak specialist Liselotte die buoy's vangt met een haak-op-een-stok :)

We zien op tegen deze tocht, maar we hebben een fantastisch weervenster!
- Caribische zee

Van onze hele reis hebben we erg op gezien tegen dit stuk, vanuit Panama rechtstreeks naar boven richting de Caymaneilanden. Dat is direct naar het Noorden en omdat de heersende trade winds NO zijn, heb je hier bijna altijd straffe tegenwind of is het heel scherp bezeild. Op een woensdag begint de tocht met nauwelijks wind en we motorren wat op lage snelheid. Later komt er gelukkig meer wind en is alles scherp bezeild. We houden een tijdje richting Jamaica aan omdat we anders tegen de wind in varen. Maar later kunnen we iets afvallen en kunnen we echt richting Grand Cayman gaan. Uiteindelijk blijkt het een prachtig weervenster en wordt het een heerlijk bezeilde tocht. Wat is dat ontzettend boffen... beetje een rommelige zee, maar dat nemen we er graag bij. Opgelucht komen we zodoende in het stikdonker aan. En liggen we na een tocht van vier en een halve dag en na ruim 635 NM vanuit Panama – Shelter Bay, midden in de Caribische zee op Grand Cayman bij George Town de hoofdstad van de Caymaneilanden.

klaar voor vertrek naar de Caymans - Shelterbay Marina, Panama

Aan een oranje mooring in prachtig turquoise water en een geweldig leuke ontmoeting :)

Als we de volgende ochtend wakker worden, schreeuw ik tegen Machiel: 'kijk nou, daar ligt de Panache!' In prachtig blauw water op een steenworp afstand, ligt de zeilboot Panache van Annet & Jacques te dobberen. We hebben tot nu toe alleen online contact met elkaar gehad via de Instagram chat. Zo gaat dat, met heel veel zeilers heb je op die manier verbinding. Even een vraagje stellen aan elkaar, of we beantwoorden vragen. Er is druk chat verkeer tussen boten onderling. Zo ook met Panache, we hoopten ze al in deze contreien tegen te komen. Annet en Jacques halen het beste uit het leven. Ze wonen parttime op hun boot Panache en bezeilen de Caribische wateren, met name Guatemala en Honduras, Belize, Cuba en Mexico. De andere tijd brengen ze door in Nederland met familie en (klein) kinderen. Goed geregeld hoor, vinden we!

Gauw de dinghy in het water en even langs. Panache is ook net aangekomen en moeten net als wij nog inklaren. Zij hebben net vernomen dat je met de boot naar het douane en immigratie dock moet. Hmm daar zitten we eigenlijk niet op de wachten om straks weer zo'n buoy te moeten oppakken... er staat hier flinke swell en dat maakt het niet gemakkelijk!

Maar alles gaat heel soepel. Het is lange tijd geleden dat het inklaren van ons zo gemakkelijk is af gegaan. We krijgen te horen dat we gratis gebruik mogen maken van de oranje moorings, zelfs een paar maanden (!). En die oranje blijken veel gemakkelijker op te pakken dan de witte. Deze witte buoys zijn eigenlijk speciaal voor vissersbootjes en toeristenbootjes voor duikers.
Wij zijn overigens niet van plan om hier maanden te gaan blijven. Vóór het orkaan seizoen (juni t/m november) moeten we immers aan de andere kant van de Atlantische Oceaan zijn!

Caymaneilanden bij het customs dock - Saint George, Grand Cayman

De Caymaneilanden vormen een overzees territorium van het Verenigd Koninkrijk in de Caribische Zee. De Caymaneilanden bestaan uit de eilanden Grand Cayman, Cayman Brac en Little Cayman. De hoofdstad van de Caymans is George Town. De officiële taal is Engels, vaak met een Jamaicaanse tongval die erg grappig klinkt. De bewoners zijn een smeltkroes van Jamaicanen, het verenigd koninkrijk, de VS en Canada. Daarnaast is er ook nog een aanzienlijke groep mensen die Spaans spreken uit Honduras; Nicaragua; Colombia; Cuba en/of de DR. Het eiland heeft lage belastingen en daardoor komen veel buitenlandse bedrijven naar de eilanden. Maar ook de toeristen sector is groot. Het is een ware strandbestemming voor zon liefhebbers. Grand Cayman heeft een kustlijn met witte zandstranden heldere wateren en een kleurrijke onderwaterwereld. De eilanden worden omgeven door veel riffen, waar je prachtig kan duiken of snorkelen. Cayman Brac schijnt een van de mooiste duiklocaties ter wereld te zijn. Jammer genoeg gaan we dit eiland niet aandoen, al eerder genoemd hebben we er geen tijd voor. Aan de boulevard in George Town waar we vaak langslopen, hebben zich meerdere duikscholen gevestigd, er wordt ook hier op meerdere locaties veel gedoken.

We ontdekken nog andere bewoners op Grand Cayman, hmmm gevederde dieren die overal rond scharrelen, kippen en hanen! In groten getale neuzen ze rond, zelfs in de wasserette! Ook op de stranden stappen ze in de branding van de zee en tokken ze tegen schelpjes. Je hoeft geen zout meer te doen op je al ziltige eitje.

duizenden gevederde medebewoners op het eiland! - Grand Cayman

Pitou aan een oranje buoy in de zonsondergang - Grand Cayman

Na een genoeglijk praatje met Panache spreken we met elkaar af op een van de vele terrasjes aan zee in George Town. 'Rackams' wordt ons stam café en samen met een andere bevriende boot van Panache, de C'estcibon van Jan & Aleks, hebben we een heerlijke tijd. Met drie boten aan ieder een eigen oranje buoy liggen we flink op en neer te gaan. Er is veel swell, het lijkt wel alsof je aan het varen bent. Je ligt hier ook tamelijk onbeschermd op de open Caribische Zee. Maar ja, het went wel, wij vinden het niet zo erg. Ons schip beweegt misschien ook iets minder dan de boten van onze vrienden die van polyester zijn. Wij zijn van staal en dus veel zwaarder.

in ons stam café Rackhams samen met Panache (links) en C'estsibon
- Saint George, Grand Cayman

even uitrusten en genieten van het uitzicht op die prachtige turquoise zee
- National Park, Grand Cayman 

We eten op elkaars boot, maken uitstapjes en een aantal hikes. Ook bezoeken we met elkaar de plaatselijke Burgerking, hetgeen een toevalletje is. Het blijkt de enige plek waar de keuken nog open is, na het hiken. Nog nooit van ons leven hebben wij daar gegeten. We bestellen met z'n allen de 'whopper'. Om het een cijfer te geven: de whopper een 5; de frietjes een 7 min, de ambiance een... 9. Een 9 omdat we schitterend uitzicht hebben op het rif en turquoise water. Anders was het een 0 geweest gezien het plastic interieur haha. Een aanrader dus? Voor het eten? Nou nee...

National Park, Grand Cayman is een waar paradijsje! 

Op een van de gezellige avonden, eet Panache bij ons aan boord en worden we verrast met een prachtig aquarel van ons schip! Annet heeft Pitou geschilderd, met een flinke deining op Panache. En dat is gelukt en hoe! Wat een fantastische prent is het geworden, een afbeelding van ons bij een gletsjer in Alaska! Heel blij zijn we met haar schitterende aquarel, die krijgt een mooi plekje!

kunst op zee, heel erg bedankt Annet! - Saint George, Grand Cayman

We zien op de Caymaneilanden geen kaaimannen... het is wel een waar paradijs!

Samen met Panache en C'estcibon gaan we naar het National park van Grand Cayman om een mooie hike te gaan maken. We stappen in een collectivo met z'n allen en hebben meteen dikke pret. Een innemende buschauffeur zegt bij een specifieke 'halte' tegen (wat later blijkt) een oud vrouwtje: 'Come-on handsome, it's your turn darling!' We weten dan nog niet wie er vanuit achter uit de bus voorbij komt schuifelen. Je denkt aan een pretty chick... Haha er wordt luid gelachen in de bus, het was schattig en hilarisch. Overigens zegt iedereen tegen je hier 'darling', dat klinkt heel toegankelijk en gezellig vinden we. Met de drie boten maken een prachtige hike en lopen over wit koraal zand met een onstuimige turquoise zee. Rond de eilanden liggen veel koraal riffen en in de verte zien we de brandig erover heen slaan. Je moet hier niet vastlopen met je boot op de riffen...

Wie we hier ook tegen komen is James. De Amerikaan is een bekende YouTuber en vaart in zijn zeilboot Zingaro. Wij zijn hem al eerder tegen gekomen op Aruba. Inmiddels heeft hij een Colombiaanse vriendin en een dochtertje van 9 maanden. James heeft vaak betalende gasten aan boord en vertelt hilarische verhalen over hen. Niet voor herhaling vatbaar in dit blog, maar Liselotte doet het bijna in haar broek... en hikt van het lachen.

Het is een leuk eiland en de mensen vinden we heel tevreden overkomen. De boodschappen zijn alleen schandalig duur. Iedereen heeft hier hoge inkomens, vernemen van van een local. We lopen naar de Kirk Market wat een flinke wandeling is (wij parkeren de dinghy niet dichtbij vanwege de flinke swell). Vooral terug met je boodschappen is een uitdaging, vanwege tropische temperaturen. In de Kirk Market is een overvloed van luxe producten verkrijgbaar, voor ons na het betaalbare Mexico en Panama, wel stukken duurder. Een brood is al 8 a 10 dollar en over groente en fruit zullen we het maar niet hebben, er zijn ergere dingen...

Mieke en Ben op Pitou - Oranjestad, Aruba - 2022

Op de Caymans hebben een heel verdrietig moment gehad, alweer een half jaar geleden.

Onze lieve goede vriend Ben uit Aruba is overleden. Mieke & Ben kennen wij al zo lang... sinds 1996 toen wij op Aruba woonden en tijdens onze zeilreis met onze kinderen hebben we ze veelvuldig gezien. Wij hebben Ben's herdenkingsdienst online live kunnen bijwonen toen wij op Grand Cayman lagen, vanuit ons ankerplekje. Door Starlink hadden we een hele goede verbinding.
Ben we hebben jou hier al een keer eerder genoemd in een van onze bloggen, toen we een jaar op Aruba vast lagen door Corona. Niets was je te veel om voor ons te doen in 2020, in die lastige Corona tijd. Jij was een goede vriend voor veel mensen, je stond voor iedereen klaar. Wij vonden je een mix van warme hartelijkheid, gul, maar ook vastberaden je had een natuurlijk overwicht en leiderschap. Het maakte je een heel fijn en prettig mens. Veel heb jij voor de gemeenschap op Aruba betekent, voor je familie, je vrienden en ook voor ons. Jij was iemand die onze wereldreis helemaal volgde en precies wist waar we waren. Nooit en nooit zullen we dat vergeten! En voor jouw wederhelft, onze dierbare vriendin Mieke hebben we heel veel bewondering. Mieke, die je leven op een prachtige manier 'vierde' samen met je gezin en vrienden bij jouw afscheid. Jullie waren een fantastisch stel en team! Tevens vormden jullie een warm en hartelijk gezin met de kinderen Natasja en Joeri, aanhang en kleinkinderen, waar we ons altijd heel thuis en welkom hebben gevoeld.
We zullen je zo missen Ben...♡

het inklaring proces in Cuba is een grote uitdaging: met de dokter;
immigratie en douane;

de Port Captain;

als laatste de veterinaire dienst - Hemingway Marina - Havana

We komen in een volstrekt andere wereld, na een uitgebreid inklaring proces en heleboel autoriteiten aan boord!
We nemen afscheid van Panache (we verheugen ons nu al om ze weer in Nederland te zien!) en de C'estcibon. Aleks zien we waarschijnlijk op de Azoren. Beiden boten gaan naar Guatemala zeilen.

En... wij gaan naar Cuba! We klaren uit en zeilen op ons gemak naar Marina Hemingway nabij Havana, de hoofdstad van Cuba. Het wordt een heerlijke tocht van zo'n kleine 450 NM.

Als we bij het ponton aanleggen van de douane en immigratie bij Marina Hemingway volgt er weer een soort van 'kermis'. We liggen er uren en kunnen pas de volgende dag naar onze plek in de haven. Eerst naar de douane, daarna naar de immigratie. En dan komen vervolgens aan boord: douane, immigratie, de dokter (incl. witte jas + stethoscoop), de veterinaire dienst en de Port Captain. Ze zijn heel serieus, formeel en beleefd maar wel heel vriendelijk. De beambten verexcuseren zich dat álle kastjes open moeten. Onder de vele luiken willen ze kijken en in de bilge en ze werpen vervolgens ook nog een blik in de motorkamer. De vuurpijlen vinden ze zeer interessant, ze worden gefotografeerd vanuit meerdere hoeken en ook Starlink, de antenne van ons internet wordt volledig onderzocht. De meneer van de veterinaire dienst wil ook kijken naar alle verse spullen die we bij ons hebben. Eerst in de koelkasten een uitgebreid onderzoek. En zelfs de vriezer moet open. Het etiket van de bevroren kip wordt aandachtig bestudeerd en hij ziet dat de kip uit Mexico komt. Werkelijk álle andere bevroren spullen worden gecontroleerd. En als hij knikt dat het goed is, halen we allebei opgelucht adem. De kip of ander bevroren spul mag níet uit Amerika komen, meldt de man ons.

Als hij klaar is zegt hij een cadeautje voor zijn vrouw te willen hebben... ahummm oké! We geven hem een mooie nieuwe fles met een chique parfum douche zeep uit de voorraad. Of hij er echt tevreden mee is weten we eigenlijk niet... Het is niet van zijn gezicht af te lezen welke strak in de plooi zat.

aan de kade - Marina Hemingway, Cuba

Onze Taxi chauffeur vertelt: 'Als de Cubanen alle vrijheid krijgen, loopt het land leeg!'
We liggen in de Marina Hemingway langs een hele lange kade. De haven bestaat niet uit steigers met 'vingers' maar uit een aantal kades. Het terrein is groot met enorme parkeerplaatsen, er zijn eenvoudige douches en er is een café waar je ook een hapje kan eten. Dat proberen we een aantal keer uit. Het is heel goedkoop, een bordje kip met één blaadje sla, een friemeltje tomaat en één aardappel kost €3 incl. een biertje. Iets anders dan bier is er niet. Cola of iets dergelijks, spa rood is niet te bestellen in het café, natuurlijk is wel rum verkrijgbaar overal. Ook zijn er op het terrein een paar winkeltjes waar artikelen zoals sigaren en rum en wat 'Blokker' artikelen worden verkocht naast elkaar. Hmmm een vreemde combinatie. Dit zijn door de overheid gerunde winkels waar je met dollars moet betalen. Er zijn ook andere winkels die voor het 'gewone' volk zijn waar je kan betalen met de CUB (Cuban Peso). Die winkeltjes zijn naar onze ervaring bijna altijd leeg... Verder staan er een soort vervallen hotels en appartementencomplexen, waar niemand te vinden is. Ze zijn volledig verlaten. Het geheel geeft een beetje een vergane glorie gevoel, het doet het ons triest aan. Hoe anders is het hier ooit geweest, vernemen we van een aantal boten die hier eerder jaren geleden zijn geweest. De cruisers die hier op dit moment liggen zijn op een hand te tellen, inclusief ons.

we zijn in Havana! - Cuba

We maken een praatje met een captain van een motorboot die aan dezelfde kade ligt. Hij vertelt ons al 30 jaar hier naar toe te gaan en maakt tochten rond de Noord kust van Cuba, maar is ook aan de Zuidkust geweest. 'Het was vroeger heel levendig en je kon veel meer krijgen,' vervolgt hij. 'Door de recessie is alles veranderd, de Cubanen hebben alleen rum en sigaren waar ze zich mee troosten.' Hij tipt ons een taxi chauffeur en de volgende dag gaan we Havana verkennen, de stad ligt op zo'n half uur rijden van Marina Hemingway. Onderweg zien we al de eerste Cubaanse oldtimers, de retro auto's. We stappen uit in het centrum en bezoeken het oude centrum, Habana Vieja, wat aanvoelt als een prachtig openlucht museum. We flaneren op El Malecon – boulevard, tussen de vervallen panden van ooit volle glorie en vergapen ons op het mooie Plaza Vieja etc. Natuurlijk drinken we wat in het beroemde café Hemingway. Ernest Hemingway schreef in zijn huis La finca Vigia in San Franscisco de Paula (voorstad bij Havana) zijn wereld beroemde boek 'the old man and the sea'. En wie heeft dat voor zijn boekenlijst niet gelezen?

fotoshot vanuit de taxi, een typisch Cubaanse villa, we zien ze veel langs de
weg richting Havana - Cuba

bij café Hemingway in het centrum van Havana - Cuba 

hele mooie oldtimers overal in het centrum van Havana - Cuba

een van de vele doorkijkjes van de huizen buiten het rijke centrum van
Havana - Cuba

We laten ons rond rijden met zo'n prachtige oldtimer, een Pitou-groene auto, hetgeen zeeeeer vertrouwd voelt. Geen idee of deze wagen nu een buick, Chevrolet of een Cadillac is (weet jij het? graag je reactie onder aan ons blog, haha). Onze chauffeur lijkt op Omar Sy en we krijgen associaties met de film Entouchables, waarin hij de hoofdrol speelde. Na de pracht en praal van het oude centrum, Habana Vieja, zoeven we door arme wijken naar het El Morro Nationaal Monument en lopen over Plaza De La Revolution. Het is een erg indrukwekkende ervaring. Vervolgens rijden we door naar een prachtig uitzichtpunt op een berg in een buitenwijk, waar je de gouden koepels van Havana in al hun glorie prachtig ziet glanzen. Waar we ook een blik op kunnen werpen is het kantoor La Cabana de Che Guevara. Che zetelde zich hier na de revolutie. Wat een indrukwekkende historische plek, zijn huis is nu een museum.

alsof we in  de film 'Intouchables' rondrijden met onze chauffeur en gids
- Havana, Cuba

prachtig uitzicht op Havana op de berg in de wijk Casablanca - Havana, Cuba 

Naast de pracht en praal in Habana Vieja is er hier een gebrek aan alles!

Na de indrukwekkende autorit, rusten we uit op een van de vele terrasjes in Habana Vieja en bestellen een Cubaanse mojito. We laten onder het genot van het drankje, onze gedachtes gaan. Het voelt allemaal zo dubbel... Cuba weerspiegelt vandaag de dag een complete mix van veerkracht en ontbering. Het embargo en de economische uitdagingen hebben er voor gezorgd dat veel mensen moeite hebben om toegang te krijgen tot basisgoederen, wat een gevoel van stille wanhoop creëert. En dat voel je zo goed... in de muziek hoor je het terug. Overal groepjes muzikanten, op straat en in cafés. Zo'n bandje speelt gevoelige muziek en er wordt direct gedanst met veel passie en emotie. Soms blij en uitbundig, maar ook melancholiek en zwaarmoedig. De Cubanen kunnen zich er helemaal in kwijt en zich laten gaan en het kost niks. Het schept veel verbinding...

 impressies uit Havana - Cuba

In het centrum van Havana zijn er veel toeristen winkeltjes waar toeristen spul wordt verkocht. We hebben maar één supermarkt gezien (waar je alleen kan betalen met dollars) de gekste dingen staan daar naast elkaar in het schap. Zoals wasmiddel naast een paar blikjes bonen. En een vleesafdeling die er wel redelijk uitziet, maar de 'gewone' mensen kunnen daar dus niet betalen met de CUB. Verder veel lege planken... En we zoeken naar wc papier, wat werkelijk nergens is te krijgen! Ook bij de cafeetjes in de stad is er geen papier bij de toiletten. Hier hebben we niet op gerekend en vooral Liselotte liep met haar ziel onder haar arm na een toilet bezoek... En dat is natuurlijk helemaal niks in wat wij meemaken ten opzichte van de mensen hier. Verdrietig, vooral omdat deze lieve hartelijke mensen niet uit deze situatie kunnen 'ontsnappen'. Er is gebrek aan verse, gezonde producten zoals groenten; fruit; vis maar ook de 'gewone' dingen zoals noten, melk, yoghurt, fruit-batida (smoothie), of een blikje cola etc. etc. Je kan het gewoon niet kopen, want het is er niet! Aan (ongezonde) producten zoals rum en sigaren geen gebrek. Het wordt zelfs door de overheid aan mensen gratis geleverd en aangemoedigd. We zien dat de lokale bevolking zich tot rum en sigaren wendt en veel goedkoop bier, je ziet vaak een biertap op tafels. Het zijn de betaalbare overblijfselen van eenvoudiger tijden als een manier om met de dagelijkse ontberingen om te gaan.

Vieja Habana - Cuba 

Vieja Habana - Cuba 

Vieja Habana - Cuba 

Ondanks dit alles hebben we gezien dat er een grote onderlinge kracht is in de mensen om te overleven in een deze veranderende wereld. Wij hebben op Pitou een voorraad die nu als heel rijk aanvoelt. We nemen ons schip grondig onder de loep en kijken wat er hier nodig is. Sommige spullen kunnen we op de Bahama's wel weer aanschaffen. Alle beetjes maken verschil. We gaan voor de tweede keer naar Havana, met tassen vol kleding, handdoeken, zwembroeken/bikini's, zeep, shampoo/conditioner, afwasmiddel, make-up, pijnstillers, paracetamol en andere producten zoals leesbrillen etc. Wat een enorm verschil met de Caymaneilanden, daar aan luxe geen gebrek. Maar het allerbelangrijkste wat men daar heeft is de vrijheid en kunnen gaan en staan waar je wil. Dat is hier in Cuba het grootste gemis... We willen nog een tabak fabriek bezoeken en een rum destilleerderij. Beiden lukt niet, alles gesloten, gewoon op een doordeweekse dag, zo jammer. En nog een onverwacht 'cadeau' laten we achter. Helaas wordt Machiel's mobile gestolen uit zijn rugzak, hmmmm. We hopen dat er een Cubaan heel blij mee is en een hele goede dag heeft...

Vieja Habana - Cuba 

een mooie herinnering onze houten aanwinst! - Cuba

Vieja Habana - Cuba 

café bij marina Hemingway, de biertap op tafel - Cuba

Vijftig tinten turquoise, op naar de Bahama's!
Met de Franse cruisers van zeilboot de AuriJin hebben we ook nog een leuke ontmoeting. Zij liggen aan dezelfde kade als wij en komen uit het Carieb. Zij zijn eind 20, Auréline is dierenarts en hij is scheepsarchitect en ze hebben heerlijk een sabbatical gehad afgelopen jaar. We drinken samen een biertje in het café en bespreken onze ervaringen en routes die we gaan doen. We zullen elkaar weer tegenkomen, in Bimini en later op de Azoren.

We klaren uit bij hetzelfde ponton van de douane en immigratie naast de marina Hemingway. Weer wordt de boot van top tot teen onderzocht, we begrijpen dat ze voornamelijk zoeken naar vluchtelingen die je eventueel zou verbergen. Zelfs in het water onder de boot kijken ze! Maar dan is alles goed en gaan we naar het diesel ponton om te tanken en off we are, op naar de Bahama's.

onze route

we vieren onze aankomst in Bimini met een zelf gebakken pizza en een bubbel
- Bahama's 

Pitou voor anker 50 tinten turquoise - Alice Town, Bimini Bahama's

'Ja, hier kan het wel het is 10 m diep,' roept Liselotte vanuit het stuurhuis naar buiten en met de handel neemt ze gas terug en remt Pitou af. Machiel staat op de punt buiten en rrrrttttt daar rolt ons anker zich af en plonst in een inktzwarte zee. Weer komen we in het pikkedonker aan. Dit keer bij Alice Town – North Bimini behorend tot de Bahama's, na een oversteek van ruim 3 dagen. We hebben inmiddels een abonnement op aankomen in het donker, haha. We worden er vaardig in, maar blijven scherp. Overal koraal om ons heen, ohhhh als we de plotter toch niet hadden... Gelukkig hebben we een back-up van alle kaarten op onze I-pad.

Nu eerst lekker slapen, morgen kijken we wel waar we moeten inklaren.

speeden naar de douane en de immigratie! - Alice Town, Bimini Bahama's 

Bij aankomst op de Bahama's moeten zeilers zich melden bij een van de officiële douane posten. We hebben helaas te weinig tijd om de Bahama's uitgebreid te bekijken. Wel jammer want het is hier echt prachtig. We schommelen achter ons anker in een soort tropisch aquarium. Het water is kristalhelder en fel turquoise. Honderden vrolijk gekleurde visjes dansen rond de boot. Allereerst nemen we een frisse duik, voordat we aan land gaan, het water is zo uitnodigend. De zee is lauw en loom dobberen we in het prachtige water. Oké oké, het is tijd voor meer actie. We slingeren de dinghy naar beneden en speeden naar de hoek van het eiland. Daar gaan we in een ruime bocht om heen, grote stukken rif steken uit waar de branding op slaat. We zien gekleurde huisjes op de kant en het is moeilijk om te zien waar we de dinghy kunnen parkeren. We willen haar op een rustig en veilig plekje achterlaten. In een klein haventje lukt dat en we wandelen door Alice-Town, een lint dorp, naar de douane en immigratie. Bimini doet heel Caribisch aan, met z'n pastelkleurige huizen en donker gekleurde mensen. En overal grote roze conche-schelpen als sier object gemetseld in omheiningen en muurtjes. Uit kleine huizen en langsrijdende auto's klinken vrolijke reggae deuntjes. Zo leuk!

Als eerste klaren we in bij de douane. Helaas zijn de beambten niet echt toeschietelijk er kan geen lachje van af... Maar na het invullen van een stapel formulieren zijn we uiteindelijk vrij makkelijk ingeklaard. Soms denken we wel eens, waar laten ze in godsnaam al die inmiddels duizenden formulieren van die vele zeilers, die zich via de maritieme autoriteiten moeten inklaren? Het archief moet overal ter wereld uitpuilen...

Bij de immigratie dienen we een cruising-permit te hebben, vernemen we van andere zeilers. We zien boze koppen van zeilers uit het immigratie kantoor komen met een gezicht dat staat op onweer... Het schijnt weer niet gelukt te zijn met de aanvraag online in te vullen, het moet voor de vijfde keer over begrijpen we van Franse cruisers. Oei dat cruising-permit hebben wij ook nog niet. Het kost ons 190 Dollar extra, boven op de kosten van het inklaren. We hebben er eerlijk gezegd zo geen zin in #%@:-(&.

huizen in Alice Town - Bimini,  Bahama's

het leek ons een leuk museum in Alice Town, maar het was alleen maar
dicht haha, Bimini, Bahama's

Vol goede moed stappen we het kleine immigratie kantoor in, de volgende dag. Het blijkt al snel dat het leven hier in een heel ander tempo verloopt dan op zee.

We treffen een beambte achter haar bureau, verdiept in papieren. Ze kijkt niet op als we binnen komen, maar we begroeten haar vriendelijk

– 'Goedmorgen', begint Machiel, optimistisch. 'We zijn hier om in te klaren en van plan om een week te blijven.'

– De beambte kijkt kort op en knikt, waarna ze een beetje monotone stem antwoordt: 'Oké, een week. Dat wordt sowieso 190 dollar voor het cruisers permit.'

– Ik kijk Machiel aan, 'Maar het permit is toch voor zes maanden?', vraag ik voorzichtig.

– Nu richt ze haar blik op ons, alsof we iets heel voor de hand liggend hebben gemist. 'Ja zes maanden. Dat is de regel', zegt ze, alsof het de meest logische zaak is van de wereld.

– Machiel krabt aan zijn hoofd. 'Maar we blijven maar zeven dagen...' Hij doet een snelle rekensom. 'Dat is dan 28 dollar per dag. Is er geen weekend tarief of zoiets?'

– Ze haalt haar schouders op, onbewogen door ons probleem. 'Dit is geen hotel meneer,' zegt ze droog.

– Ik probeer nog een poging: 'We blijven hier niet voor een half jaar vakantie, wij zijn op doorreis.' Het voelt alsof we voor zes maanden moeten betalen terwijl we hier maar een week gebruik van gaan maken...

– De beambte kijkt ons aan zonder enige hint van begrip of flexibiliteit. 'Dit is de procedure nu eenmaal.'

We kijken elkaar aan, beseffend dat we dit niet gaan winnen. Machiel grinnikt: 'Weet je, ik ben er klaar mee, het is wat het is...,' zegt hij zachtjes tegen me. En ik kan niet anders dan beamend ja-knikken.

We zijn gewoon een beetje douane-en-immigratie-moe, na afgelopen jaren. Zoveel en vaak hebben we uren op dit soort kantoren doorgebracht, menigmaal lang moeten wachten en massa's papierwerk ingevuld. En iedere keer de beurs (wijd) open trekken, het is veel gedoe. Een groot spektakel met honden, militairen en beambten aan boord, we hebben enorm veel te maken gehad met de maritieme autoriteiten afgelopen jaren en veel bureaucratie. Overigens Mexico (Pacific) spant daarin de kroon en staat op nummer 1...

De permit aanvraag online invullen blijkt nog een flinke uitdaging (mislukte ook bij ons meerdere keren grrrrr). De onverbiddelijke mevrouw bij de immigratie neemt uiteindelijk van ons een overvloed aan papieren en formulieren in ontvangst. Met een stevige zucht ondertekenen we de papieren en betalen we voor zes maanden en het is na een uur, helemaal oké! Terwijl we het kantoor verlaten, kunnen we niet anders dan lachen om de absurditeit van de situatie. We hebben een prachtig maandenlang cruising-permit in bezit. Joepie alle officiële handelingen zijn weer voor even achter de rug. En natuurlijk zijn we dankbaar dat we deze reis kunnen maken. Het hoort er gewoon bij het inklaren, maar de ene keer kan je er beter tegen dan de andere keer...

Alice Town - Bimini Bahama's

mini supermarktje in Alice Town - Bimini, Bahama's

Verse boodschappen halen we in een kleine supermarkt, veel van onze (verse) voorraden kunnen we hier gelukkig na ons bezoek aan Cuba weer aanvullen. Wel flinke tijd wachten, want ze zijn midden op de dag gewoon even een tijdje dicht, precies als wij voor de deur staan haha. We begrijpen dat ze iemand moeten weg brengen naar het vliegveld. De mensen zijn heel relaxt hier en easy going. Er zijn rondom het eiland prachtige riffen en de zee is ongelofelijk mooi. Met de vele palmen op het eiland is dit ook een waar paradijsje net als de Caymans, vinden we. Het kleine eiland leeft van het toerisme. Er wordt hier evenals op de Caymans veel gedoken, bij de hotels zijn vaak duikscholen aangesloten. Het leven op het eiland speelt zich grotendeels buiten af. Groepjes locals, vaak met brommer of auto gestald bij hun gekleurde huisjes, hebben een grote geluidsinstallatie aan staan waar Caribische muziek uit schalt. Een gezellig tropisch sfeertje hoor!

Het is niet erg druk met toeristen en ook liggen er maar een handje vol zeilboten (waaronder onze vrienden van de AuriJin) voor anker. We blijven er uit eindelijk een kleine week. In een dagtochtje bereiken we het volgende eiland, Grand Bahama en gaan er voor anker, weer in prachtig helder blauw water. De voorbereidingen voor onze eerste traject van de Atlantische oversteek naar Bermuda zijn in volle gang!

voor anker bij ons laatste eiland van de Bahama's - Freeport, Grand Bahama

De eerste etappe van onze Atlantische Oceaan oversteek!
CHECK! Ons eerste serieuze stuk van de oversteek over de Atlantische Oceaan is een feit! Rtttttt en onze onvermoeibare anker + ketting laten we vallen in de baai van Saint George, Bermuda. De ankerketting is na zes jaar intensief gebruik niet meer wat die is geweest. De metalen ketting aan ons anker is gegalvaniseerd, wat inhoud dat die bewerkt is met een zinklaag om het roesten tegen te gaan. Maar deze laag is inmiddels 'opgegeten' door het vele gebruik en door de altijd zilte atmosfeer. We zijn aan een nieuwe ankerketting toe, maar de ketting heeft ons tot nu toe nog nooit in de steek gelaten. Zelfs niet in Alaska waar we 50 knots wind op de kop hebben gehad. De ketting is erg aan het roesten en geeft ons dek grote oranje roestvlekken die er maar lastig af gaan. Op de Azoren lossen we dat op: daar bestellen we een nieuwe ketting.

onze track van de Garmin Atlantische Oceaan oversteek 
Bahama's → Bermuda 

Nadat we de lijnen hebben losgegooid vanuit Grand Bahama hebben we een prima Atlantische oversteek, de meeste dagen verlopen heel rustig. De spanning neemt dan iets af, je bent toch heel scherp gefocust op wat er kán komen of gebeuren. Eenmaal dit losgelaten zijn we beiden meer relaxt. We hebben windstiltes waar we dobberen maar ook flinke winden. Liselotte mag tijdens deze overtocht, midden op de Oceaan er ook nog een jaartje erbij tellen, hiep hiep hoera!

'Het voelt bijna als te perfect,' zegt Machiel als we op driekwart van onze oversteek zijn. Maar zoals dat vaak gaat op de oceaan krijgen we, nb op Liselottes verjaardag (haar cadeautje van de Angry Atlantic...) te maken met een front. Op die (verjaar) dag hebben een record met een dagafstand van 189 NM en 44 knots op de windmeter gezien! Al met al een dag & nacht met onweer en bliksem erg spannend, maar om nooit te vergeten! Gelukkig hebben we dankzij Starlink constant toegang tot de weer-apps en zijn we iets meer naar het Zuiden gaan sturen waardoor we op de rand van het front zitten. En zo hebben we het centrum van de storm omzeilt en komen we opgelucht aan in Bermuda. Over de afstand Grand Bahama → Bermuda een oversteek van 940 NM, doen we uiteindelijk 6 dagen. We zijn daar heel tevreden mee, zeker omdat we ook een aantal windstille dagen hebben gehad.

naar de customs en immigratie - Saint George, Bermuda 

bij de customs & immigratie, ze zijn hartelijk en het gaat super makkelijk!
- Saint George, Bermuda 

Fashion op het kleurrijke en charmante Bermuda, we hebben er een heerlijke tijd!
Bermuda is een bijzonder eiland. Wanneer je er aankomt, valt meteen de levendige sfeer op, niet alleen door de turquoise wateren, maar vooral door de kleurrijke huizen en de altijd lachende locals. De spierwitte glinsterende daken van de huizen zijn een opvallend gezicht; ze zijn zo gebouwd om regenwater op te vangen, iets wat op een eiland zonder natuurlijke rivieren essentieel is.

Gemeentehuis van Saint George is prachtig! - Bermuda

“Wist je dat die witte daken ook helpen om de huizen koel te houden?', vertelt een vriendelijke Bermudaan ons. Een ander iconisch beeld is natuurlijk de Bermuda short, die beroemde korte broeken die locals dragen met een overhemd + colbert en kniehoge kousen. Ik kan het niet laten om te lachen als Machiel zegt: 'Misschien moet ik ook zo'n set kopen, denk je niet dat het me zal staan?' Nou dat zal hem zeker heel classy staan haha. De bermuda is hier volop aanwezig aan boord, maar de combi van overhemd & colbert, kousen en nette schoenen maken het echt hilarische mode hier!

fashion op Bermuda, in bermuda... - Saint George, Bermuda

Ook de geschiedenis van Bermuda is fascinerend. Het eiland werd in 1609 per ongeluk ontdekt door de Britse avonturier Sir George Somers, toen zijn schip op de riffen van Bermuda strandde. Het werd al snel een belangrijke stop voor zeelieden en dat merk je nog steeds. We voelen ons meteen thuis, omringd door die eeuwenoude maritieme tradities.

Tijdens een busrit naar de hoofdstad Hamilton kijken we onze ogen uit naar de prachtige omgeving. 'Kijk nou, echt alle huizen hebben een wit dak, het is uniek', zeg ik terwijl buiten de huizen voorbij flitsen. Machiel knikt, 'Ja en alles is hier zo netjes, haha dat zijn we niet meer gewend. Zelfs de bushaltes hebben iets stijlvols'.

voor anker bij Saint George - Bermuda 

classy Bermudanen, werkzaam bij de bank op lunchpauze
- Hamilton, Bermuda

Hamilton zelf bruist van het leven, met charmante winkels, restaurants en natuurlijk de iconische Royal Bermuda Yachtclub. Terwijl we door de straten slenteren, voelen we de mix van Koloniale invloeden en Caribische charme. Het is klein, maar vol karakter, prachtig zonnig weer, blauw water het is onmogelijk om op dit eiland niet verliefd op te worden, behalve dan...

Even een pauze in ons bezoek aan Hamilton, we ploffen neer bij een leuk café in het centrum, op een vol terras (gewoon aan een drukke straat). 'Een cappuccino en een latte alstublieft,' bestelt Machiel. De bediende glimlacht vriendelijk naar hem en tikt het bedrag in haar machientje. 'Dat wordt 20 dollar,' zegt ze vrolijk. Liselotte verslikt zich bijna in haar adem. 'Voor twee kopjes koffie!?', fluister ik naar Machiel... 'Ik hoop dat de barista er goudvlokken in strooit, haha.' Gniffelend kijk ik hem aan. 'Welkom in Bermuda schat, alles is hier super stijlvol... en schreeuwend duur!'

Maarrrr we liggen gratis in een mooie baai dat scheelt en we hebben gezellige ontmoetingen met de boten Pinta, Olim en Ruimtevaarder. Inmiddels wachten we op een goed weervenster om het tweede gedeelte van de Atlantische Oceaan oversteek te gaan doen.

we bezoeken in de hoofdstad de National Gallery - Hamilton, Bermuda

We bereiden ons voor onze de tweede etappe van de Atlantic en we klaren ons uit op Bermuda
Heel erg fijn is dat het inklaren en nu ook uitklaren een stuk eenvoudiger gaat dan afgelopen keren! In dit blog overheerst het in- uitklaren een beetje omdat we zoveel landen kort op elkaar in de afgelopen maanden hebben aangedaan. Het is hier op Bermuda een fluitje van een cent en het kost een verwaarloosbaar bedrag van 30 dollar. 

Machiel gaat in de mast de stagen te checken, Liselotte hijst hem erin met de elektrische lier, dat scheelt! Alles is goed. 

We tanken en we varen de baai uit, komen op een rommelige zee en schommelen van links naar rechts. We maken meerdere malen een gecontroleerde gijp en bakken een eitje als avondmaal. Dat valt altijd goed, we zijn toch altijd een tikje nerveus zo'n eerste dag & nacht op de oceaan en je nog 1900 NM voor de boeg hebt.

grootzeil leuvers breken aan de lopende band onderweg naar de Azoren,
gelukkig kunnen we ze allemaal vervangen! - Atlantische oceaan oversteek

We hebben op deze overtocht de wind uit alle hoeken. Of geen wind. Van bonkige zeeën tot een spiegelgladde. We slapen goed en soms minder goed. Kortom zo gaat een oversteek die langer is dan een paar dagen. We koken en bakken (ook lekkere broden) van alles onderweg, er wordt goed gegeten! Het laatste stuk van de oversteek is echt pittig, we hebben het drie dagen en twee nachten zwaar gehad. Waarmee? Met een depressie die we helaas niet kunnen ontwijken. We zitten op de rand van het front maar dan nog hebben we flink harde wind en hoge golven. Machiel schat de golven zo rond de 4 tot 5 meter in hmmmm @#$%;&: Liselotte duikt dan graag naar binnen de kajuit in, om de golven niet te zien. 

Gezegd moet worden dat onze geliefde Pitou de golven majestueus neemt en ook Alice onze autopiloot draait haar hand er niet voor om en stuurt ons veilig richting de Azoren. Zo blij zijn we dat alles het goed doet, onze gereefde zeilen houden zich ook kranig. Het vertrouwen in je boot is enorm belangrijk, op zulke momenten!

we hebben een paar pittige dagen tijdens onze oversteek
-  Atlantische Oceaan

Land Ho! - Pico in zicht! - Atlantische Oceaan

En dan LAND HO – LAND IN ZICHT, joepie we zijn op de Azoren!
Een prachtig moment, een glorieus gevoel om land in zicht te hebben. In de mist zien we eerst de Pico (de vulkaan van het eiland Pico), maar ons doel is de overkant. We gaan op het eiland Faial af, naar de baai bij de kleine stad Horta. En ons anker laten we weer zakken, dit keer op klaarlichte dag gelukkig. We doen meerdere pogingen om te ankeren omdat de grond rotsig is en we te dicht bij een andere boot komen. Het ligt best vol met cruisers die net ook allemaal de Atlantische Oceaan oversteek achter de rug hebben. We zien boten met opvallend veel Europese vlaggen. Landen als Noorwegen, Zweden, Finland, Denemarken, Duitsland, Polen, Verenigd Koninkrijk, België en Nederland zijn hier goed vertegenwoordigd. Geen boten meer uit de VS of Canada die wij juist de afgelopen jaren heel veel zagen. We zijn zoooo blij dat we veilig zijn aangekomen! Na 6 jaar zijn we weer terug in EUROPA, joepie!

CHECK, onze tweede etappe Atlantische oceaan oversteek is een feit. Over de afstand Bermuda / Saint George → Faial / Horta – Azoren een oversteek van 1900 NM, doen we precies 14 dagen.

aankomst bij Horta - Faial Azoren

Eén groot feest van wereldcruisers hier in Horta en wat een ontzettend leuke ontmoeting!

Of je nou een rondje Atlantic doet, een rondje wereld en/of ook een stuk de Pacific, door het Panama Kanaal gaat of rond de Kaap van Zuid-Amerika je hebt allemaal die Ocean(en) over gestoken. Fantastische verhalen en ervaringen in de zeilers community hier, je treft hier echt enorm veel wereldzeilers aan. En deze belevenissen komen allemaal samen in het café van wijlen Peter Sport. Het café wordt nu gerund door zijn zoon (die ook Peter Sport heet) en het is nog steeds een verzamelplek waar zeilers elkaars avonturen delen en hun vlag op hangen. En op de kades van de haven laten de cruisers een (muur)schildering achter. Een creatief verslag leggen ze op die manier vast van hun grote reis. Echt heel bijzonder om daar rond te lopen en alle creaties te zien van al deze avonturiers! Uiteraard willen wij ook een schildering achterlaten maar dat doen we volgend jaar. Helaas is onze prent uit het jaar 2000 er niet meer. We kwamen toen aan na de eerste wereld reis met onze kinderen en schip Lotje Twee. Ons schilderij is jammer genoeg overgeverfd door een andere boot. Helaas pindakaas... gelukkig hebben we er nog wel een foto van!

onze schildering gemaakt door Liselotte in het jaar 2000, helaas is deze
beeltenis overgeschilderd - Horta, Faial Azoren 

Op de morgen van de tweede dag dat we zijn aangekomen zien we naast ons een bekende! 'Kijk eens Liselotte wie daar ligt!?,' roept Machiel glunderend. Breed lachend zien we dat onze vriend René met zijn boot de Rosaël naast ons voor anker ligt. Hij roeit ons grijnzend in zijn dinghy tegemoet en roept toe: 'Welkom in Europa!' Jaaaaaa niet te geloven! De Azoren zijn Portugees grondgebied, dus Europa. En dat is in veel dingen goed te merken. Allereerst de prijzen... Ja dit blog gaat ook een beetje over het rondkomen als cruiser met je budget. Europa, nu op de Azoren is zoveel goedkoper! Je boodschappen, een keer uiteten. Er is ook al zoveel meer te krijgen op deze eilanden. Veel moet daar toch ook worden ingevoerd?! Hoe kan dat dan toch dat er zoveel verschillen zijn? Caymans, Bahama's, São Miguel voor een broodje betaal je van 8$ naar €1,60 en het is nog zalig brood ook hier op de Azoren. Om maar een verschil te noemen... enfin dat is echt weer genieten!

voor anker in de baai bij het stadje Horta - Faial Azoren

René kennen wij van vroeger, op onze eerste reis hebben wij hem en zijn gezin ontmoet in Tobago, Cariben. Hij heeft dan nog een ander schip die ook de Rosaël heette. René heeft destijds enorm geholpen in ons huis aan de plantage in Leiden met klussen. Maandenlang is hij bij ons over de vloer geweest. Hij en zijn vrouw Roberta zijn ook bij ons afscheidsfeest geweest. Het is dus zes jaar geleden sinds we elkaar voor het laatst gezien hebben. René is nu een solozeiler en hij zeilt in deze contreien graag rond. Is het niet Portugal dan is het wel Madeira of Porto Santo. Maar ook de Canarische eilanden worden verkent door René. Er breken gezellige tijden aan. 

natuurlijk ga je naar Café Sport, hét zeilers café waar je je belevenissen deelt
met soortgenoten - Horta, Faial

samen met René een borrel en hapje in Café Sport - Horta Faial

Samen met René hebben we veel ontmoetingen met andere zeilers en eten we regelmatig met elkaar in het café Peter Sport. Ook de Nederlandse zeilboot Olim van de zeilers Jouke en Pleuni komen we weer tegen. De crew van de Olim hebben al eerder gezien op Bermuda. De Ruimtevaarder is nog niet hier op Faial aangekomen of gesignaleerd. We borrelen samen met Olim en René bij ons op Pitou en eten bij Peter Sport. Ook huren we met René een auto en gaan naar de vulkaan en rijden het eiland rond. Alle hortensia's weer prachtig in bloei en we bezoeken de vulkaan op het eiland waar ook de vuurtoren is. Er is een mooi museum bij over de eruptie waardoor er een heel stuk aan Faial bijkomen is, door lava. We eindigen die heerlijke dag met elkaar met een lekker etentje bij de Japanner.

we huren samen met René een auto en rijden het eiland Faial rond, het is een
heerlijke dag - Azoren 

Ons laatste trip van dit jaar en onze plannen voor de komende tijd

En is het voor ons weer tijd om te vertrekken vanuit Faial. We gaan naar een ander eiland van de Azoren wat gelijk een dag & nacht varen is. Het betreft São Miguel, het grootste eiland van de Azoren, naar de grote stad Ponta Delgada die een marina heeft. We willen in de haven van Ponta Delgada, Pitou voor langere tijd achter laten.

we verlaten ons fijne plekje in de baai en gaan anker-op naar het
eiland São Miguel - Horta, Faial Azoren

De oversteek van 160 NM van Horta naar Ponta Delgada loopt gesmeerd. Het is een rustige oversteek en we pakken heel makkelijk ons ritme weer op van het 's nachts doorzeilen. We leggen aan bij een heel hoog ponton, waar we gelukkig een landvast kunnen gooien naar een boot die al aangemeerd ligt. De man van die boot komt naar ons toegesneld en pakt de landvasten. Het waait behoorlijk en het is heel laag water. Wat inhoudt dat je eerst flink eind omhoog moet op een ijzeren ladder trap, die tegen de wal aan zit. Als je op de ladder omhoog klimt, kom je op de kade. Haha dat is bijna geen doen, ook het af gaan weer omdat de boot behoorlijk ligt te bewegen. Je moet jezelf weer goed op de boot mikken. Gelukkig mogen we hier een nachtje blijven liggen en de volgende morgen horen we onze plek in de oude haven, waar we gaan liggen. Het is hoog water en we kunnen nu rechtstreeks van de kade op de boot springen, dat scheelt!

de oversteken binnen de Azoren Archipel zijn nog aardige afstanden!

de kade bij het eiland São Miguel - Azoren

Wij gaan naar Nederland half juli omdat we onze zoon Bart Jan nog een paar weken willen zien. Hij vertrekt voor een sabbatical van ruim drie maanden naar India om vrijwilligers werk te doen in de Himalaya. Op een schooltje gaat hij Engelse les geven. Later zal zijn vriend Sid ook naar India reizen en gaan ze samen een trekking doen en verder rondtrekken door India. Bart Jan vertrekt in augustus en willen hem nog graag even zien. Ook onze kleindochter Mera wordt twee jaar waar we bij willen zijn; vriendin Anne-Mieke heeft een bijzondere verjaardag en we hebben een bruiloft in Italië van zeilers (van de Ladyhawk) die we kennen en ontmoet hebben in Canada, VS en Mexico. We zijn uitgenodigd voor hun bruiloft en in dit alles hebben we veel zin!

onze reis tot nu toe!

Als we op ons nieuwe plekje zijn in de oude haven van Ponta Delgada nemen we afscheid van Pitou en snik, dat valt niet mee... ze is toch ons drijvende huis, alweer meer dan zes jaar! Gelukkig zal Eugenio, onze caretaker, goed voor haar zorgen en wekelijks even kijken naar haar of ze het goed maakt. De bedoeling is dat we zeker tot en met september niet terug komen hier op Pitou. We vliegen met een rechtstreekse vlucht naar Nederland, Amsterdam. Geen ellelange vliegtochten voor ons meer als we ons gezin willen bezoeken, we zijn weer in Europa zo fijn!

WORDT VERVOLGD in februari '25 komt weer een nieuw blog (zonder video) met nieuwe belevenissen en ontwikkelingen, cq plannen... STAY TUNED!
Heb je vragen of een een reactie? Fijn als je het plaatst onder ons blog!

We wensen iedereen alvast:

een fijne KERST 🎄🎅 en een 
bruisend en avontuurlijk NIEUWJAAR ✨🍷

Saúde (proost) vanuit Ponta Delgada – São Miguel, Azoren

Liselotte & Machiel

Wist je dat...

* even herhalen zoals in elk blog: je op de foto's moet drukken van het blog voor een scherpe foto! 
* Bermuda het duurste land ter wereld is?
* Liselotte halverwege de Atlantische oversteek het continue koud heeft? En in bed sokken aan doet + een joggingbroek? Het is dan nog rond de 22 graden...
* we eerlijk gezegd een beetje weerzin hebben tegen de zeilers van het ARC (Atlantic Rally for Cruisers). Dat is de grote trans-Atlantische oceaan rally cq zeilevenement welk ieder jaar plaatsvindt, over de hele wereld. Dus niet alleen over de Atlantic (zij maken dan een rondje Atlantic), maar ook worldrally's over alle oceanen van de wereld. Het is een 'ontspannen' race voor toerjachten om de oceaan oversteken gezelliger als veiliger (schijnveiligheid vinden wij, je bent toch altijd op jezelf aangewezen op de oceaan) door het gezamenlijk te ondernemen. Deelnemende jachten betalen veel geld om hieraan mee te kunnen doen en moeten zich aan veel structuur en een heel schema houden wanneer je ergens naar toe gaat. Dat staat allemaal vast. Niks voor ons dus, wij willen zelf bepalen wanneer we vertrekken en hoe lang we ergens willen blijven. Geen regeltjes voor ons, de opbouw en samenstelling van landen/plekken bepalen we zelf, daarvoor zijn we juist dit leven gaan doen, om alle vrijheid te hebben! Maar... deze grote groepen zeilers zijn wel heel bepalend en we komen ze iedere keer tegen. Vooral weer hier op de Atlantic. Plaats maken in Panama, op de Azoren. Soms hebben we even een leuk contact, maar over het algemeen trekken ze veel alleen met elkaar op. Ze nemen veel ruimte in, letterlijk en figuurlijk. Want als je in een haven ligt, moet je vaak wijken voor deze groep. Dan komt de havenmeester en zegt dat je weg moet omdat 'De Rally' aankomt, hmmmm.
* we blij zijn als je een ananas pelt en de stronk eraf haalt, dit gewoon binnen kan doen! Geen angst meer voor enorme hoeveelheden kakkerlakken uit de stronk haha :)
* het klimaat op de Azoren echt heerlijk is. Elke dag zon en het is zo rond de 25 graden en in de avond koelt het iets af. We slapen eindelijk niet meer met de ventilatoren aan en ook overdag meestal niet meer.
* je in de supermarkten weer vele soorten yoghurt kan krijgen en zoveel lekker fruit wat betaalbaar is!
* we het heel fijn vinden om weer meer in de buurt van Nederland te zijn, het is maar vier uur vliegen en twee uur tijdverschil!! 
* We ons heel veilig voelen. Dat was in Mexico en Panama toch wel anders... daar hoorde je toch regelmatig dat boten waren overvallen.
* dat afgelopen jaar bij Liselotte en Machiel allebei,  de mobile gestolen is. Liselotte is vorig jaar in Mexico (Pacific) bestolen (in een supermarkt) en bij Machiel in Cuba (in het centrum van Havana). 
* we na weer een tijd in de tropen we meer bikini's, zwembroeken en flip-flops, dan (gewone) schoenen bezitten... 
* de duizenden hortensia's hier op de Azoren sprookjesachtig mooi zijn! 

een enorme drakenboom in Horta - Faial

kilometers hortentia's in bloei, puur genieten! - Faial