Blog 24 Pitou's Voyage Sailing between the gales - Westcoast USA -> Mexico! / Pitou's reis Zeilend tussen de stormen in - Westkust Amerika -> Mexico!

klik op de video ⇈ 

Instagram | YouTube | Subscribe Blog | Facebook

Eerste rang uitzicht op de Golden Gate Bridge - Horseshoe Bay  San Francisco

Ensenada - Mexico 14 december 2023

Intro
'Hahaha wat is dat nou?' We schateren het uit! Al wandelend over de Mercado Negro – de vismarkt – Ensenada Mexico, ontdekken we een heel bijzonder zeedier. 'Waar doet je dat aan denken Machiel,' lacht Liselotte en pakt haar mobiel om filmen. Later zoeken we dit opmerkelijke dier op. Het blijkt de Geoduck te zijn, of te wel de zwanenhals mossel en het is een in zee levend tweekleppig schelpdier. 

De zwanenhals mossel, of te wel zeepiemel! Vrijwel niemand durft hem te eten... - Ensenada Mexico

Dit schelpdier komt voor in de kust wateren van de Noordwestelijke Pacific, van Alaska tot Baja Californië, waar we nu zijn. Overigens hebben we deze reuze mossel nog nooit eerder gezien, toen we Noordelijker waren! Het opvallendste kenmerk van de soort is de lange sifo (nek) die tussen de beide schelphelften uitsteekt. Deze wordt gebruikt voor zowel opname van voedsel (plankton) als afvoer van afvalstoffen. Het dier kan met een uitgestrekte sifo wel een meter lang worden. (jaloers makend heren?) De 'huid' van de sifo is lichtbruin en als de sifo ingetrokken is, gerimpeld. De Geoduck is de grootste gravende mossel ter wereld. Het is ook een van de langst levende dieren van welke soort dan ook, met een typische levensduur van 140 jaar; de oudste is 179 jaar! De voornaamste reden dat de 'zeepiemel' zo oud wordt, is dat vrijwel niemand het aandurft om hem op te eten...  Al na-proestend lopen we verder, haha met recht de zeepiemels van de oceaan. Maar... ook wij hebben de moed niet om er een vorkje in te prikken en hem nog niet gegeten!

Een jaar na onze tijd in Hawaii, waar we voluit konden genieten van ukelele muziek, staan we weer vergenoegd te luisteren naar een Mexicaans (straat)orkest of Mariachi. Het orkestje bestaat meestal uit een viool; trompet (minimaal 1); gitaar (vihuela); gitarrón (akoestische basgitaar) en een zanger. Het klinkt vrolijk met af en toe een valse noot van de zanger, haha. Maar dat mag de pret niet drukken, zo leuk om in Mexico te zijn! De laatste keer dat we veel straat orkestjes zagen was in Colombia. Zoals ook daar, proberen de muzikanten hun centen te verdienen op straat, in cafés en in restaurants.

Mariachi  straat orkesten - Ensenada  Mexico

'Kijk naar die enorme vlag Machiel!' We staan verwonderd naar een vlag van zeker 1250 vierkanten meters te kijken. We lezen via google dat het een van de grootste vlaggen is van heel Mexico. Dat komt vast door de vele cruiseschepen die hier aanleggen. Ensenada is de meest bezochte haven op de Pacific met meer dan 700.000 cruise passagiers per jaar!

Als de smeltkroes van mensen uit de cruiseboot in colonne naar de stad slenteren, lopen wij daar ook tussen. Wij liggen in de haven die grenst aan de zone van de cruiseboten. Het is een terrein welke heel goed beschermd wordt door beveiligers. Niemand komt dit gebied op die er niet hoort.

De vele cruise boten in de haven - Ensenada Mexico

'¡Buenas tardes Pitou!', roept een beveiliger naar ons. We zijn nu al weer even in Ensenada en inmiddels kent iedere beveiliger ons, zo leuk dat ze ons bij de naam noemen! We kunnen tegenwoordig gelijk doorlopen, zonder ons ID te laten zien. Het is fijn dat de haven goed beveiligd wordt. Niet dat we iets hebben gehoord van misstanden. Maar we zijn in Mexico, waar er toch wel van alles gebeurd. Vooral tussen de (drugs) kartels hebben we begrepen.

Alles is ver lopen, omdat we dus eerst het grote haven terrein af moeten. Vinden we helemaal niet erg, heerlijk om veel te kunnen lopen met een 'doel'. In de haven liggen veel boten uit de VS en Canada. Je ligt hier voor lange tijd relatief goedkoop. 

Ons plekje in de Cruise Port Marina met een van de vele prachtige zonsondergangen - Ensenada Mexico 

In ieder geval een stuk goedkoper dan in de VS, waar je voor een plek al gauw $200 per nacht betaald! Echt niet te doen. We kennen inmiddels in de haven wel de cruisers. Ze komen binnendruppelen. Voor de meeste van hun (Canadezen en Amerikanen) zijn het de eerste ervaringen met een echte (oceaan) oversteek van vele nachten op zee. Grote verhalen dat de golven niet te doen zijn, zeeziekte, apparatuur die stuk gaat, gaan rond. Veel zeilers hebben als doel de Zee van Cortez bij Baha Californië. Ze voelen zich een hele ervaring rijker, als ze na vele voorbereidingen van hun reis, nu echt dan die grote plas zijn opgegaan!

We zijn klaar voor  The Big Turn Left - Neah Bay - Washington VS

The Big Turn left!

En al die Canadezen en Amerikanen noemen dit de Big Turn Left. Zie het als bij ons de Noordzee. Als je die voor het eerst opgaat, whoohoo dat is ook echt heel spannend, vooral een nachtje door zeilen naar Engeland! Zo is het voor de Canadese en Amerikaanse cruisers ook. Bij het plaatsje Neah Bay (VS – Washington) maak je die Big Turn left! Voor de Canadezen ligt hun zeil ervaring meestal in het enorme gebied tussen de fjorden in Brits Columbia (BC) en ten Noorden van het Vancouver Eiland. Het prachtige spiegelende en vlakke water daar met z'n enorme bergen met besneeuwde toppen en ontelbare ankerplekjes, is ook adembenemend mooi. Waarom zou je daar nou weg willen? Misschien vanwege het weer, lange strenge winters waarin je niet kan zeilen vanwege de vele stormen of als je natuurlijk verder iets van de wereld wil zien. Haha dat snappen wij heel goed! Wij zijn in BC ook uitgebreid geweest (zie ons vorige blog 23). Daar vaar je geen nachten door, vanwege veel drijvende boomstammen in deze wateren. En als je van A naar B zeilt of vaart is het prima in dagtochtjes te doen.

Voor ons is het ook weer spannend om vanuit Neah Bay de ruime wateren van de grote Pacific op te gaan. Wij zijn een lange tijd de oceaan niet op geweest. Dus ook voor ons geldt de Big Turn Left, we voelen en denken met hun mee!
Voordat we in Neah Bay zijn, bezoeken we eerst nog de San Juan Eilanden van de staat Washington.

De Pacific Madrones - San Juan Eilanden  Washington 

Wat groeit daar onder die steigers, zoefffff we gaan 26 kts en de grote stad lokt...!

In ons laatste blog waren we aangekomen op de San Juan eilanden in Juni. We hebben daar een mooie tijd gehad en prachtig weer. Vooral Sucia Eiland is schitterend en we krijgen nog een tip van een Amerikaanse zeiler om ook Jones Eiland te bezoeken. Het zijn kleine eilanden waar je prachtig kan hiken in mooie natuur, wat we ook uitgebreid doen. En dan verdwalen wij natuurlijk, zelfs op zo'n klein eiland. Er groeien tussen de weelderige vegetatie van ceders weer van die bijzondere rode bomen. Het zijn de Arbutus bomen, ook wel genoemd de Pacific Madrones, welke we eveneens hebben gezien in Alaska. De schilferige bast van de Madrone is roodachtig. In de zomer bladderen er van de bast een soort papierachtige vlokken af, waardoor  er olijfgroen aan de onderkant zichtbaar wordt. Prachtige kleuren alleen al aan de bast te zien van deze bijzondere bomen. Tussen het groen van de vele ceders steken deze rode bomen flink af. Het is een genot om hier te hiken. Veel mooie ankerplekjes om aan te doen, er zijn er honderden op deze eilanden. Als je wil zien op welke plekken we hebben gelegen, klik dan bij ons blog where are we aan. Daar zie je het overzicht van al onze (anker) plekken en een kaart met de rode lijn van onze reis tot nu toe.

Bloemkolen! - San Juan Eilanden - Washington

Onder de steigers als we aanleggen met de dinghy, zien we hele tentakels van een soort gekke bloemkolen hangen. Wat groeit daar nou? Het blijkt de White-Plumed Anemone of te wel de witpluimanemoon te zijn. Nog nooit zoiets gezien, deze zeeanemoon is een van de meest fascinerende vanwege zijn bloemkoolachtige uiterlijk. Het zijn net stronkjes die je in een pan kan doen om op te eten. Maar niemand kan ons vertellen of de anemoon te eten valt, je maakt wat mee...

Fantastische ankerplek op Jones Eiland, prachtig hiken daar! -  San Juan Eilanden  Washington

 

Inmiddels hebben we de beruchte Straat Juan de Fuca overgestoken. Daar kunnen flinke golven staan en forse stroom tegen, omdat het een grote zee arm betreft naar de open Pacific. Maar het weer is prima en we hebben de stroom goed berekend. Na een prettige overtocht van een flinke dag steken we van de San Juan Eilanden over naar het mainland en komen we in Port Townsend aan. Het blijkt een pittoresk klein stadje te zijn in de staat Washington. 

Port Townsend - Washington

We slenteren door de straatjes met mooie huizen van victoriaanse architectuur. Het is er heel levendig en we zien overal gezellige terrasjes. Pitou ligt voor anker op een mooi plekje en we kijken uit op een prachtige vuurtoren. De zon schijnt, het is heerlijk weer. We besluiten vanuit Port Townsend niet met Pitou naar Seattle te gaan, dat scheelt ons drie dagen motoren tegen stroom en wind in en dan nog terug in twee dagen. Toch vinden we het nog leuk om de metropool Seattle te bezoeken, omdat we er zo dichtbij zijn. Met openbaar vervoer zijn we er snel, in plaats dagen varen met Pitou. Daarom nemen we de bus naar Kingston en daar pakken we een veerboot naar Seattle. 

Seattle - Washington 

Als we in de grote Motor-Catamaran (Cat) zitten, sjezen we over de golven, de Cat beweegt zich amper! 'Wowwww, wat spectaculair we gaan 26 knopen (kts),' hoor ik enthousiast naast me. Machiel kijkt op zijn mobiel en ziet dat we tussen de 26 en 30 kts gaan. Haha dat is wel even anders dan op Pitou, met die flinke stroom (tegen) overal. Blij met onze beslissing zien we de imposante skyline van Seattle opdoemen met de Space Needle (wereld tentoonstelling 1962) in de verte. We bezoeken de Pike Place Market, een publieke markt langs de waterkant van Elliot bay in Seattle. De markt werd geopent in 1907 en is een van de oudste publieke markten in de Verenigde Staten. We genieten van de reeks overdekte winkeltjes en boetieks voor antiek, stripverhalen, boeken en oude LP's. De bovenverdieping bestaat uit restaurants en viswinkels en andere verse producten. Op straat zien we een enorme rij staan. We vragen aan iemand in de rij, wat er te zien is. Blijkt dat daar de eerste Starbucks van de VS is gehuisvest. En iedereen wil daar natuurlijk een koffie halen. Sommige mensen staan er al uren... tja je moet wat voor nostalgie over hebben!

Wachten op beter weer, wat een tochtgat! - Neah Bay Washington

Grote stormen aan de kust... het grote wachten begint!

Voor anker liggend in de baai van Neah Bay, bevinden we ons in snerpernd harde wind. In onze knusse stuurhut drinken we een lekkere cappuccino en kijken naar buiten waar de wind ons om de oren giert. In de dinghy stappen is een uitdaging met deze swell... 'Pffffft, wat een hopeloos tochtgat is het hier toch', moppert Liselotte binnensmonds. Ondertussen maakt Machiel nog een koffie en ik hoor hem het apparaat hardhandig schudden als het koffie cupje er niet in wil. Als hij weer naar boven loopt met twee dampende glazen en gaat zitten, zegt hij met een grijns: 'Ja, dat wachten valt niet mee. Hopelijk over een paar dagen als ik zo kijk.' Genietend nemen we een slok en glimlachen naar elkaar. Gelukkig hebben we tijd, tijd om te wachten totdat we goed weer hebben. Toen we deze reis zijn gaan maken is dat wel het grootste geschenk wat we aan elkaar hebben gegeven. Geen wekkers voor ons als we opstaan... Het enige wat we niet kunnen plannen is het weer, 'soms hebben we een mier in onze broek' en valt geduld hebben niet mee.

Diesel tanken en laatste controle in de mast, we gaan! - Neah Bay Washington

We zijn inmiddels al weer 10 dagen in baai van Neah Bay aan het wachten tot zich er een goed weer venster aandient. Dit First Nation dorp Neah Bay ligt heel geïsoleerd. Al meerdere keren hebben we onze voorraden aangevuld bij de enige supermarkt in het dorp. Er valt hier niet veel te beleven, het is overal wat troeperig qua afval en het waait hier in deze hoek ongelofelijk hard iedere dag. De mensen zijn echter vriendelijk maar heel ingetogen en op zichzelf. 

We hebben vernomen dat de Noordwestkust van de VS gewoon al het weer opvangt. Dan worden de westenwinden vanuit de Pacific omhoog geduwd tegen het vasteland en creëren een 'brandslang' van harde wind langs de kust van 35 tot 50 kts! Grote rood- en paarse vlekken aan de kust zijn te zien in de weervoorspellingen op de 'Windy' app. Een knoop of 45 staat er nu aan de kust en dat is veel te veel. We hebben het al opgegeven om in één keer naar San Francisco te gaan. Het zal gaan in etappes. We zijn heel goed de drempels in de gaten aan het houden. Aan hele Noordkust bij de staten Washington en Oregon zijn er drempels bij het aanlopen van de kustplaatsen. Zo'n drempel heet een 'bar'. En bij zo'n bar kunnen enorme golven met brekers ontstaan (meestal door harde wind en ondieptes) als je komt aanvaren/ of wegvaren. Dus... met harde wind kunnen we die kustplaatsjes niet aandoen. We hebben een link waarin we alle 'bars' kunnen checken en alles online in het oog kunnen houden, de bars krijgen een cijfer en een kleur. Rood, dat begrijp je al, is een 'no go'. Op deze link kijken we dus elke dag online via Starlink, hoe blij zijn wij met internet op zee! Wij kunnen álles op deze manier checken en opzoeken.

First Nation Community Neah Bay - Washington

Er ligt één ander zeilschip in de baai, die ook aan het wachten is op de Big Turn Left. Het zijn Giorgio en zijn vriendin Heeyoung van zeilschip Ladyhawk met een wapperende Canadese vlag op hun schip. Het stel komt uit Vancouver, waar ze al een tijd op hun boot woonden. Giorgio is van Italiaanse afkomst en woonde & werkte al lang in Vancouver evenals Heeyoung die Zuid-Koreaanse is. Een prachtige smeltkroes daar aan boord en als we gaan buurten blijkt het een heel innemend koppel. We spreken af dat we een biertje gaan drinken in de volgende haven die we gaan aan doen, Newport – Oregon wordt dat, een tocht van 230 NM.

En dan breekt de dag aan dat we kunnen vertrekken, op 11 juli. De weersverwachting is goed en we ronden Cape Flattery met weinig wind en... we zien een groep walvissen! We worden op de Pacific verwelkomt door deze machtige dieren en voelen ons enthousiast en vrolijk door dit spetakel. Onze Big Turn Left is begonnen...

Zeilend door de Yaquina Brug in Newport in 30 kts wind  - Newport Oregon

Een lekker biertje in een onverwachte leuke vissers plaats
Jaaaaa het gaat helemaal goed als we onder een grote brug door varen! We zijn in Newport – Oregon aangekomen na onze eerste twee nachten op de Pacific, sinds een jaar! Eigenlijk vallen we zo weer in onze oude routine van een oversteek. De golven waren best onstuimig, dat was weer even wennen. Maar gelukkig heeft Liselotte meerdere warme maaltijden voorbereid zodat er onder zeegang niet echt gekookt hoeft te worden. Dat helpt ons altijd enorm tijdens het inslingeren op een Oceaan oversteek van meerdere nachten. We zijn blij dat we in Newport zijn en over die 'bar' zonder kleerscheuren zijn gekomen. De wind was namelijk toegenomen, altijd even spannend. Newport blijkt onverwacht erg leuk. Het is een levendig en toeristisch vissersstadje, er hangt een gezellige sfeer. In het mooie historische centrum, slingeren alle visrestaurantjes en visfabrieken zich door de straten. 

Een leuke vissersplaats - Newport Oregon

We leggen de dinghy aan bij het beroeps vissers ponton, gelukkig worden we heel vriendelijk verwelkomd. De geur van vis is sterk en ruik je overal. Het tij is enorm, zeker een meter of 5, dus blij dat we ons geen zorgen hoeven te maken over onze dinghy (bijboot). We liggen voor anker en als we naar de stad gaan, is het met de dinghy wel een stuk varen. De tocht is ruig veel golven slaan over de dinghy heen, dus zeil jassen aan ivm het opspattende zeewater. Overal zijn krabbenpotten geplaatst, het is bij onze aankomst erg goed uitkijken dat we niet in een net komen. 

Vies water in de Baai van Newport, we gebruiken de watermaker niet maar halen we 200 liter water! Newport - Oregon

Met onze dinghy is het ook oppassen geblazen en moeten we niet blijven hangen in zo'n net. En voor donker terug zijn, anders zie je de krabbenpotten echt niet, ze hebben alleen een klein boeitje, zonder licht. Het water lijkt erg vies in de baai, we vermoeden dat er veel afval wordt geloosd van de visfabrieken of iets anders. Daarom draaien we onze watermaker niet, maar pakken we weer eens onze grote waterzak. Deze hebben we voor het laatst gebruikt in Martinique. Het is nog altijd zo grappig als Machiel met de dinghy 200 liter water haalt bij de haven en dat we dat hupsakee pompen in onze watertanken aan boord.

We drinken zoals afgesproken een lekkere bier met de crew van de Ladyhawk bij de Newport Rogue Brewing Company. Het is gezellig en dynamisch. Je deelt ervaringen, je doet allemaal hetzelfde. Onder bepaalde omstandigheden maak je die oversteek, leuk is dat leeftijd dan geen rol speelt. Onder het genot van een biertje en het leuke gezelschap van Heeyong en Giorgio kan onze aankomst in Oregon niet meer stuk!

Road 101 - Crescent City  Californië

We zijn in Californië! Stad aan road 101 en we verdwalen in de mist

Het is een mistige toestand sinds we in in de staat Californië zijn. Nog steeds is het frisjes en door de mist is het ook vochtig. We zijn veel binnen en kijken vanuit onze stuurhut naar een wit sluier gordijn buiten. In de ochtend en avond is het heel grijs en het zicht is 0. En soms is dat de hele dag door. Als je dan een paar dagen onderweg bent op zee, natuurlijk met het radar aan, is het een uitdaging om ergens aan te komen. Door de mist zien we soms de preekstoel op de punt niet eens! Heel heel langzaam komen we na een overtocht van 3 dagen binnen varen bij de baai van Crescent City. Voorzichtigheid ook omdat overal krabbenpotten liggen vernemen van de Ladyhawk en het is eveneens bijna donker. Gelukkig ligt hier niet zo'n akelige 'bar' bij het aanlopen van dit plaatsje.

De echte vuurtoren ligt bijna altijd in de mist. Hier hebben we eindelijk een keer goed zicht :) - Crescent City - Californië 

Crescent City is een kleine slaperige stad in het Noorden van Californië, op de grens met Oregon. Het stadje ligt aan de U.S Route 101 die een Noord – Zuid U.S Highway die langs de Westkust van de VS door de staten Washington en Oregon met Californië verbindt. Een echte doorgangs-route plek waar mensen even overnachten als ze onderweg zijn. De plaats heeft een post kantoor, een grote Safeway (hele fijne supermarkt waar we een kortingskaart van hebben) en een Grocery – outlet. Grappig is dat we in deze winkel goede zaken doen. De eigenaar zijn vrouw is een wijn liefhebber- en kenner en slaat veel wijn in voor hun supermarktje. Het is niet te geloven als je daar naar de prijzen kijkt... Het leven, ons leven is het afgelopen ander halfjaar zeker 2x (als het niet meer is) zo duur geweest dan in Nederland. Hawaii, Alaska en Brits Columbia, we betaalden echt heel veel voor ons dagelijks leven, aan eten, drinken etc. Dus we juichen en we slaan veel in deze winkel in!

De stad heeft ook een aantal terreinen vol campervans, op de zogenaamde RV-Parken (Recreational Vehicle Parks). Een campervan is een soort kampeerbus. Ze zijn compact, wendbaar, makkelijk te parkeren en bieden het comfort van een volwaardige motorhome. Desondanks komen de parken wat haveloos en sjofel over. In Alaska zagen we ook veel van dit soort parken. De campervans staan er vaak al lang (vernemen we) en ze bieden een alternatief voor de hoge huizen prijzen in de VS. Gelukkig hebben heel veel mensen toch door deze plekken een betaalbaar dak boven hun hoofd. Ondanks deze RV Parken hebben we in deze stad toch nog heel wat daklozen gezien...

Mist! - Crescent City Californië

Leuk is dat we met de Ladyhawk een aantal keer gezellige etentjes hebben. We liggen (maar) met z'n tweeën voor anker in de baai van Crescent City, geen andere cruisers hier. En precies op de dag dat zij bij ons komen eten, verdwalen we in de mist! De mist overvalt je, het is gewoon middag en we hebben net boodschappen gedaan voor de avondmaaltijd. En plots zit het potdicht en daar sta je dan op de kant met je boodschappen en we moeten terug naar Pitou en zien geen hand voor ogen. 

Gezellige avond met de Ladyhawk. Onze boten liggen volledig in de mist... - Crescent City Californië

Maar het komt goed, we gaan heel heel langzaam de goede richting op, denken we. Haha toch komen helemaal verkeerd uit pffft, je kunt totaal niet zien welke richting je opvaart. Gelukkig zien we even later heel vaag de vuurtoren en daarna zien we een schimachtige Pitou verschijnen in sluiers van mist. Naderhand komt de Ladyhawk in de mist naar ons toe, gelukkig kunnen ze ons vinden. We lachen en genieten van elkaars avonturen, het wordt een heerlijke avond!

Rode gomachtige smurrie aan onze ankerketting - Drake Bay Californië

Slijmerige viezigheid en 'If you're going to San Francisco, be sure to wear some flowers in you hair!'

Omdat we de baai van San Francisco vanwege stroom tegen nog niet in kunnen, ankeren we een nachtje in Drakes Bay op 30 NM West van San Francisco. Het is mistig als we de volgende morgen vroeg anker op willen. Gelukkig staat er bijna geen wind.

– 'ieuwwwww kom eens gauw, moet je kijken!, roept Machiel uit. Wat zijn die vieze vette slierten?' Ik kom aangesneld vanuit de stuurhut waar ik altijd sta te sturen en te 'gassen' tijdens het ankeren. Machiel staat op de punt bij het anker naar mij te roepen en wenken. Hij krijgt het anker (bijna) niet omhoog. 'Hè jakkes, antwoord ik, wat is dat nou weer?' Bij de punt aangekomen, zie ik veel rode gomachtige derrie verstrengeld rond onze ankerketting. En niet zomaar, het zit rond onze héle ankerketting! Alsof we in een horror film zijn beland met een slingerend snotterig monster. Een 'gedrocht' welke zich hier in één nachtje voor anker, kans heeft gezien om onze ketting volledig te overwoekeren! We krijgen het spul er niet af en met een vloek en een zucht gaan de ankerketting met al deze slijmerige smurrie het ankerluik in. Dsjhieieie slurp slurp tjzzzzzsst wat een zuigende en kleverige geluiden.... Toch moeten we echt vertrekken, anders missen we het juiste tij naar San Francisco weer! Dan zien we straks wel wat we doen met die plakkerige snotterige massa aan de ankerketting. Verder op in ons blog schrijven we hoe dat afloopt...

Flowers in your hair 🌺 - Golden gate Bridge  San Francisco Californië

En dan is het zover, wat een hoogtepunt en mijlpaal in onze reis! Joehoe, we varen onder de Golden Gate Bridge door de baai van San Francisco naar onze eerste ankerplek. Dat is Aquatic Park Cove in het hartje van de Fisherman's Wharf. De brug ligt half in de mist en het zonnetje schijnt aan de andere kant. Jongens, dat is een momentje geweest en die bloemen, die heeft Liselotte in haar haar gehad hoor!

Klimmen naar de prachtige uitzichtpunten! - Nob Hill San Francisco

Bruisend en dynamisch San Francisco in een nutshell!
Zoefffff we laten ons anker zakken met de weelderig uitziende ankerketting. Door de kleverige massa rondom onze ketting glijdt het anker soepel het water in, haha! Aquatic Park de ankerplek waar we net zijn aangekomen, blijkt een schot in de roos. We betalen online 10$ p/n en liggen midden in Fishersman's Wharf levendige centrum. We hebben uitzicht op de skyline van San Francisco en de beroemde chocolade fabriek Ghirardelli. En natuurlijk zien we de Golden Gate Bridge in de verte.

Mooi uitzicht op de skyline vanuit onze ankerplek Aquatic Park - Fisherman's Wharf San Francisco 

We beginnen met de stad te voet te verkennen en klimmen over steile heuvels. Hijgend en puffend staan we te genieten op de vele prachtige uitzichtpunten. Ook nemen we de Hop-on Hop-off bus (doen lekker mee met de vele toeristen hier..). We rijden óver de Golden Gate, in plaats van varend eronder en zien verder vele hoogtepunten in een dagje. Vol verwondering kijken we al rijdend naar de prachtige kleurrijke huizen in de vele wijken, vooral die in Queen-Anne stijl uit het Victoriaanse tijdperk. 

Kleurrijk China Town en we zitten in de Hop-In Hop-Off bus! - San Francisco

Het financiële centrum imponeert ons met zijn enorme skyscrapers. Dé lokale hap, de zogenaamde Clam Chowder in een zuurdesembrood-bol-kom wordt geproefd. Liselotte vindt het mwahh... maar Machiel vind het heerlijk! Smaken verschillen, vissoep van schelpen is niet haar ding. Maar die zuurdesembol is wel heel lekker, haha! Natuurlijk proberen we ook een Irish coffee in het beroemde café Buena Vista, meer dan yummy! En bezoeken we China Town. Deze wijk is heel groot en pittoresk hier in San Francisco (alleen die van New York City is groter). Al slenterend begeven we ons langs gekke, schattige, kleurrijke winkeltjes, die je echt het gevoel geven alsof je in China bent. Er heest een heel leuke sfeer, het is de moeite waard om te aan te lopen.

Het chique en kleurrijke Sausalito; rechts sfeervolle wijken met hippe winkeltjes uit het Victoriaanse tijdperk in San Francisco

We wippen de West Marine binnen (nemen een taxi) omdat er nieuwe schoten (zijn touwen waarmee de zeilen worden bediend) nodig zijn, de oude zijn versleten. Maar het is geen geslaagd bezoek. Tegen onze verwachting in, is de West Marine hier klein en het assortiment niet groot. We zijn de ruime West Marine gewend in Honolulu – Hawaii, die was spectaculair groot en heel divers. Nou ja, daarna bij een kleinere zaak in Sausalito, een stadje gelegen aan San Francisco baai, zijn we alsnog geslaagd. De eigenaar heeft ons nog een stuk weggebracht met die zware meters schoten naar de veerboot, zo aardig. Maar we zijn ook heel erg goede klanten geweest, je geeft een vermogen uit aan dat spul. Sausalito is overigens erg leuk, fijne uitstraling, mooie chique winkels en huizen. We eten er een lekker ijsje op deze warme dag!

Onze 'sleutel' voor de toegang tot de vissershaven - Fisherman's Wharf San Francisco 

Een beetje 'improviseren' hoort ook bij ons zeilersleven! 

Pier 39 in het hart van Fisherman's Wharf staat bekend om grote kolonies zeeleeuwen. Er zijn steigers waar ze normaliter op liggen te zonnebaden. Honderden toeristen komen hier 'aapjes' uhh zeeleeuwen kijken. Wij treffen het daar niet qua aantal zeeleeuwen, er liggen maar een handje vol te dutten. Gelukkig hebben wij ze het afgelopen jaar ze in grote getallen gezien. En hier ook weer, als we met de dinghy (onze bijboot) vanuit Aquatic Park naar de nabij gelegen vissershaven gaan, stikt het van de zeeleeuwen. Voordat we in de vissershaven zijn, passeren we meerdere steigers vol van deze boerende beesten en ruiken we ze al van verre... We stoppen met de dinghy en al drijvend blijven we kijken en krijgen geen genoeg van hun grappige kunsten en geluiden. Spetterende taferelen, in – uit het water, de ene zeeleeuw mag wel op de inmiddels scheef-hangende steiger, de ander pertinent niet. En dan wordt hun odeur ons teveel haha en gaan we door richting de vissershaven.

Het krioelt bij de vissershaven van de zeeleeuwen, om de hoek bij onze ankerplek - Fisherman's Wharf San Francisco

We sluipen, ja glippen met de dinghy de vissershaven in! We leggen de dinghy aan bij een bevriende vissersboot (die uit het zicht van de kant ligt). Hup, het slot op de dinghy en we stappen op de steiger en lopen naar de uitgang. Dat is een poort met tralies en helemaal geen probleem, die loop je gewoon uit en de deur valt achter je dicht in het slot. Terug is een ander verhaal... want de deur in de poort is dus vergrendeld. Vindingrijk moet je zijn en soms een beetje 'improviseren'... Met een gedraaide ijzeren kleding hanger kunnen we met de haak de deur openmaken en sneaken we snel naar binnen naar onze dinghy. Tja je moet wat. We kunnen onze dinghy niet kwijt bij het strand, tegenover onze ankerplek. Het tij is enorm onrustig en er staat een flinke swell bij het strand, zodat je niet met je dinghy droog aan de kant komt. Laat staan met terug gaan met al je boodschappen en moet afduwen in die grote golven. Om de hoek van Aquatic Park is het Scheepsmuseum gevestigd, met heel wat historische schepen aan steigers. Maar aan die steigers (er is best ruimte...) mogen we onze dinghy niet even leggen en worden we weggestuurd. Dus zijn we tot deze oplossing gekomen, we parkeren onze dinghy dus bij de aangrenzende vissershaven. Later horen van andere cruisers dat die flink moesten betalen in de vissershaven van de havenmeester om alleen je dinghy er een uurtje te leggen.

Daar waren wij inderdaad bang voor en willen geen kapitalen betalen om alleen je dinghy even aan te leggen. Hmmm wij vinden dit echt heel jammer en voelt niet als een welkom voor ons wereldzeilers, met zovelen zijn we namelijk niet. San Francisco ligt off the beaten track. We hebben heel weinig cruisers hier gezien en de zeilers in de ruime baai hebben allemaal een plekje in een marina. Met weemoed denken we even terug aan onze tijd in Vancouver City waar je echt overal je dinghy mocht 'parkeren' op de ferry plekken. De veerboten voeren er af – en aan. Dat was nog eens een gemak, we konden toen de stad verkennen, zonder ons druk te maken over kosten of (openbaar) vervoer!

Zo leuk in de cable-car! - San Fransisco

Als laatste hebben we plezier in de krakend remmende Cable car of te wel de kabeltram. De kabeltram in San Francisco is de laatste handbediende kabeltram die nog in gebruik is en hoort echt bij de stad. Daar moet je toch zijn in geweest, het kabeltrammetje staat symbool in de vele bioscoop films voor de stad San Francisco!

Klein stukje geschiedenis:

– In de 19de eeuw werd het transport van mensen en goederen over de steile heuvels van San Francisco hoofdzakelijk uitgevoerd met paardentrams. Bij regenachtig weer ontstonden er echter ernstige ongevallen op de natte straten. Na het aanschouwen van een van deze incidenten, besloot Andrew Smith Hallidie na te denken over een verbeterend vervoerssysteem. Hij putte inspiratie uit een uitvinding waar zijn vader bij betrokken was namelijk de staalkabel. Op 2 augustus 1873 maakte de eerste kabeltram zijn rit over Nob Hill, gevolgd door de lancering van de reguliere dienst, de Clay Street Line een maand later. Dit markeerde het begin van de enorme hype en populariteit rond de kabeltrams in San Francisco –

En leuk en spannend is het om in de kabeltram te zitten die de steile hellingen opkruipt en bovenop de heuvel even tot stilstand komt en naar beneden glijdt... met z'n piepende handremmen!

Als in een film... zo gaaf! - San Francisco

Als laatste liggen we in deze heerlijke stad voor anker op onze gratis ankerplek in Horseshoe Bay, waar we adembenemend uitzicht hebben op de Golden Gate. We liggen er vlakbij en genieten van een spectaculair panorama van deze iconische brug in San Francisco. De brug maakt overigens ook deel uit van de U.S. Route 101 en verbindt het schiereiland van San Francisco met Marin County.

Golden Gate Bridge by night, wat een plekje met dit uitzicht! Geen hotel met dit panorama :) - Horseshoe Bay San Francisco

Het is te leuk hier... hmmm (we slaan een zucht), na 10 dagen San Francisco moeten we echt weer verder! En... toen we de ankerketting ophaalden, was al de slijmerige taaie drab SCHOON OP! Op gesnackt door een of ander zeedier. Een visje heeft misschien erg haar best gedaan, of een ander zeewezen? We zullen het nooit weten maar onze ankerketting was brandschoon, haha! De klitterige massa is volledig verdwenen. Overigens heet de alg die ons overwoekerd heeft Bull Kelp. 

De rode plakkerige prut blijkt Bull Kelp en is volledig van onze ankerketting afgesnoept! - San Francisco

Een bijzondere ontmoeting in Californië en Machiel wil perse naar een museum ( = een uitzondering haha :) 
Wat een bijzondere plekken doen we nog aan vóórdat we in Mexico zijn! De Channel islands bij Californië/Los Angeles vinden we erg mooi en ruig, echt waard om aan te doen! We gaan voor anker bij Santa Barbara Eiland en Santa Catalina Eiland. Het is genieten van een hele andere natuur. We zien ruige rotsformaties, hoge palmen, veel oranje zand en cactussen. Het plaatsje Two Harbors op Santa Catalina Eiland wordt veelvuldig bezocht door de jetset van LA. 

De ruige kusten van de Channel Islands bij LA. Links Santa Barbara Island; rechts Two Harbors - Santa Catalina Island

De 'strakgetrokken' gezichten kunnen gelukkig nog wel grijnzen en ook dan zijn er amper rimpeltjes te zien, haha. Wij glimlachen (met rimpels) vriendelijk terug! Ook doet de sfeer ons een beetje denken aan Zuid Frankrijk aan zee, bij de Provence. Van die bruine stranden en schilderachtige oude houten huizen. We maken mooie hikes en genieten van onze tochtjes. Avalon en andere plekken aan de Noordkant van Catalina eiland liggen vol moorings op een rijtje. Je kan daar niet ankeren, hutjemutje lig je daar op steenworp naast elkaar. En je betaalt dan ook nog eens de hoofdprijs voor zo'n buoy (= een ankerboei/mooring). Wij hebben gekozen voor een rustige baai aan de zuidkant van het eiland, bij Cat harbor, een prima plek en voor niks. We lopen wel naar Two harbors, waar we al die buoys zien, blij dat we daar niet tussen liggen. Er heerst een gezellig en levendig sfeertje, het is echt een soort vakantie plek.

Sally & Paul bezoeken ons in Dana point, waar zij op hun schip wonen, wat een leukerds! - Dana Point Californië 

Daarna zeilen we naar Dana Point (vaste land Californië) om er een hele leuke ontmoeting te hebben met zeilers. We volgen de Amerikanen Sally & Paul al jaren via instagram. Ze hebben een prachtig liefdes verhaal. Het zijn 2 gepensioneerde piloten die met elkaar vliegen (als profs) als ze nog jong zijn. Later komen ze elkaar nogmaals tegen tijdens het werk en worden verliefd als ze midden 60 zijn! Ze trouwen en wonen op hun zeilschip waar ze de kust van Californië mee onveilig maken, haha. Daarnaast reizen ze (zijn beiden nu in de 70 !) in hun camperbus in Europa. Die twee zitten bepaald niet achter de geraniums en blijven super actief, zo leuk! Wij gaan bij hun (nieuwe) boot langs waar ze op wonen. Hun zeiljacht ligt in de Marina Dana Point en we bewonderen hun nieuwe schip. Daarna gaan we met de dinghy naar onze ankerplek waar Pitou ligt komen ze bij ons op bezoek. Ze trakteren ons op een heerlijke fles limoncello! Wat een ontroerende ontmoeting om elkaar na vier jaar nu in het echt te zien. Het is een heel innemend stel die twee!

Vaak ruime winden langs de Amerikaanse kust - Californië

In een dagtocht zeilen we daarna naar San Diego. Daar gaan we voor anker in Gloriëtta Bay bij Coronado Eiland wat een leuke wijk/eiland is in San Diego. Het blijkt een heerlijk rustig ankerplekje! Natuurlijk bezoeken we ook het centrum en historische stad na een ruige tocht met de dinghy (die kunnen we ook moeilijk kwijt hier zeg...). En Machiel wil erg graag naar een museum! (haha dat komt niet vaak voor). We bezoeken namelijk het legendarische vliegdekschip de USS Midway die aan de kade in San Diego in het centrum ligt welke nu een museum is. 

Op de USS Midway, vooral in de techniek van in het vliegdekschip is Machiel  geïnteresseerd - San Diego Californië

Er zijn exposities over het leven op zee, gerestaureerde vliegtuigen op het dek en vluchtsimulators. De USS Midway was een vliegdekschip dat in gebruik was van 1945 tot 1992. Ongeveer 200.000 manschappen hebben er aan boord hun dienst uitgevoerd, zowel tijdens oorlogssituaties als tijdens humanitaire acties. Met vooral dat laatste zijn we blij, van oorlog en geweld houden we niet. We worden rondgeleid door oud gedienden van het schip, hetgeen hilarische momenten oplevert.

Een spraakmakende aankomst Mexico! We worden bijna het land uit gezet, Mexico doet moeilijk... 
Onze binnenkomst in Mexico is een spannende. Waarom?

1\. Omdat het bij onze aankomst al donker was. Altijd een uitdaging om een haven aan te doen in het donker. Vanuit San Diego is het ~70 NM en we hebben helaas niet veel wind gehad. Dat haal je niet voor donker, ondanks dat we om 6.30 uur zijn vertrokken (moeten ook nog diesel tanken). Maar alles gaat goed, er liggen veel belichte aankomst boeien bij de ingang van de haven in Ensenada en we zijn heel dankbaar dat er geen mist was.

2\. We hebben problemen bij het inklaren. Na onze aankomst moeten we de volgende morgen inklaren en dat gaat niet goed... Hmmm voor het eerst in de vijf jaar dat we nu onderweg zijn hebben we gedoe met inklaren. En niet mis.

We zijn in Mexico, een kwartier na deze foto was het donker en we waren er nog niet... - Ensenada Mexico

Allereerst moet je naar de office van de marina. Daar zitten havenmeester Octavio en zijn teamgenoten. Octavio is een heel aardige jongeman die zijn Engels prima beheerst. Er worden 'duizenden' (scheeps) papieren ingevuld en ze kopiëren talrijke keren ons paspoort. Waar ze dat nou allemaal toch voor nodig hebben, is ons een raadsel. Enfin, we zitten er al de hele ochtend met verbazing naar te kijken. Heel erg fijn dat Octavio ons zo goed helpt en begrijpt. Een ander Amerikaans stel zit al een tijdje te wachten op de gang op ons. Want we gaan namelijk gezamenlijk inklaren na dit papieren gedoe. Met een busje van de haven rijden we naar de Immigratie, douane en de haven maritieme politie in de stad. Een havenmedewerker gaat met ons mee in de bus, samen met de officiële papieren massa. Bij de Immigratie gaat het nog goed maar bij de douane gaat het mis. Het gaat niet goed met de TIP. 'TIP' betekent Temporary Import Permit voor je jacht. En deze TIP hebben we nodig voor de tijdelijke invoer van onze boot. Als je namelijk langer dan 5 dagen met je schip in Mexico wil blijven heb je de TIP nodig. Ons schip moet dus officieel worden ingevoerd in Mexico.

Dé grote vlag, Machiel voelt zich helemaal (weer) thuis! Veel opluchting nu we zijn ingeklaard, onze boot is nu voor 10 jaar ingevoerd in Mexico - Ensenada

Om een lang verhaal kort te maken, worden we weggestuurd omdat onze 'zeebrief' niet wordt goed gekeurd. Een Zeebrief is het bewijs van Nationaliteit van ons zeiljacht/pleziervaartuig. We mogen hiermee ook de Nederlandse vlag voeren op ons schip. Ook kun je met dit officiële document aantonen dat wij de eigenaar zijn van Pitou. En met dit laatste hebben we een probleem met de Mexicaanse autoriteiten. In de Zeebrief staan namelijk onze voornamen niet voluit. Er staat M.E.C. Goddijn en M.J. Hermans (wij zijn beiden de officiële eigenaren van ons zeiljacht). Dat mag niet, de voornamen móeten voluit geschreven staan, ze willen zien: 'Machiel Jurrien Hermans' en ook mijn naam voluit. Er kan ook een Mathijs Jacob Hermans zijn, is hun beredenering. Zoals er in Mexico honderden Juan's of Manuels zijn. Op zich hebben ze een punt... het zou inderdaad kunnen. Maar we zitten hier niet op te wachten. En als we terug zijn op Pitou zijn we dus níet ingeklaard. Een spoed mail ontvangen we van Octavio van de haven dezelfde dag en we snel dienen te komen met een oplossing. Onze volledige voornamen moeten ergens staan op een officieel document van eigendom van ons schip en dat moet als de bliksem overhandigd worden. Zo niet, dan moeten we binnen 72 uur Mexico verlaten... De stress hormonen gieren door ons lijf... we zijn in paniek, wat nu? Dan opeens bedenkt Machiel dat we de koopovereenkomst van ons jacht bij ons hebben. Dat is een officieel document van de notaris. Daar staan meestal je volledige namen in genoemd. En jaaaaa dit wordt de oplossing. Ze doen alsnog een beetje moeilijk bij de customs omdat ze het document in het Nederlands niet kunnen lezen/vertalen. Hun vertaal app kent geen Nederlands :) Onze vertaal app kent wel Spaans haha en zin voor zin wordt het héle document van de notaris vertaald, pagina voor pagina (om gek van te worden!). Ze willen het helemaal vertaald zien, pfffft. De verkoop akte van Pitou heeft ons uiteindelijk gered, joepie!

HOERAAAA we zijn ingeklaard, na een volle dag van bureaucratie ten top.

We zijn in Parijs! september '23 - Frankrijk

Even een break... we gaan een maand naar Zuid Frankrijk!

Hûh? Jaaaaa ook zeilers hebben recht op vakantie. Vakantie is namelijk even weg van waar je woont toch? En even weg uit je gewone leven en gebruikelijke routine haha. Voor ons betekent dat even weg van de boot. Omdat we al een hele tijd onze zonen Martijn, Bart Jan, schoondochter Nikki en ons kleindochterje Mera Sofie niet hebben gezien, verlangen we enorm om ze allemaal weer in onze armen te sluiten. We hebben zin in een vakantie sfeer en mooi weer met elkaar. Kleine Mera, is net één jaar geworden. Dat moet toch gevierd worden? We beslissen dat wij naar Frankrijk toekomen, om daar samen vakantie te hebben!

Het is nog een hele onderneming om naar Frankrijk te gaan vanuit Ensenada – Mexico (Pacific kant). We doen er ruim 4 dagen over om naar het Zuiden van Frankrijk te komen, verdere details zullen we je besparen. Voor ons gezin en onze kleindochter is het niet handig, om hier naar Mexico te komen. Het is misschien niet altijd even veilig hier, het is een grote reis die wij beter kunnen maken dan onze werkende kinderen met weinig tijd. Ook de jetlag van 9 uur tijdsverschil speelt mee, vooral voor zo'n klein meisje die haar routine overdag/nacht net een beetje heeft.

We genieten met elkaar in Villeneuve-sur-Lot -  drone opname van Martijn - Zuid Frankrijk 

Het blijkt een enorm goed concept om elkaar op deze manier te zien! We hebben een fijn huis gehuurd van onze vriendin Aveline Swart. Wat een fantastische plek en ruim (familie)huis, waarin iedereen veel privacy heeft! Het worden 2 weken genieten met elkaar, lekker eten, we koken en BBQ-en de sterren van de hemel. En er wordt elke dag gesmuld van verse croissants en baguettes. De omgeving is prachtig en we bezoeken mooie middeleeuwse stadjes en dorpen. Wat een heerlijke plek, de zon schijnt bijna elke dag en we plonzen met z'n allen vaak in het prachtige zwembad bij ons huis. En niet te vergeten het belangrijkste voor ons om een band op te bouwen met ons kleindochtertje en plezier te hebben met haar. Mera is zo groot geworden en kruipt enthousiast de hele kamer rond. Ze is een klein en tenger dondersteentje die eindeloos graag boekjes leest alles onderzoekt en veel schaterlacht. Ze zingt mee met muziek en beweegt dan haar bolletje op de maat en piept/zingt met haar stemmetje, zo schattig! En... ze wil niet altijd eten hmmm, dat wilden onze jongens ook nooit heel herkenbaar, haha! Na twee fantastische weken vertrekken de kinderen weer naar Nederland (snik...). Het duurt wel weer even wanneer we ze weer zien!

Mera Sofie, net 1 jaar hier, met haar Mexicaanse jurkje uit een klein borduur atelier in Ensenada

Voor ons nog even tijd om onze Nederlandse vrienden die Frankrijk al 30 jaar hun 'thuis' noemen, te bezoeken. En ook met Robbie & Marjet en Baukje & Dirk Jan hebben we een heerlijke tijd. Er wordt bourgondisch gegeten en gedronken en vooral bijgekletst! We halen vele herinneringen met elkaar op, we kennen elkaar al zo lang en hebben onze kinderen tegelijk zien opgroeien! Maar ook weten wij allemaal nog goed toen wij met Pitou op de heenreis La Rochelle aandeden en een tochtje met z'n allen hebben gemaakt op de boot. We kijken terug op prachtige momenten met onze goede vrienden!

We hebben ook een heerlijke tijd met onze vrienden in Aubeterre - Frankrijk 

Weer klussen geblazen, en we nemen voorlopig afscheid van Fidelis! 
De schrik van het inklaren hebben we achter ons gelaten en na onze heerlijke vakantie in Frankrijk is het inmiddels oktober geworden. We hebben we een verrukkelijk bakkertje met zuurdesembrood, croissants en ander lekkers gevonden. Dat is nog even nagenieten van Franse lekkernijen in Mexico, haha. En er zijn hier prima mercado's (supermarkten), de Mayorista en de Aprecio zijn onze favoriet. Maar de Cosco (een soort groothandel keten) is voor ons het meest populair, erg veel keus aan kazen, walnoten, brood om in te vriezen, groot verpakkingen fruit & groenten etc. Ook diverse blikken en pasta slaan we in, we gaan er naar toe met een taxi/uber. Pasta is slecht te krijgen hier, de tortillas en taco's hebben de overhand. We beginnen Ensenada steeds leuker te vinden en kennen er inmiddels goed de weg. Het zonnetje schijnt elke dag en tegen de avond koelt het af, tijd om een hoodie aan te trekken. We slapen onder een dekbed, dat voelt heel lekker en gezellig. Nog geen zweterige toestanden hier. Maar dat gaat wel veranderen als we naar Panama gaan.

We gaan voorlopig afscheid nemen van onze vrienden van de Fidelis, zij gaan richting Frans Polynesië en verder. Gelukkig hebben we nog een aantal heerlijke dagen met elkaar hier in Ensenada, voordat zij een tijdje naar Nederland gaan. Lekker gegrilde vis eten, naar een Mexicaans café met muziek en natuurlijk gezellig bij elkaar aan boord eten! We gaan jullie zo missen lieve Jeanette & Jeroen!

Met de klok mee: Machiels verjaardag met de Joy; heerlijke etentjes met Fidelis; met Flora's in lekker visrestaurant;
met de Ladyhawk bij de pizzeria - Ensenada Mexico

En... we zien de Ladyhawk weer! We worden door Giorgio & Heeyoung vorstelijk onthaald in de luxe Coral-Marina in Ensenada met Piña Colada's en een heerlijk zwembad. Ook hebben we meerdere leuke potluck avondjes en afspraken samen met de Joy (Arianne en Michiel) en andere bevriende boten. Arianne had een heus klassiek concert gevonden, waar we met z'n allen naar toe gingen. Met de Joy vieren we gezellig met elkaar Machiels verjaardag. Dit keer is hij in Mexico jarig. Hij krijgt van hun een prachtige Mexicaanse vlag, wat een super leuk idee! Ook vieren we met de Joy'tjes de dag van de doden - Dia de Muertos. Een bijzonder kleurig en levendig evenement, waarin de Mexicanen hun dierbaren herdenken op een feestelijke manier, met veel muziek. 

Dia de Muertos, op 1 november, samen met Arianne en Michiel

We bezoeken een pizzeria hier in Ensenada op pleintje in het centrum, bij een gemoderniseerde oude Bodega, die volgens Giorgio de beste pizza's ever hebben. En dat blijkt... we eten tezamen de heerlijke pizza's margarita met onze vingers er bijna bij op! 

Ook de Flora's komen in Ensenada aan, haha de club is weer compleet. Met hun, net zoals we met Fidelis deden, gaan we meerdere keren restaurantjes uitproberen. We zien alle zeilvrienden nu los van elkaar. Want inmiddels zijn al onze bevriende cruisers alweer hun eigen route aan het varen. Alleen wij zijn hier nog, inmiddels wat vertraagd omdat we een stag vinden die niet goed is. Dus nu is het wachten op een stag die uit San Diego moet komen.

De boegschroef wordt gemaakt !- Ensenada Mexico

Naast al deze leuke evenementen moet er ook veel werk verricht worden, daar ben je nooit mee klaar. Zoals:

• renovatie van de kuip waar Machiel een begin mee maakt (veel las werk!)

• voordek en kajuit geschilderd

• (weer) de boegschroef gerepareerd

• alles herorganiseren aan voorraden en maaltijden voorbereiden voor de oversteek

• een stag vervangen (bakboord voor) die een steng los heeft

• dinghy helemaal schoon gemaakt en buitenboord motor gemaakt

• kast in de punt uitgebroken om meer ruimte te maken voor kratten met eten/voorraden

• en nog veel meer...
  

We hebben naast het klussen nog een gezellige tijd met onze buren hier in de haven met Curtis en Julie van zeilschip Manna. Het zijn Amerikanen op weg naar de Zee van Cortez. Eten lekker bij elkaar en we hebben een goede tijd. Zij zijn ook veel aan het klussen. 

Links Julie & Curtis van Manna, onze buren en rechts Wiebke & Ralf van de Flora, gezellige avonden op Pitou 

Onze plannen voor de komende tijd! 
In het kort zien onze plannen er als volgt uit nog voor dit jaar en begin volgend jaar. Zoals al aangegeven in eerdere bloggen hebben wij het besluit genomen om niet verder de Pacific op te gaan in Westelijke richting naar Frans Polynesië etc. dus de wereld rond.  Je wil dan alles natuurlijk uitgebreid zien waar je langs komt zoals de Pacific eilanden in de Zuid Pacific, Nieuw Zeeland, Australië en niet snel afraffelen. Dan zijn we zeker nog drie jaar onderweg eer we in Europa terug zijn. Oeps.. drie jaar of nog langer.. nee, dan gaan we echt veel te veel missen van Mera, onze kleindochter,  dat willen we niet. Het 9 uur tijdsverschil is al zo lastig. Het is bij ons al meer dan 2.5 jaar 11 uur tot 9 uur vroeger. Dus als wij opstaan, gaan Mera of de rest van ons gezin, vrienden, andere familie etc. naar bed. En omgedraaid. Het is best hinderlijk om daar altijd rekening mee te houden. En het voelt als te weinig tijd om elkaar te zien en dat is het ook. 

Google houdt precies bij waar we zijn geweest! - de wereld

Veel zin hebben we in de komende tijd, als we weer terug gaan met Europa als ons doel (waarnaar toe weten we nog niet, maar niet naar Nederland nog...). Met veel komende prachtige plekken in het vooruitzicht om ons op te verheugen! 

Als het orkaan seizoen is afgelopen eind november gaan wij via het schiereiland Baja Californië naar het Zuiden, naar Puerto Vallarta, een afstand ±1100 NM. Vandaar zeilen we verder Zuidwaarts langs een aantal kust plaatsen in Mexico. En daar bereiden we onze grote oversteek naar Panama voor, zo'n ±1800 NM schatten we in, wss in etappes. Eind december/begin januari hopen we in Panama aan te komen en dan schepen ergens in jan. '24 onze zus – broer Pauline & Evert Jan voor een paar weken bij ons in. Heel gezellig dat ze een stukje met ons gaan meezeilen en ons gaan helpen als line-handlers door het Panama kanaal weer terug, richting het Carieb. Na ruim 2 jaar zullen we in jan. '24 de Pacific gaan verlaten.

WORDT VERVOLGD!

Saludos vanuit een zonnig Ensenada,
🎄wij wensen jullie hele fijne feestdagen toe;
en een gezond & sprankelend & avontuurlijk 2024🍹

LISELOTTE & MACHIEL

Nog even te vermelden... Dit blog hadden we veel eerder online willen hebben, nl. begin oktober. Helaas is dat door een aantal omstandigheden niet gelukt. Bij het volgende blog lukt dat hopelijk wel om er niet zoveel tijd tussen te hebben :)

En natuurlijk vinden wij het altijd leuk als je een reactie schrijft onderaan ons blog. We zijn benieuwd wat je er van vindt en misschien heb je nog een vraag?

Wist je dat... 
* als je de foto's van ons blog aanklikt, ze veel scherper zijn?! (ik herhaal dit elk blog voor onze nieuwe bloglezers)
* wij toch zo ontzettend veel leuke mensen tegen komen. De zeilers community is ongelofelijk. Alle soorten en maten, kleine - grote boten gaan met elkaar om. Een smeltkroes van rijk - arm; jong - oud; blank - bruin; we ontmoeten Nederlanders; Duitsers; Russen; Amerikanen; Canadezen; Hawaiianen; Scandinaviërs; Italianen;  Zuidkoreanen; Arubanen; Colombianen; Surinamers etc. etc. We hebben zoveel ontzettend fijne mensen ontmoet, met wie je de mooiste gesprekken hebt, je altijd een helpende hand en/of krijgt / geeft (!) en met wie je je avonturen het allerbeste kan delen. Geen afgunst speelt hier, maar oprechte interesse naar elkaars verhaal, hetgeen heel wederzijds is. We voelen ons enorm bevoorrecht dat we dit mogen mee maken. Al deze nieuwe mensen die we hebben leren kennen in de afgelopen 5-en half jaar, hadden we nooit leren kennen als we in Nederland waren gebleven. In Nederland zijn onze vrienden en familie, fijn en heel dierbaar, maar op zee en in de havens en ankerplekken over de hele wereld is deze community of te wel onze 'familie op het water' en zijn minstens even belangrijk. Wat een rijkdom jongens!
* we de orkaan Hilary over ons heen hebben gekregen! Gelukkig viel het mee, maar ze kwam echt recht op ons af en op het laatste moment boog ze een beetje af naar rechts! Normaliter komen hier in Ensenada geen orkanen voor! Zie onder 'Wist je dat' het kaartje van de orkaan

* er hier bijna geen bonen in blik te krijgen zijn? En dat in Mexico...! Frijoles, dat zijn gepureerde bonen, zijn overal te krijgen. En in frijoles zit zoveel toegevoegd zout, dat wil je niet. We verlangen ook weer eens naar gewone bonen.  Dus blij met onze voorraden uit BC, doorsnee blikken met bonen!

* Liselotte nog steeds met sokken in bed slaapt? Ze vindt het nog steeds koud...

* we weer heel veel pelikanen zien in Ensenada!?
* Machiel weer een verzameling aanschaft? Dit keer zijn het Mexicaanse salsa flesjes, ze zijn nogal spicy. Alle smaken hier aanwezig... waar laten we dit allemaal in vredesnaam?
* Liselotte in Frankrijk weer eens wat toiletspullen heeft gekocht (die hier niet te krijgen zijn) en overal wordt aangehouden bij de beveiliging op de vliegvelden, ze willen het naadje van de kous weten...
* Machiel in Frankrijk een elektrische kookplaat aanschaft, die bij meerdere beveiligers op de vliegvelden vragen opleverde. Pffff ook hierdoor veel oponthoud!
* Liselotte enorm ziek is geweest na een tostada met gefrituurde gamba's. Vreselijke misselijkheid aan 'alle kanten' spoot het eruit, waarschijnlijk is het een salmonella bacterie geweest
* alle melk en yoghurt hier in Mexico toegevoegde suiker hebben
* er vanuit San Diego een Rally is, die de Baha – Haha heet. Ze gaan vanuit San Diego naar Sea of Cortez. De Haha is lol, want de groep (zeil) boten vaart onder begeleiding van een professional met elkaar in stappen richting Baha Californië, naar de Sea of Cortez. Veel Amerikanen en Canadezen durven alleen in groepsverband en onder toezicht de grote Pacific op te gaan naar de Mexico en Sea of Cortez
* we af en toe geen tortillas meer kunnen zien!
* we zooooo blij zijn met onze watermaker. Die heeft ons nog nooit in de steek gelaten!

Martijn maakt prachtige drone opnames van het huis waar we met elkaar 2 weken zaten! - Villeneuve-sur-Lot Frankrijk

Onze (Russische) vriend Alexei is toevallig in San Francisco komt ons opzoeken. We kennen hem en zijn vrouw Kari nog uit Santa Marta - Colombia, toen zij daar waren met hun schip. Hij ontwerpt nu computerprogramma's voor zelfsturende helikopters (zonder piloot), de knapperd! Dit koppel is ons ook heel dierbaar - San Francisco California

Vlak voordat we vertrekken naar Frankrijk, krijgen we orkaan Hilary over ons heen!

We koken heerlijk aan boord. Met verse vis van de markt draaien we lekker sushi!

We vinden veel 'zee dollars' op de stranden! - San Juan Eilanden Washington