Blog 22 Pitou's voyage From Alaska to Britisch Columbia - Canada / Pitou's reis Van Alaska naar Brits Columbia - Canada

klik op de video ⇈ 

Instagram | YouTube | Subscribe Blog | Facebook

Aankomst op de winterplek in British Columbia op 19 dec.'22, een halve meter sneeuw!

Campbell River - Vancouver Eiland - Brits Columbia 27 februari '23

Intro
“Doet u ons maar de teriyaki- en ook de honey & sweet chilly wings! En zitten daar frietjes bij?” Een 'leuk aangeklede' serveerster (draagt geen joggingbroek) komt vragen wat onze wensen zijn. "En ja hoor er zijn frieten bij!". Die hebben we heel lang niet gehad... We kijken elkaar aan, Canada voelt anders vinden we allebei. De eerste indrukken zijn dat het er hier een beetje 'netter' uitziet, o.a huizen lijken iets beter onderhouden, meer gewone kleding, geen jogging goed en minder laarzen... Maar het is verder moeilijk te omschrijven wat nou anders aanvoelt. Alaska is rauwer, puur en authentiek. Maar ook dat dekt de lading niet. Het voelt een beetje alsof we weer in de bewoonde wereld zijn aangekomen, de geciviliseerde wereld.

Het is eind november (2022) en we zijn iets over de helft op weg naar Vancouver Eiland, Canada. En na anderhalve maand op afgelegen plekken zijn we een tijd niet meer onder de mensen geweest en moeten we weer een beetje wennen. We net zijn aangekomen in Prince Rupert en vallen met onze neus in de boter. Het is 'Wing Wednesdays' in de gezellige Breakers Pub in Prince Rupert. Jaaaa we zijn aangekomen in West Canada, of te wel Brits Columbia (afgekort in dit blog verder tot BC). Van het menu in de Pub worden we heel hebberig, we hebben eigenlijk in alles zin. Moeilijk om een keuze te maken, het lijkt ons allemaal zaaaalig! 

'Wing Wednesdays' in de Breakers Pub, we zijn weer terug in de bewoonde wereld, met lekkere frieten! - BC

De bewoners van Thimbleberry House: Frances; Krystina & Erik en hun schattige hond Fukimi - Alaska

Maar eerst eventjes terug in de tijd...
Na ons bezoek in Nederland in augustus/september vorig jaar zijn we weer terug in Alaska. We hebben het dan over begin oktober '22. Samen met de bewoners van Thimbleberry House bezoeken we meerdere muziek evenementen in Sitka. Een erg leuke ervaring, Sitka heeft vele culturele activiteiten. Daarnaast doet Liselotte mee aan een schilderoefening met een prachtig Tlingit-model in huize Thimbleberry, wat een inspirerende avond! En we eten vele lekkere hapjes met elkaar. Sinds half augustus  liggen we alweer aan hun privé steiger, hmmm moeilijk om er weg te komen met zulke leuke mensen en uitstapjes...

We hopen ook nog beren te gaan zien... in ons vorige blog schreven we er al over. Een aantal leuke hikes zijn te doen op Baranof Eiland en er is zeker een kans nog op beren te zien voor dat ze in winterslaap gaan (+/- oktober t/m april). En dan op een van onze hikes samen, zien we ze toch echt, beren in een dal. Wat een gave ervaring!

We zien eindelijk beren op Baranof eiland tijdens een hike!

Daarnaast doen we de nodige klussen aan de boot, zoals o.a. motor onderhoud en Erik heeft ons geholpen met een las-klus. In de stuurboord poort zat een scheurtje. En zo fijn, Erik had de apparatuur om het scheurtje voor ons te lassen, echt super bedankt!

Erik is van alle markten thuis....

We schaffen 2 kleine elektrische kacheltjes aan die we in havens kunnen gebruiken (als we dus stroom aansluiten in de haven). We proberen ze al uit. Ze doen het super, de hele boot houden ze met z'n tweeën warm, niet te geloven. We noemen de kacheltjes de '2 pitbulls', klein maar super sterk en krachtig! Dat gaat ons lekker heel wat diesel schelen. Want normaal, tijdens het zeilen/varen/op ankerplekken hebben we één van onze 2 diesel kachels aan. We hebben altijd, ook onder het varen, onze Refleks (diesel) kachel, dag & nacht aan. Daarnaast hebben we ook nog een Webasto (diesel/hete lucht) kachel die we af en toe gebruiken.  

De dieselkachel Refleks staat roodgloeiend aan, het is te koud om zonder verwarming te varen!

En dan zijn de belangrijkste klussen gedaan en alle voorraden zijn aangevuld. Het is tijd om te gaan vertrekken. We zijn al laat in het seizoen om via de Inside Passage vanuit Alaska naar Canada te gaan varen. Na een gezellige tijd worden we uitgezwaaid en vertrekken we op 20 oktober naar Sitka, waar we ankeren naast de haven. Maar Sitka laat ons nog niet zomaar gaan... Eerst krijgen we nog te maken met een flinke storm op de ankerplek. Tjongens wat een natuurgeweld, 50+ kts (windkracht 10!) krijgen we over ons heen. Poeh... dat was echt heel spannend, maar ons anker heeft prima zijn werk gedaan en de crew is ook weer een ervaring rijker! De day-after draaien nog een paar wassen en dan op naar BC!

Uitzicht op een van de vele afgelegen ankerplekken, we lagen er altijd alleen. Hoe prachtig! - Alaska

Een warm bad en heel veel regen!

Voordat we kunnen genieten van een 'warm bad, moeten we eerst weer door het Sergus Kanaal, dat wordt onze derde keer dit jaar. En weer zijn we beiden zenuwachtig voor het stroom spektakel in dit nauwe kanaal. We weten het, niet spotten hier met de stroom. Met samengeknepen billen en elkaar aankijkend: “lieverd, dit is echt de laatste keer dat we hier door heen gaan”, schieten we als een raket door de nauwe doorgang. Het water kolkt om ons heen. Het is volle maan, dan staat er veel meer stroom dan anders... ook dat nog. Zoals gezegd, de laatste keer! Daarna hebben we een schitterende tocht en aankomst bij Baranof Hotsprings. Van vele kanten gehoord: “daar moet je echt naar toe!” De zon staat al laag en de dagen zijn kort, we komen in de schemer aan, rond 15.30 uur. Maar het is helder en de zon schijnt met haar stralen op de besneeuwde bergtoppen in de kleine fjord. Het is een adembenemend mooi kleuren spel. Alsmede ook spectaculair omdat we uitzicht hebben op een enorme bulderende waterval. 

Een spectaculair uitzicht bij Baranof Hotsprings! - Alaska

We zijn de enige boot aan de publieke steiger. In dit seizoen varen er vrijwel geen boten. Heel soms zien we nog een vissersboot. In de avond horen we lawaai en we kijken uit het luik naar buiten. Het blijkt een enorme aluminium vissersboot te zijn die met felle lichtbundels in het pikkedonker aanlegt. Alles gaat snel en geroutineerd. Machiel gaat een praatje maken met de vissers. Tot onze verrassing krijgt hij van de mannen een lekkere maaltijd vis mee. Wat ontzettend aardig en het blijkt een zeer smakelijke vishap! Op een bedje van zwarte rijst en quinoa liggen 3 verschillende soorten wit vis met een meer dan verrukkelijke saus. Mmmm we krijgen er nog water-van-in-de-mond. De volgende morgen vroeg gaan we het recept vragen en ik heb koekjes gebakken gisteravond (om ze nog te bedanken), maar helaas zijn ze stilletjes al vertrokken, niks gehoord...

Lekker zo'n warm bad, met een schitterend uitzicht op de waterval - Alaska

We gaan naar de warmwaterbron in de stromende regen, het is vandaag zo'n 8 graden Celsius. Het is grijs en mistig. Maar we hebben pret in bad en genieten van de spectaculaire omgeving. Vanuit het bad hebben we een ongelofelijk mooi uitzicht we kijken door het open raam (er zit geen glas in) rechtstreeks op besneeuwde bergtoppen en een grote waterval. Met rozige wangen en een spik & span schoon gevoel, snoepen we de rest van die heerlijke vissers maaltijd op, met als toetje de versgebakken koekjes... Onze dag kan niet meer stuk!
In de vroege volgende morgen vlak voor ons vertrek, maken we nog een hike (berenspray mee!) naar de hoger liggende bron, naast de daverende waterval. Het regent met bakken uit de lucht. We zien het natuurlijke bassin tussen de rotsen liggen. Glibberend in de modder voelen we nog even aan het water in de bron... ja, het water is heerlijk warm. Maar om je hier aan- en uit te kleden in al die nattigheid en modder, vinden we geen goed idee. Ook kunnen we nergens schuilen om je kleren droog te leggen, dat is er niet. Ach we zijn nog helemaal week door het lange badderen gisteren, het is mooi geweest.

De Inside passage, wij beginnen in Sitka en zakken af naar Vancouver Island en gaan bijna alle plaatsen langs die je op deze route ziet aangegeven (kaartje is v/h internet)

Van Alaska naar BC/Canada via de Inside passage. Maar wat is dat nou eigenlijk, die 'Inside passage'?

De Inside Passage is een kustroute voor schepen en (zeil) boten langs een netwerk van doorgangen die slingeren aan de Pacifische Noordwestkust van het Noord-Amerikaanse Fjordland. De route strekt zich uit van het zuidoosten van Alaska, via het westen van British Columbia in Canada, naar de noordwestelijke staat Washington in de Verenigde Staten (VS). Op die manier kan je een deel van het slechte weer in de open oceaan vermijden en de vele geïsoleerde gemeenschappen langs de route bezoeken. De Inside Passage wordt intensief bereisd in mei t/m september door cruiseschepen, vrachtschepen, sleepboten met hun sleep, vissersboten, pleziervaartuigen zoals wij, ferrie's en kustwachtvaartuigen, tussen Alaska naar Washington-State dezelfde weg weer terug naar Alaska. De Passage is gevormd door de duizelingwekkende kracht van enorme gletsjers. Van rauwe bergen wanden tot weelderige landschappen komen we hier tegen, gletsjers met getijde wateren en fjorden vol dieren. Het gebied heeft het grootste nationale bos in de VS en het grootste intacte regenwoud ter wereld.
Hoe gaaf is dat wij hier door heen mogen gaan varen!

We zien veel bultrug walvissen, een ongelofelijk spectaculair gezicht - Alaska

Alleen-op-de-wereld! Er vaart niemand meer, alleen een aantal 'crazy Dutchies'...

In dit seizoen, oktober vaart er geen enkele boot meer, behalve de vissers die we tegenkwamen bij de Baranof Hotsprings. Maar die maakten net hun laatste tocht vernamen we van ze. De meeste boten zijn in havens en doen onderhoud in de winter. In de lente en zomer verdienen de vissers enorm veel geld met hun vangst, welke voldoende is om het winter seizoen door te komen. Dus waarom zouden ze ook? De ruige vissersboten hebben in Alaska vaak lieftallige dubbele namen. We moeten er vaak om lachen als we de stoere Alaskanen in hun Candy Lynn of Ocean Lilly zien stappen. De vaak ruw houten- of aluminium boten worden ook wel liefkozend Cinnamon Girl; Peggy Lou; Mathilda Bay; Samantha Rae etc. genoemd.

Gek, maar we hadden helemaal niet verwacht dat het vaar seizoen volledig zou stoppen vanaf eind september. Je kan je vooraf ook helemaal geen voorstelling maken van deze gebieden. En betreffende andere zeilers is het droef gesteld. Sowieso zijn er zijn ook maar een handje vol zeilers die naar Alaska zijn gegaan. Hawaii en Alaska zijn echt off the beaten track!  En de meeste zeilers in dat gebied kennen we en die zijn allemaal al in augustus, of al eerder afgezakt naar BC. Dus wij varen hier alleen. Geheel alleen ja. En dat doet wat met je, hebben we gemerkt. Dit onderwerp komt in meerdere paragraven van dit blog terug.

Zo door het adembenemende landschap varen met links en rechts van je de mooiste bergen met besneeuwde toppen, samen met een paar vogels in het water, maakt het heel bijzonder. Het wordt nog nog meer speciaal als we met regelmaat grote walvissen zien! Deze grote en logge bultrug walvissen bewegen zich ongelofelijk elegant door het water. Het is genieten elke keer weer als we ze zien. Op de Frederick Sound vlakbij Petersburg op onze route zien we er heel veel. Enerzijds heel spannend omdat ze best dicht bij je boot zwemmen, anderzijds is het zo spectaculair om te zien. Gracieus bewegen ze zich voort, vaak tegelijk met een paar andere bultruggen. Als de ene staart uit het water komt, zie je harmonieus een paar seconde later de andere staart op precies dezelfde plek uit de zee  komen. Hiervoor zijn we naar Alaska gekomen, fantastische momenten!

We genieten enorm van dit soort momenten... - Alaska

Op de Inside Passage vaar je meestal heel beschut, tussen de al eerder genoemde massieve bergen. De route heeft een paar plekken die minder beschut zijn, waar de open Pacific Oceaan komt binnen rollen. Het waait heel vaak en hard in dit seizoen, de stormen komen af en aan. We hebben daarom ook onze satelliet verbinding aan gelaten (Iridium-Go) zodat we via Predict Wind de weerberichten kunnen blijven ontvangen. En we zijn heel blij met deze beslissing, op veel plekken hebben we geen internet gehad. We voelen ons dan ook vaak ver weg van de bewoonde wereld. En natuurlijk is dit ook zo, nog nooit hebben we in zo'n groot afgelegen gebied gevaren en toch zo dichtbij land. Geen telefoon masten, electriciteit-draden, telefoon verbindingen, geen enkele 'landschapsvervuiling', haha zo kan je het ook noemen. En ook geen infrastructuur, geen auto's en wegen, treinen en railsen, geen huizen etc. Gelukkig worden we verwend met prachtig wildlife.

Petersburg - Alaska

De grimmige LeConte gletsjer en vrolijk bloemetjes dessin!

Ook Petersburg ligt op onze route en is een Noorse enclave in Alaska. Peter Buschmann, een Noorse immigrant vestigde zich hier en bouwde een conservenfabriek, zagerij, dokken en andere constructies (omstreeks 1910). De nederzetting wordt naar hem genoemd en bloeide als vissershaven. IJsbergen van de nabijgelegen LeConte-gletsjer vormden een bron voor verkoelende vis. Vele Noorse immigranten volgden zijn pad en vestigen zich in Petersburg. De bloeiende handel in Alaska en BC bestond de afgelopen eeuwen uit de houtkap en de zalmvangst en het inblikken van vis (vaak zalm). We hebben op onze reis veel van deze canneries of conservenfabrieken gezien. Ook werd er naar goud gezocht, veel haventjes die we hebben aangedaan op onze route hebben een bijzondere geschiedenis die geworteld is in de visserij, houtkap of goudkoorts!

In Petersburg bevroren landvasten, we kunnen niet weg! - Alaska 

“Kijk nou, hoe moeten we nu weg!?“ Een vloek ontvalt ons... Het is vrieskoud en we hebben het wilde plan opgevat om naar de LeConte gletsjer te gaan. Het helse plan houdt in dat we in een dag op en neer willen vanuit Petersburg. De volgende morgen vroeg begint al goed: “Kak”... moppert Machiel, “we kunnen echt niet vertrekken vandaag!” Sprakeloos zien we dat de alle landvasten zijn vastgevroren en aanvoelen als staalkabels, we krijgen ze niet los van de kikkers! Het is vannacht -20 graden Celsius geweest, deze ijzige temperaturen hebben we tot nu toe nog niet gehad op onze reis door Alaska. En de komende dagen blijft dat zo. Dan maar weer naar binnen, wat niet kan, kan niet. We maken lekkere warme koffie en voelen ons onverwachts vrij! De 2 pitbulls staan te loeien en het is binnen heerlijk warm. Haha we 'hoeven' niet vandaag, extra tijd voor van alles. Ik hoor al je denken... “Hûh, vrij, extra tijd? Hmm wat bedoelen die lui daarmee? Ze hebben altijd toch al vrij?” Ja dat zou je wel denken. Maar het reizen wat wij doen is niet een soort van vakantie. Het reizen is je werk geworden. Wij moeten elke dag pakken die we kunnen varen. We zijn al vaker vertraagd door flinke stormen in dit seizoen en we moeten nog een heel eind. Elke dag varen, elke dag staat de wekker, ja alsof we naar ons werk gaan. De dagen zijn bijzonder kort, het is laat licht en vroeg donker. We kunnen maar zo'n 35 tot 40 zeemijlen per dag maken. En onze route is in totaal zo'n 875 zeemijlen naar Campbell River, onze winterplek in BC, dus tel uit je winst.

LeConte gletsjer, er staat zo'n snerpend koude wind - Alaska

En dan dooit het een moment op de dag in Petersburg en we vervangen snel alle landvasten, door nylon landvasten. Deze mooie turquoise nylon lijnen hadden we al op onze vorige schip, Lotje Twee en komen nu weer mooi van pas. Nylon kan niet bevriezen, het absorbeert geen water. De volgende morgen vroeg, met -15 graden Celsius kunnen we alsnog op en neer naar de LeConte. De ochtend begint met een prachtig laaghangende zon, maar deze dag ervaren we niet echt als een hoogtepuntje. Het is echt wel heel koud en gelukkig staat er bijna geen wind. En we zitten natuurlijk in ons stuurhuis. Wat zijn wij blij met ons stuurhuis (welke met deurtjes dicht kan). We zitten in dit klimaat altijd binnen, sturen (bij), het is er heerlijk warm, droog en comfortabel en we kunnen goed rond kijken. Nooit hadden we deze reis willen/kunnen maken zonder een stuurhuis. Pitou is een comfortabel schip (haha nog steeds zo blij met haar) maar vooral op deze grote vrieskoude dag is Pitou een fantastisch schip, als de Refleks dieselkachel gezellig staat te snorren! Als we de inlet/fjord van de LeConte gletsjer invaren, krijgen we opeens te maken met een harde tegenwind. Niet voorspeld, maar misschien te verwachten door valwinden vanuit de bergen. Winden tot 35+ kts, echt niet leuk meer. We zien mooie grote ijsbergen, maar kunnen bijna niet naar buiten door de ijzige temperaturen. We maken snel een paar opnames... Zelfs de vogeltjes die altijd om ons heen zijn, houden het voor gezien en blijven buiten de inlet. De wind snoeit scherp langs Pitou en onze plannen om vanuit de dinghy foto's te maken en te filmen, laten we schoorvoetend vallen. Het is niet verantwoord om de dinghy naar beneden te laten zakken. Machiel alleen in de dinghy varen, Liselotte alleen op Pitou helemaal geen probleem, dit hebben we al eerder gedaan in Glacier Bay. 

In de LeConte fjord is het ijzig koud! - Alaska

Maar nu zijn de omstandigheden toch wel heel anders met deze barre temperaturen en meedogenloze snerpend koude wind. Als er iets gebeurd met de buitenboord motor van de dinghy... en Machiel niet zomaar kan terug peddelen (tegen wind & stroom in), wat haal je dan op je hals met z'n tweetjes, wat voor risico nemen we dan? Allemaal doem scenario's flitsen door ons heen... Zoals al eerder gezegd, geen schip in de buurt, geen bereik voor mobiel, geen internet! Nee sterker nog, nadat we 5 zeemijl de fjord zijn ingevaren willen we helemaal niet meer verder door naar de gletsjer... Dat zou nog 6 zeemijlen verder zijn tegen de wind en dan terug 11 zeemijlen om de fjord weer uit te komen. We hebben er geen van beiden zin meer in en houden het voor gezien. We gaan terug, midden in de fjord keren we om, nog 17 zeemijlen voor de boeg eer we weer in Petersburg zijn. Inmiddels is de zon verdwenen en de wolken zien er donker en grimmig uit. Wegwezen hier we hebben allebei een unheimlich gevoel.  Na onze terugkomst in Petersburg aangelegd en wel slaat Machiel opgelucht zijn armen om mij heen “Tjongens... wat een 'ijzig' avontuur was dat! Dit is niet voor herhaling vatbaar hè!?" "Nee, beaam ik volmondig, blij dat we weer terug zijn maar haha dit nooit meer!” We kijken elkaar grijnzend aan met ijskoude wangen, gauw naar binnen! Net 2 kabouters met wollige puntmutsen en rode konen, maar dit is en was geen sprookje!

De growlers (ijsbergen) zijn heel indrukwekkend en staan in ons hoofd gegrift het valt niet uit te leggen... LeConte gletsjer - Alaska

Wat wel een sprookje is zijn alle bloemetjes dessins in blauw, donkerrood op de huizen hier in Petersburg. Het dessin is heel Noors, ook zijn hier Noorse truien te koop in de bekende patronen. Je kent ze vast wel die wollen 'priktruien', ze zijn lekker warm vernemen we maar ons iets te prikkerig op de huid... Het is een gezellig gehucht met een levendige winkel straat waar Liselotte een extra lekkere muts aanschaft. We slenteren hier graag rond, in vele lagen gekleed in -17 graden Celsius overdag door de straatjes. Lekker even van de boot af en ook heerlijk om even los van elkaar het stadje te bekijken. We hebben immers andere interesses en leuk om ergens langer stil te staan en de ander niet hoeft te wachten. Je hebt daarmee weer verhaal naar elkaar, als je niet dezelfde wandeling maakt. Voor jullie normaal, ieder naar z'n werk, je doet niet hetzelfde. Wij genieten van die momenten, weggaan wanneer je wil etc. als je weer eens in een haven ligt. Ook maken we een hike, deze doen we wel samen, naar de andere kant van het schiereiland. Het waait momenteel enorm, wat maakt dat we zeker 5 dagen later kunnen vertrekken. Helemaal niet erg, we hebben genoten van deze vriendelijke plek en zijn bewoners. Wel wordt het tijd weer verder te gaan.

Petersburg, een Noorse enclave - Alaska

Afgelegen ankerplekken, we zien geen hond! Niet altijd Holadiee maar meestal wel!

Wij krijgen veel vragen over het altijd dicht op elkaar zitten op een boot:
"Is dat niet vreselijk irritant? Wij zouden elkaar de tent uitvechten...", horen we regelmatig om ons heen. En wij zítten ook heel dicht op elkaar, vooral op dit traject van de Inside Passage. We hebben veel vaardagen gehad, afgelopen paar maanden. Als je aan het varen bent en we gooien aan het eind van de dag ons anker uit, liggen we altijd alleen in de baai. Afgesloten van alles en iedereen, continue geïsoleerd van de bewoonde wereld. Dat betekent inderdaad dat je best dicht op elkaar zit, haha ja 24/7. Je kan niet van de boot af als je ankert. In het donker iets verkennen met de dinghy zit er in deze gebieden niet in. Dat doen we niet met deze kou. En door dat dicht op elkaar zitten, zie je werkelijk alles van de ander doet.

Een verlaten plek: 'Meyers Chuck', op weg naar Ketchikan, we hebben daar overnacht aan de publieke lege steiger. Er was één opzichter aanwezig, verder een volledig uitgestorven kleine nederzetting. In de zomer zal hier meer leven zijn - Alaska

Nog een van de vele afgelegen ankerplekken die we aandoen, we liggen altijd alleen - Alaska

“Zeg, neem jij nu al weer een koekje? Hoeveelste is dat eigenlijk? Laat je ook nog wat voor mij over? En we hebben toch net gegeten?” Haha je ziet en hoort elke vloek, scheet, zucht en actie van elkaar. Is dat altijd holadiee? Hmm nee natuurlijk niet. Wij hebben best wel eens een ruzietje af en toe. Meestal gaat het over niks. Iedereen heeft wel eens een guilty pleasure, dan vind je het fijn dat de ander niet ziet dat je achter elkaar 20 dropjes eet. Of stiekem een ranzig roddel artikeltje leest (bij ons niet mogelijk... geen internet). Schaamte momentjes, die je niet eens aan jezelf wil erkennen, wie heeft ze niet?! Op een boot en op onze reis hebben we heel veel van dit soort momenten. Je zou zeggen dat je nog meer op elkaar zit als we op een lange oversteek zijn. Maar toch is dat niet zo. Dan kan je helemaal niet van je boot af op volle oceanen zou je zeggen... ja, dat is waar! Maar toch op zo'n lange passage zie elkaar veel minder doordat je met wachten werkt en elkaar afwisselt in avonden en nachten. Dus veel meer momenten dat je even iets kan doen wat de ander niet ziet, haha. 

Pepernoten bakken, 5 dec.

Dus... over dat 24/7 gedoe het volgende. Soms moet je gewoon maar niks ervan zeggen en even wegkijken. We hebben gemerkt dat dat het beste is. Niet op elke slak zout leggen, klagen, zeuren/mopperen naar elkaar (zulke negatieve energie...). Maar je energie inzetten om de teamgeest erin houden, elkaar aanmoedigen en vaker complimentjes geven. Wat geeft het nou dat je een keer lekker los gaat met die overheerlijke zelfgebakken koekjes/of pepernoten? Waar gaat dat om? Al eerder gezegd, het gaat om niks... Je kan beter glimlachend vragen: "is het lekker?" ;)

24  uur per dag samen, maanden lang, meestal 'HOLADIEE' :-)

Al tijden zijn we niet meer onder het gezelschap van andere zeilers/cruisers, eerder bovenstaand al uitgelegd. Maar dat geeft ook nog op een andere manier een heel geïsoleerd gevoel. Contact met andere cruisers kan namelijk een fijne afleiding bieden aan je 24/7 leven, gezellige eet- drink afspraken met gelijkgestemden. Maar die zijn er even niet. En voorlopig ook nog niet. Dus zingen we het uit met z'n tweetjes. Dat is zeker niet altijd makkelijk en elke dag zonneschijn.  Maar dat  maakt andere dagen juist weer tot hoogtepuntjes en dat zijn er veel, ja heel veel. We vinden allebei dat we elkaar ontmoet hebben, nog steeds het beste wat ons overkomen is! En dat kunnen zeggen na bijna 43 jaar samen... ja dat is pas HOLADIEE!
Op de avonden in deze geheel afgelegen gebieden kijken we via de harde schijf vaak een serie of een film. Heerlijk even wat afleiding! Op elkaars lip, maar toch ook weer niet als we in een film/serie duiken, even in een andere wereld.  Met een grote hoera! aan onze zoon Martijn die dit allemaal voor ons gedownload heeft en op harde schijf heeft gezet!

Prachtige zonsondergangen in Ketchikan - Alaska

Een weervenster hebben we nodig en we wandelen door de rosse buurt, maar niet in Amsterdam!

We zijn inmiddels aangekomen in Ketchikan, onze laatste plaats in Alaska die we aandoen! De smalle langgerekte stad bevindt zich op het poëtisch klinkende eiland Revillagigedo Island. Ketchikan ligt in de Zuidelijke punt van de staat Alaska, ter hoogte al van BC. Deze stad is in het hoogseizoen, lente en zomer, het levendige middelpunt van de cruise schepen die op weg zijn naar het Noorden van Alaska via de Inside Passage. Duizenden bezoekers gaan aan land en bekijken de vrolijk gekleurde houten huizen op palen, geleund tegen steigers. Er zijn grote totempalen die uitbundig kleuren tegen de blauwe lucht. Want we hebben 2 dagen lekker wat zon maar daarna weer veel regen en storm. Al eerder genoemd, hebben we een aantal keer op onze tocht een weer venster nodig, zoals hier in Ketchikan. Het wachten vinden we niet erg, genoeg even te doen hier. We draaien een aantal wassen in de wasserette, dat is weer hard nodig. Onze wasmachine aan boord kunnen we nog niet gebruiken. Het laatst gebruikt op Hawaii waar onze was nog buiten opgehangen, prima kon drogen. Hier helaas niet mogelijk met de vele regen en vrieskou. Ketchikan is heel kleurrijk, maar de levendigheid in deze tijd, november, zien we niet. Er is veel gesloten, cafe's, barretjes, souvenirwinkeltjes... we varen immers buiten het seizoen. 

De rosse buurt, maar dan in Ketchikan - Alaska

Zo is ook Dolly's museum dicht...
Totdat de prostitutie 1954 verboden werd in Alaska, was Creek Street een levendige rosse buurt. Dolly Arthur was een van de gezelschap dames die eenzame vissers en mijnwerkers van betaalde liefde voorzag. Graag waren we even in het museum gaan kijken naar de oude foto's, het kitscherige meubilair en dubieuze voorwerpen.... Maar helaas is het museum gesloten. En dat geldt ook voor het Tongass National Forest (grootste bos van de VS). In dat park hadden we graag een kijkje genomen er is een grote kans om daar beren te zien. Maar we hebben begrepen dat de beren nu allemaal in winterslaap zijn en natte hoge ceders bekijken in de regen hoeft nu ook weer niet. We vinden in de supermarkt in Ketchikan heuse Bosche Bollen met echte chocolade en room! Haha ouderwets smullen we daarvan, alsof we even naar Den Bosch zijn gereden! We genieten van het weer onder de mensen zijn en maken overal praatjes in de supermarkt, winkels, café's, met de havenmeester. Even bijtanken na ons terug getrokken leventje.

Ketchikan met Dolly's House op de achtergrond. Jammer genoeg was het museum dicht, we laten onze fantasie maar spreken...

Na een aantal dagen wachten vanwege een flinke storm komt er een mooi weervenster. We gaan een stuk de open Pacific Oceaan op, dus moet je echt goed weer hebben. Dat wordt even slikken, want Ketchikan is onze laatste plaats in Alaska. Na ruim 5 maanden in Alaska gaan we haar nu verlaten. Wat een ongelofelijk bijzonder gebied hebben we aangedaan met ons schip. Alle plekken staan in ons hart gegrift, zo ook de ruige warme hartelijkheid van de Alaskanen!

Op naar British Columbia (BC)/West Canada, we bezoeken hele authentieke native dorpen!

“Hè.... is dat echt alles? Haha ja, dit is alles,” kijken we elkaar lachend aan! Nog nooit hebben we dit op onze reis mee gemaakt. We hebben net telefonisch ingeklaard in Prince Rupert, onze eerste plaats die we aandoen in BC in 10 min.!! Zo snel en makkelijk is het inklaren nog nooit gegaan. Genieten dus!

Wat ook genieten is zijn de prijzen hier. Alle prijzen zijn in BC de helft minder dan in Alaska. We hebben het over boodschappen, uit-eten, havengelden etc. zo fijn.
“Welcome to BC",  horen we een stem achter ons zeggen. Naast ons staat buurman Nailer. Hij heeft net een schip gekocht op een veiling en is er erg blij mee. "Hier alsjeblieft", we krijgen zomaar een welkoms-pakket van hem aangeboden. In de tas zitten groentes uit eigen tuin, bizonworst en zelfgevangen krab! Wat ontzettend aardig van hem en in de avond neemt hij ons mee naar een verjaardag in een café. We worden direct door de hele verjaardags-groep opgenomen en eten pizza mee. Wat een prachtige ontvangst na zoveel weken in afgelegen gebieden te geweest zijn! We genieten er volop van het onder de mensen zijn.

"Welcome to BC"! Van onze buurman Nailer krijgen we een welkomspakket!

Hierna volgen weer een heel aantal zeer afgelegen anker plekken. Als je ze allemaal precies wil weten, neem dan eens een kijkje op de pagina in ons blog 'where are we' daar staan alle havens en ankerplekken precies genoteerd, alsmede boven aan deze pagina kun je de rode lijn volgen van de route die wij hebben afgelegd.
De kusten van Alaska en BC worden bewoond door verschillende First Nations-gemeenschappen ook rond de Inside Passage. Het is de thuis basis van onder andere de Tlingit (spreek uit Kling-kit), Haida, Tsimshian, Nisga'a en Kwakwaka'wakw. Deze gemeenschappen hebben elk hun eigen unieke cultuur, gebruiken en tradities. Hun levensstijl is sterk afhankelijk van de rijke natuurlijke hulpbronnen langs de kust. Ze leven voornamelijk van visserij en jagen. Ook hebben ze uitgebreide handelsroutes ontwikkeld met andere First Nations-gemeenschappen. Alsmede wordt hun geschiedenis weerspiegeld in torenhoge totempalen en hun levendige cultuur is vandaag de dag nog steeds te zien door middel van kunst, zang en dans. We hebben van hun mogen genieten in Sitka met een voorstelling (van de Tlingits).  

De vele volkeren die het eerst in deze gebieden bewoonden van de PNW (Pacific NorthWest) -  kaartje is v/h internet

In BC zijn we weer langs andere First Nation volkeren gekomen zoals de Heiltsuk. Eigenlijk wordt de hele Inside Passage (Noordwest Pacific) op enige plekken bewoond door First Nation volkeren. Wij komen langs bijzondere Nation dorpen zoals onder andere Kake (Alaska); Petersburg en Ketchikan (Alaska); Hartley bay, Klemtu en Bella Bella (BC). We genieten van de vele totempalen en van de rust. Want vaak rijden er geen auto's en zijn er geen wegen. De bewoners lopen op de zogenaamde boardwalks of promenades, een soort steigers kriskras door het dorp. 

Het First Nation dorp Hartley Bay is heel kleurrijk (ik heb me aangepast) overal hoor je de vogels (raven) veel geluid maken - BC

Omdat de grond te rotsig is om paden aan te leggen of misschien wel te modderig, zijn die boardwalks heel handig. Het regent of sneeuwt vaak de hele herfst en winter door. Er rijden soms een soort kleine open golfkarretjes rond. Verder is er geen infrastructuur op het achterland. Deze afgelegen gemeenschappen hebben zich vaak gevestigd op eilanden, alleen per boot bereikbaar en soms hebben ze een aanvlieg route voor watervliegtuigen zoals in Klemtu. We doen heel wat van deze nederzettingen aan. We zien veel raven, grote zwarte vogels welke afbeeldingen we terug zien, gebeeldhouwd in de totempalen en geschilderd op hun gemeenschapshuizen. Elk dorp heeft een gemeenschapshuis vaak met een totempaal dichtbij. Heel indrukwekkend en vaak kleurrijk, een lust voor het oog.

We passeren vele native nederzettingen met hun community huizen en totempalen. Petersburg en Ketchikan zijn Alaska, de andere plekken BC

Op de afgelegen plek 'Butedale' (wat hebben we er al veel gehad...) meren we aan bij een publieke steiger en daar treffen wij voor het eerst sneeuw! Het is een oude cannery waar vis ingeblikt werd. De gebouwen zijn totaal verlaten en de steiger ligt vol sneeuw. Het is heel bijzonder om mee te maken, wat een prachtig plekje weer in de middle of nowhere! 

Als we in de sneeuw wegvaren zien we meerdere keren Dalls bruinvissen. Het dier lijkt op een kleine orka, maar ze zijn iets grijzer van kleur. Ze schieten door het water en spelen meerdere keren langs ons schip. Later komen ze nog eens en de dag daarna ook. Ze komen alleen in de Noordwestelijke Pacific voor en zijn zeldzaam. Wat boffen wij weer...

Wildlife! Van boven naar beneden: bultrugwalvissen; een van de vele Dalls bruinvissen; een chillin' zeehond - BC

Nog een laatste spannende hobbel en een halve meter sneeuw !

En dan maken half december de oversteek vanuit de vele eilanden en het vaste land van BC naar Vancouver Island. We moeten weer even wachten op goed weer en dat is dit keer maar een dagje. Een mooi weer venster dient zich aan. Na een spannende tocht door de Queen Charlotte Strait, waar het behoorlijk kan spoken (je weet het toch nooit...), komen wij aan bij Port Hardy op Vancouver Island. Hè hè nu komt er eindelijk wat schot in onze tocht. Het lijkt vaak alsof maar niet opschieten en we er maar niet komen door allerlei vertragingen van weersomstandigheden. Het lukt ons daarom ook jammer genoeg niet om onze vrienden van de Fidelis te zien. Zij vertrekken naar Nederland voor een maand, vanuit Campbell River de plek waar ook wij gaan overwinteren. Wederzijds hadden we gehoopt elkaar voor die tijd te zien... maar helaas. Dan gaan we elkaar in ieder geval weer in januari zien!

Wat een bijzonder verlaten plekje, Port Neville - BC

We varen verder door de Johnstone Strait, welke zich slingert boven Vancouver Eiland. Ook op dit laatste traject liggen we weer op aantal mooie afgezonderde (anker) plekken. Eveneens liggen we bij een heel oud post kantoortje aan een publieke steiger bij Port Neville. Het is de plek waar de familie Hansen zich sinds 1891 had gevestigd. Meerdere generaties van de Hansen familie hebben er gewoond. Wij troffen het kleine complex verlaten aan. We weten niet of het in de zomer nog wel bewoond is, het ziet eruit als een klein museum. De oorspronkelijke oprichter Hans Hansen ligt er begraven. We lezen de geschiedenis van deze familie op een moodboard met foto's en teksten, internet hebben we niet. Maar we zijn even terug in de tijd als we het graf van de oude Hansen bezoeken op dit bijzondere plekje!

 
In dit laatste stuk van onze reis door de Inside Passage hebben we nog een flinke uitdaging.
De zogenaamde Seymour Narrows. Dit is een nauwe passage waar het wel 16 kts max kan stromen. Die moet je dus niet tegen je hebben en het is uitrekenen wanneer we door deze passage kunnen gaan. Met slack/ doodtij varen we deze wateren door en we zien een hoop kolkend onrustig water alsof je door een stroomversnelling gaat. Maar gelukkig gaat dit ook helemaal goed en we komen een paar dagen voor kerst aan in Campbell River, JOEPIE, we zijn op onze winterplek op 19 dec.! 

Heerlijk om straks weer onder een aantal cruisers te zijn (hier liggen een aantal bevriende boten van ons). Zoals de Joy, heel leuk om ze weer te zien. We hebben alleen Arianne kort in Sitka gezien, hetgeen heel gezellig was, Michiel was er toen niet bij. Hopelijk zien we elkaar tussen alle oppas adresjes van ze in! Joy past op huizen & honden hier in de omgeving. Ook de Flora's hopen we weer te ontmoeten over een tijdje, die zijn nu met een auto aan het reizen door USA. De jachthaven is prettig en het ligt vlakbij een grote mall met veel supermarkten en andere fijne winkels. En natuurlijk zien we straks weer onze vrienden van de Fidelis. We kunnen niet wachten!

Een paar dagen na onze aankomst in Campbell River worden we getrakteerd op een halve meter sneeuw - BC

Wat een hoop zeemijlen hebben we gevaren afgelopen jaar 2022, 9500 NM (= 17.600 km)! 

Eerst door het Panama Kanaal; van Panama naar Hawaii en van Hawaii naar Alaska. En daarna via de Inside Passage naar BC/Canada, Vancouver Island.

Zoals gezegd 2022 een veelbewogen jaar...  met wel het allermooiste nieuws dat in augustus 2022 onze kleindochter Mera Sofie geboren is, inmiddels alweer bijna 7 maanden oud 💗

In ons volgende blog meer nieuws over onze plannen/planning van 2023. 

WORDT VERVOLGD!

Cheers, 

Liefs van ons uit de haven vanuit een met sneeuw bedekt Campbell River op Vancouver Island,

LISELOTTE & MACHIEL

En natuurlijk vinden we het heel leuk als je een reactie schrijft onderaan ons blog. We zijn benieuwd wat je er van vindt of misschien heb je nog een vraag? We horen het graag!

Wist je dat...

-- elke keer willen we je nog even attenderen dat als je de foto's in het blog aanklikt, je een scherpere foto krijgt!!

-- als Machiel op een wandeling door Klemtu loopt, hij een rood bloederig groot stuk vlees in een truck ziet geladen worden. En hij maakt een praatje met de mannen. Machiel hoopt een stukje wild misschien te bemachtigen. Maar het was een geslachte zeehond... Dat was ons weer een beetje tè wild...

-- er veel wordt geblowd in Alaska en Canada. Het lijkt soms op Amsterdam, overal shit-walmen, mêhhh we vinden dat zo vies ruiken. Overigens zijn soft drugs hier gelegaliseerd, dus anders dan in Nederland waar het wordt 'gedoogd'. Je koopt het spul niet in een muffe 'koffie shop', maar in een chique winkel. Dat heet hier haha, een 'Cannabis Boutique'. En in de Cannabis Boutique is het net een apotheek van binnen met veel lades en kastjes waar de vele soorten shit, weed etc. uitgestald liggen.

-- een paar dagen na aankomst in Campbell River, gaat het enorm ging sneeuwen! Een halve meter sneeuw hadden we op ons schip. Wat een sneeuw pret!

-- Alaskanen joggen in de vorst met een korte broek aan!

-- we al veel dikke luie zeeleeuwen hebben gezien. Ze zitten vaak op grote lichtboeien!

-- we na een ruige dagtocht met veel golven en water over ons heen, zijn gaan schuilen voor de nacht in een piepklein baaitje met een toegang van veel bochten en rotsen wat superspannend was! Daar geankerd en een prima rustige nacht gehad. In het pikken donker de volgende dag heel vroeg, er via de precies dezelfde weg weer zijn uitgekomen (via de plotter), met laag water. Hoera voor de plotter, zonder deze apparatuur hadden we dit niet kunnen doen! Wat een ervaring....pffff. Zoek het maar eens op, Inner Foggy Bay, een prachtig beschermd ankerplekje. En natuurlijk waren we de enige op deze stek.

-- elke dag de zon heel laag staat, áls de zon schijnt. Het licht ziet er dan heel vreemd uit, diffuus alsof er een waas in de lucht zit, een oranje/gele mist zonder grenzen. Het is een hele bijzondere gewaarwording, nooit eerder op deze manier gezien. Er zijn vaak erg mooie zonsondergangen.

De koffieshop alias Cannabis Boutique - BC

Een ruige tocht naar Inner Foggy bay - Alaska

We zien veel (luie) zeeleeuwen, ze maken veel geluid en zijn erg grappig - Alaska

De eerste sneeuw in alle eenzaamheid in Butedale, bij een verlaten cannery; vele bevroren watervallen onderweg - BC