Blog 21 Pitou's voyage A challenging passage from Hawaii to the icy wilderness of Alaska! / Pitou's reis Een uitdagende passage vanuit Hawaii naar de ijzige wildernis van Alaska!

klik op de video ⇈

Instagram | YouTube | Subscribe Blog | Facebook

 

Pitou in Glacier Bay Natural Park and Reserve - Alaska

Sitka - Baranof Eiland, Alaska 20 oktober '22

Intro
“Heb je wel eens geschoten?” We grijnzen naar elkaar... “jazeker”, beaamt Machiel. Bijzondere gesprekken hier aan tafel bij de koffie in Thimbleberry House in Sitka op Baranof Island.  “Maar op een schietbaan in Nederland”, zegt Machiel nadenkend, “nooit in de wildernis!” We gaan natuurlijk helemaal niks schieten. Maar de werking van een spuitbus met berenspray schijnt erop te lijken, je krijgt een 'terugslag' als je die gebruikt. Beren tegen komen in het regenwoud, het lijkt als in een sprookje... Zoals 'Goudlokje en de drie beren' die ik vroeger vaak voorlas; of een liedje “ik zag twee beren broodjes smeren”, welke we zongen voor onze jonge kinderen. Een groot schattigsheids gehalte die beertjes, ook niet te vergeten de vele berenknuffels die we hadden in huis. Maar nu beren tegen komen in de echte wildernis van Alaska is even andere koek. Je hebt de bruine beer hier, vaak grizzly's en de zwarte beer. De grizzly's schijnen echt gevaarlijk te zijn. Bij een ontmoeting met een zwarte beer moet je vooral veel geluid maken dan gaan ze vanzelf weg (hoop je dan). Bij de grizzly's rustig achteruit lopen en vooral niet wegrennen en eventueel je berenspray gebruiken, wordt geadviseerd. Die grote spuitbus draag je dus altijd bij je, ook bij een kleine wandeling. De berenspray heeft een straal van 12 meter, welke gepaard gaat met een grote kracht, vandaar de terugslag. We gaan meerdere hikes maken en een goede voorbereiding is op z'n plaats. Er wonen hier op Baranof Eiland meer beren dan mensen, niks schattigs of grappigs aan die beren, er worden meerdere keren per jaar nog altijd mensen aangevallen! We hopen beren tegen te komen, liefst van een afstandje of vanuit de dinghy haha, want hoe dan ook die beren wil je zien!

De privé steiger bij Thimbleberry House/Bay in Sitka - Alaska. Pitou ligt er (nu nog) alleen. De bewoners zijn met hun 2 boten en gasten in het hoge Noorden!

Een (hele) uitdagende passage, vanuit Hawaii naar de ABC eilanden in Alaska!  
Om zo gezellig met elkaar aan die mooie grote Deense houten tafel te zitten (hand gemaakt door Frances) zoals in het prachtige Thimbleberry House, moeten we eerst in Alaska zien te komen!

Even terug naar Hawaii. We liggen hier op het eiland O'ahu in de Ala Wai Marina in Honolulu.
Voordat we weer een grote oversteek gaan maken doen we altijd een inspectie aan boord. O.a controleren we alle stagen. En wat ontdekken we? Bij een van de zijstagen zit een klein breukje, een zogenaamd gebroken steng. Dit stag moet in z'n geheel vervangen worden. Het geeft maar weer aan dat het goed is zo'n controle met regelmaat... er komen veel krachten op de stagen. We hebben immers grote overtochten gemaakt de afgelopen maanden. We bestellen een nieuw stag en na een paar dagen kunnen we het kersverse stag bij de zeilmakerij, hier in Honolulu ophalen. Daar wordt ook onze nieuwe huik/'maindrop system' voor het grootzeil gemaakt welke helaas nog niet klaar is. We wachten daar alweer een tijdje op. Maar dan na wat afgeronde klusprojecten, voelen we ons weer up-to-date en zijn we helemaal klaar voor de grote oversteek naar Alaska. We nemen afscheid van de cruisers Iwa en de Flora (wij komen de Flora crew weer tegen in Alaska). Met hun en een aantal andere cruisers hebben we een gezellige tijd met elkaar gehad in de Ala Wai Marina hier in Honolulu. We varen vanuit de Ala Wai, naar de Ke'ehi Harbor zo'n 20 zeemijlen Noordwaarts. Daar gaan we diesel tanken bij het dieseldok en zien Rob van de Iwa nog even, die al eerder naar deze haven is gegaan. Rob komt per direct aan geracet met zijn dinghy vanuit het mooring field en helpt ons aanleggen, heel tof. Dat is de cruisers mentaliteit... je helpt elkaar, niks is te veel. Daarom houden wij zoveel van dit wereldje!

En dan is het zover, we gaan! Dat wordt zeker het eerste stuk van onze oversteek 800 zeemijlen aan-de-wind varen tegen de passaat winden in. We schatten in dat we over deze passage een kleine 3 weken gaan doen, het is ongeveer 2500 zeemijlen (NM) in totaal.
“Pgggg pgggg, wat een raar geluid is dat?” We kijken elkaar vragend aan? Na de zeilen te hebben gehesen horen we allebei een geluid komen uit ons nieuwe zij-stag aan stuurboord. Voor de zekerheid toch maar even terug. Na een uurtje varen pakken we met behulp van (weer) de lieve Iwa's, een mooring bij de Ke'ehi. Uiteindelijk is het euvel na wat smeren in het stag verholpen. Het bleek metaal tegen metaal te zijn, beter safe dan sorry zeggen we maar! We genieten van ons bonus dagje & nacht nog even zonder bewegingen. De volgende morgen vroeg worden we nogmaals uitgezwaaid door Iwa, nu gaan we echt hoor: “Bye bye!”

Kaartje van de passage Hawaii naar Alaska

Ja, weer een 'Broesje' binnen', zien we in onze mail. Machiel zucht en zegt: “hmmm het blijft nog steeds aan-de-wind!”. Een 'Broesje' noemen we het, het is een mailtje van Bruce Buckley, onze weerman uit Perth, Australië. Bruce kijkt met ons mee naar het weer op onze passage van Hawaii~O'ahu → Alaska~Baranof Eiland. Voor de tweede keer in onze reis hebben we Bruce gevraagd mee te denken op deze uitdagende oversteek op de Noordelijke breedtes. De vorige keer was op onze grote oversteek van Panama naar Hawaii.
Tot nu toe hebben we vlagerige winden. Als je in de buien volle zeilen op hebt, dan ben je 'overtuigd' (teveel zeil op); en als je weinig tot geen wind hebt, ben je 'ondertuigd' (te weinig zeil op). Haha het is dus nooit goed en het houdt ons lekker bezig met allerlei zeilenvoeringen,  genua in/uitrollen, grootzeil rif in/rif uit. Zo gaat het al dagen sinds ons vertrek uit Hawaii. Aan-de-wind is een oncomfortabele windrichting, vinden wij. De wind komt scherp van voren, wat maakt dat de golven schuin op de neus of punt van je schip komen. Dat voelt niet fijn, je schip hangt continue scheef (we noemen dat op één oor) en het gebonk van de golven die met grote kracht over onze schip heen spuiten, went nog niet... Alsmede het idee dat we nog honderden zeemijlen deze scherpe koers moeten aanhouden, helpt niet mee! We moeten er ook altijd weer een beetje inkomen na 3 maanden hoppen tussen de eilanden van Hawaii. Overigens waren die tochten ook best pittig door de harde tunnelende winden tussen de eilanden. Maar na een maand te hebben gelegen in de Ala Wai, vraagt weer enige gewenning. 

We vangen onderweg meerdere Mahi-Mahi's, yummy!

We vangen 4 Mahi–Mahi's in de eerste week van onze oversteek, wat blijft dat een heerlijke vis! Ondanks het scherp aan-de-wind varen en ook weer tijden met te weinig tot geen wind, proberen we er wat van te maken met smakelijke happen vanuit het kombuis. Knapperige broden worden gebakken en er wordt lekker gekookt. Het fijne is dat ondanks de flinke golven aan-de-wind /geen wind, er zijn altijd golven, we geen van beiden zeeziek zijn. Als je naar Alaska gaat, moet je eerst dus eerst honderden zeemijlen pal noordwaarts varen, om het 'oog' (= een lage drukgebied) heen zodat je de betere winden kan oppakken. Na een week onderweg vinden we het aanzienlijk kouder worden. Ik zie nog alle fleeces en sweaters aan de waslijn wapperen in de warme wind in de Ala Wai Marina. Alle mufheid er weer lekker uitgewassen na 3 en half jaar opgeslagen te zijn geweest. De warmte van de Tropen zal gaan veranderen naar de (ijzige) koelte van de Noordelijke breedtes. Als je in de heerlijke temperatuur van Hawaii nog bent, kan je je het niet voorstellen dat je het weer koud gaat krijgen.

Er worden weer lekkere happen uit het kombuis getoverd; bij deze het knapperige Turks brood recept van Liselotte: foto's eigen gemaakte broden op de passages; en zie je de helling van ons fornuis?

Twee onvermijdelijke depressies en een onverwachte mooie 'Sound'! (een soort fjord) 
De eerste voorspelde depressie komen we prima door. Je krijgt er bijna altijd mee te maken, zo'n onverwachte depressie kan snel opkomen en weer verdwijnen in deze wateren op de Noordelijke breedtes. In het logboek schrijf ik: harde wind de hele nacht, vervelende hoge golven, scherpe koers. We doen geen oog dicht en slapen slecht. Overdag nog steeds hetzelfde, trekken een blik soep open, geen van beiden zin om te koken. Nog 1103 NM te gaan... Het is echt uitzitten, er komt veel buiswater over, je kan niet veel doen met al deze bewegingen. Naar de wc gaan is al een hele tour. Jezelf uit je jogging broek pellen (ja, het is al fris) en dan netjes blijven zitten op de pot... de bewegingen slingeren ons alle kanten op, het is niet te doen! We voelen ons maar sneue mensen, wie heeft hier nu plezier in...?! 

We weten dan nog niet dat we DIT in het vooruitzicht hebben... Zo de moeite waard (hmm achteraf gezegd... haha)

Dit soort momenten zijn er altijd, dan denk je echt: “mensenkinderen... waar ben ik aan begonnen, voor wie is dit leuk?!” Er breekt een mistig bleek zonnetje door de volgende dag, de slechte momenten zijn weer even voorbij. Je leert op een overtocht jezelf en elkaar 'in het moment te houden' en niet (te) ver voorruit te kijken. En dat is maar goed ook want er komt volgens Bruce een tweede depressie aan. Een groot front van meer dan 50 knopen (tegen) wind voor de kust van BC (Brits Columbia/Canada) en Zuidoost Alaska, precies waar wij naar toe willen. Inmiddels zijn we er 300 NM van verwijderd. Bij zo'n front denk je: “we gaan een stuk terug”... Maar dat kan niet zo'n front is enorm groot, dan zit je er nóg in, het valt dus niet te vermijden. Gelukkig zijn we inmiddels in de buurt van BC waar we sinds we op de hoogte zijn van de depressie, direct op af zijn gaan sturen. We besluiten daar een schuilplek te zoeken en uit te wijken naar het mooie Graham Island of Haida Gwaii, ook wel het Galapagos van het Noorden genoemd. Na een ochtend heel harde tegenwind op de neus van Pitou (38 kts hebben we gemeten) hakkend tegen de golven, gepaard met bakken water over ons heen, zijn we super blij als we in de luwte komen van Haida Gwaii. We hebben de coastguarts via iridium een mail gestuurd en op de hoogte gebracht van onze komst. 

Annie's Cove op Haida Gwaii (of Graham Island), Britisch Columbia

We varen de Rennel Sound in van Haida Gwaii, de wind is niet alleen weg gevallen maar onze spanning ook... Jaaaa, het doet wat met je, eerst met zo'n hijgend front op je hielen en er daarna midden in te zitten! We zien geen kip in de hele Sound, geen mens, geen dier, geen boot. We varen door flarden mist en zien aan weerskanten van de fjord vage wuivende grote ceder bomen in alle kleuren groen op de bergwanden langs haar brede oevers. Wat een heerlijkheid weer eens kleur te zien na 2 en halve week 50 tinten grijs op de oceaan! De Kennel Sound op, heeft vele zeemijlen. We kunnen niet ankeren vanwege grote dieptes in de fjord. Helemaal aan het eind van de Sound heb je Annie's Cove waar we ankeren. Het klinkt heel gezellig Annie's Cove en dat is het ook! Een adembenemend mooi kommetje, een betoverend privé- en veilig plekje voor ons. We slapen heerlijk onafgebroken en in de ochtend ontbijten we met een welverdiend croissantje uit de vriezer en een glaasje sap in alle rust. Onze voorraden zijn goud waard! Het kommetje ziet er nu de mist helemaal opgetrokken is, zo prachtig uit. Een genot om te kijken naar de prachtige oker tinten op de oevers van vele kleine eilandjes met hun groene ceders tegen grote wanden van de bergen afgetekend. Het front is gelukkig alweer weggetrokken vernemen we van Bruce via de satelliet, geen internet hier in de wildernis. We gaan nu onmiddellijk richting het Noorden, naar Baranof eiland: "Want er komt weer een front aan", meld Bruce en natuurlijk willen we dat voor zijn. Haha we hebben het helemaal wel gehad met die al die depressies! Eerst moeten we nog 15 zeemijlen de Rennel Sound weer uit. Overal drijven grote slierten kelp, het lijken wel grote bruine rubberen slangen, die wil je niet in je schroef krijgen! 

Nog 300 NM naar Alaska, schrijf ik hoopvol in het logboek. Na een paar dagen op zee is dan ook onze vreugde groot als we de Sitka Sound in varen en prachtige witte besneeuwde bergtoppen zien in de verte. Na 2765 NM (meer zeemijlen vanwege uitwijken naar Haida Gwaii) te hebben afgelegd in precies 3 weken: zijn we er, joehoe! we zijn in ALASKA!

Sitka, Alaska!

IJsbergen de zogenaamde  growlers, blauwe wanden van ijs en gezellige ontmoetingen!  

We verkennen Sitka, een leuk stadje en zien de overblijfselen uit het verleden als voormalige Russische nederzetting. Sitka is gevestigd aan de Westkust van Baranof Eiland in de schaduw van de Mount Edgecumbe, een slapende, met sneeuw bedekte vulkaan. Qua oppervlakte is Alaska de grootste staat van de Verenigde Staten, toch wonen er in totaal maar 736.990 mensen.

Sitka werd in 1795 als tweede plaats van Russisch Alaska gesticht door Aleksandr Baranov. Lang daarvoor werd het al bewoond door Tlingit en Haida Alaska Natives. 

Het huidige bewoners aantal in Sitka is rond de 8.569. Langs de kust is een trail van veel Haida- en Tlingit totempalen. Ze staan heel groots en trots in het indrukwekkende landschap hier. We bezichtigen het National Park van Sitka waar veel totempalen en heilige plekken zijn. Het maakt een grote indruk op ons, de totempalen zijn kolossaal en majestueus. Ook leren we meer over de Tlingits Alaska Natives een inheems volk van de Pacific Noordwest kust van Noord Amerika. Vertaald betekent Tlingit (spreek uit Kling-kit): 'mensen van de getijden', ze wonen hier al eeuwen. We kunnen er nog meer over vertellen, maar dat wordt teveel in dit blog. Kijk in onderstaande foto collage! We konden een foto maken van de kleurrijke Tlingits, ze stonden voor hun Community huis (Sitka), in vol ornaat. En getijden verschillen, die zijn er hier! Daardoor soms harde stroom tegen/mee waar je rekening mee moet houden als ergens naar toe vaart, als je ankert met hoog water en de daarna verraderlijke ondieptes met laag water.  

De cultuur van de Tlingits Alaska Natives is heel bijzonder, we hadden nog nooit totempalen gezien! (zo in de wildernis)

We ontmoeten Nicole & Nate, 2 volgers van ons op Instagram. Nicole is een travel nurse en werkt in het plaatselijke ziekenhuis voor een half jaar, Nate werkt remote. Zij hebben veel vragen over ons leven als cruisers, omdat ze ook een droom hebben om te reizen met een zeilboot. Het wordt een gezellige avond in de enige pizzeria, de Mean Queen in Sitka. Later komen ze een kijkje nemen aan boord van Pitou en brengen kilo's vers gevangen zalm voor ons mee. Zo leuk en lekker, we vriezen er veel van in en hebben er heel lang mee gedaan!

Iedereen draagt hier dé Alaskaanse laarzen (boots). Ze zijn 'poep'-bruin met een cremekleur rand. Niks modieus aan en puur functioneel.  Maar toch kunnen we dit ook wel een trend noemen, want iedereen draagt ze hier. Dan wordt het haast fashion, haha. De vissers, de bewoners, heel veel mensen. In café 's  hier zie je een hele rij mannen en vrouwen aan de bar met alleen maar dé bruine laarzen aan. We vermoeden dat ze de (poep)kleur van de laarzen hebben aangepast aan de meeste bewoners hier in Alaska... de grizzly's! De laarzen van Liselotte hebben een verrassende binnenkant... en ze koopt ook nog een ander laag paar. En niet zomaar, want onze ervaring is al dat het hier bijna áltijd regent. Wie wil nou elke dag in dezelfde laarzen lopen? Niks mis met een beetje wisselen vind Liselotte en ze staan bovendien ook stoer onder een rok.

Aslaskaanse laarzen! In de slappe lach, om een paar grappende mannen ( met dezelfde laarzen!) achter ons!
Rechts de 'boots' van Liselotte

Al eerder genoemd gaan we de binnenwateren en wildernis van Alaska ontdekken waar onder meer de ABC Eilanden gesitueerd zijn. Het begint dus met Baranof Eiland, waar we zijn aangekomen. Dan varen we door naar Admiralty - en Chichagof Eiland. Want we gaan met Pitou tussen al deze eilanden door via de Inside Passage richting Glacier Bay National Park and Preserve, een van de mooiste Natuurparken ter wereld. We hebben een beetje haast, want voordat we in augustus een tijdje naar Nederland gaan, willen we in Glacier Bay zijn geweest. Als we terugkomen eind september is het misschien te laat in het seizoen.

Het is vroeg in de morgen als we vanuit een mistig Sitka richting onze eerste ankerplek gaan varen. Het wordt een prachtige tocht, met slingerende flarden van mist om ons heen. Alaska leert ons dat je niet altijd zon kan hebben. Vaak regent het hier en is het mistig. 

Onze eerste ankerplek van onze reis door de binnenwateren van Alaska!

Om dan toch te vertrekken en niet af te wachten tot het helder is of dat de zon schijnt, ervaren we als een beproeving. Het voelt aan als tarten van jezelf, je hebt de neiging om je tocht uit te stellen. Maar we ontdekken dat het wél kan en het voelt aan als een overwinning. We bezoeken veel kleine (native) dorpjes die volledig afgesloten liggen van de wereld, in de wildernis. O.a Tenekee Springs en het Native stadje Hoonah met z'n totempalen. Tenekee is een kleine nederzetting met een warm waterbron en een enkel straatje. Veel huizen staan op palen mede vanwege de getijden verschillen hier, er is haventje en een watervliegtuig landingspunt. Je kan hier alleen komen met een boot of via de lucht (watervliegtuig), er is geen infrastructuur. We leggen aan bij een publieke steiger, welke er veel van zijn hier in Alaska. 

Zonsondergang bij de publieke steiger in Tenekee Springs

Naar de warmwaterbron hoeven we niet lang te zoeken in deze kleine gemeenschap. Er staat op een bordje dat er wisselende tijden zijn voor mannen en vrouwen. “Jij boft maar Machiel!', zegt Liselotte met een grijns, het is dus 'mannen tijd'. Ik zit op een houten bankje buiten terwijl hij lekker binnen aan het poedelen is in zijn blote niksie, want badkleding is niet toegestaan in het warme water van de bron. Stiekem heb ik wat opnames kunnen maken omdat er niemand op dat moment was, het ruikt er enorm naar zwavel en als je praat klinkt het er hol. Vervolgens loopt Machiel zo fris als een hoentje met een rozige toet naast me, om het lintdorpje Tenekee te gaan verkennen. Er is pas nog een beer gesignaleerd, we zijn op onze hoede en kijken alle kanten uit. We spotten echter geen beren, wel wat fietsers en we zien zelfs een kleine golfkar rijden, er zijn geen auto's. Kindjes spelen hier gewoon in het enige straatje dat er is.

Het badhuis/warm waterbron in Tenekee Springs

Er staat een gemeenschapshuisje midden in het gehucht, waar we allebei verliefd op zijn. Er staan boeken, schoenen, kleding, spullen voor in de keuken en nog veel meer. “Wat is dit geweldig”, we worden er helemaal enthousiast van. Alles wat iemand niet meer nodig heeft kan je hier neerzetten, een ander kan het pakken en iets anders weer er voor in de plaats zetten, zo leuk! In Nederland zijn wel die kleine op een paal staande 'boekhuisjes', maar niet zoals dit centrale mini gemeenschapshuis. Als we terug lopen naar de dinghy, wuift een vrouw nog naar ons met een bosje munt. “Of we dat willen hebben?” “Nou graag!”, roepen we terug. 's Avonds maken we heerlijk verse muntthee en duiken tevreden en vroeg onze kooi in.

Op tijd varen we de volgende morgen in dichte mist naar het dorp Hoonah, een Tlingit (een native) dorp. 

Totempaal in Hoonah

Later begint het hard te regenen, we gaan het dorpje verkennen met een aantal totempalen. Gewoon het dorp in, ook als het regent met pijpenstelen. Hupsakee een regen outfit aan en onze bruine laarzen. We proberen niet te klagen haha, anders zie je nooit wat, het regent immers (bijna) elke dag! We bezoeken ook de plaatselijke supermarkt voor een aantal boodschappen, vooral vers fruit en groentes hebben we nodig. Inslaan voor Glacier Bay, want in het natuur park zijn geen nederzettingen meer. Je kan daar honderden zeemijlen varen, het is een heel groot gebied.

Eindelijk wat zon op de juiste momenten! Het is koud, maar goed te doen met een muts op. Op de achtergrond een gletsjer!

Bij onze aankomst in Glacier Bay, moet je je melden bij het Visitors Point Barlett Cove,  face to face en je permit regelen. Via het internet was het heel ingewikkeld en ons niet gelukt, er stond vermeld dat je er ook naar toe zou kunnen varen om daar direct je permit te regelen. De aanvragen zijn groot en er mogen maar een paar boten per dag naar binnen. Dus  zo gezegd en zo gedaan... hmm niet dus. Het gaat een beetje mis, we hadden het Visitors Point al een aantal mijlen eerder op zee via de marifoon moeten oproepen. Ohlala... en we hadden meer uit de kust moeten blijven en het midden van de baai moeten aanhouden, horen we later bij het Visitors Point. Een oproep bij Barlett Cove dat je de baai in gaat varen wordt dus op prijs gesteld. Echter wij zijn niet oproeperig met de marifoon en waren ons van geen kwaad bewust. En inmiddels worden wíj al opgeroepen via de VHS. Helaas kunnen die beslist hele aardige man niet verstaan! “Het lijkt wel alsof hij een sok in zijn mond heeft”, grijnst Liselotte. Hmm ik denk eerder teveel spuug in zijn microfoon, meent Machiel. We gniffelen naar elkaar, enfin dat weten we ook weer. Er zijn hier veel regeltjes die we overigens goed snappen met betrekking tot het beschermen van de natuur. In Barlett Cove krijgen we een video met nog meer regels te zien en... ons felbegeerde permit voor het Glacier Bay National Park. We hebben permissie om 5 dagen te blijven. Later horen van andere boten dat de mensen (rangers) bij het Visitors Point er maar 4 maanden per jaar werken (alleen in de zomer) en zichzelf heel belangrijk vinden... Alsmede vernemen van andere cruisers dat het ook prima verloopt als die rangers er niet zijn! Je mag er dan altijd in zonder permit, behalve tussen mei t/m augustus. Wij hebben hier maar even geen mening over haha en zijn blij dat we de mogelijkheid hebben gehad om er rond te varen in juli.

Muren van blauw ijs bij de gletsjers in Glacier Bay Natural Park and Reserve

Het wordt een adembenemende ervaring. Muren van blauw ijs, gletsjers, walvissen met grote fonteinen in de verte tot de vele schattige zeeotters en zeeleeuwen. Zeeotters zijn erg leuk en heel schuw. Als we willen filmen of foto's maken, zijn we vaak al te laat. Ze hebben een zakje onder hun arm, net zoals een kangoeroe in zijn buik heeft. In dat zakje onder z'n arm stopt de zeeotter een stuk steen of een klein rotsje. Hij slaat met die steen een krab (of ander voedsel) stuk en knabbelt alles lekker op, zijn buik is net een tafeltje. Zeeotters drijven altijd op hun rug, zo leuk om te zien. We kunnen eindeloos naar ze kijken! 

De zeeotters zijn meer dan schattig en drijven op hun rug!

Gelukkig zien we buiten de vele mist en regen ook zon! Een zonnetje dat schijnt op die besneeuwde bergtoppen, jongens hoe geweldig is dat! Op het juiste moment zon bij de Lamplugh- Margery- en de Reid gletsjers, is puur genieten. “Tjonge, wel veel ijsbergen hier”, als we de John Hopkins Inlet in draaien. Vieze (vaak modderig opgevroren) tot prachtige witte growlers (ijsbergen) zien we om ons heen drijven. Gelukkig is Pitou van staal, blij met onze iron lady hier tussen al dat ijs! Het gletsjer water is  prachtig blauw-groen zoet en troebel vanwege het sediment. Glaciaal sediment is een sediment dat wordt afgezet door een gletsjer. Gletsjers voeren vaak grote hoeveelheden ingebedde korrels  (brokstukken van gesteente) mee, wat zich vormt tot kleine deeltjes klei of leem, vandaar het troebele. Adembenemende momenten als we in de verte de kolossale John Hopkins gletsjer zien liggen! Het park is heel afgelegen en voelt aan als the middle of nowhere... Alleen de eerste dag zien we een boot, de rest van de dagen zijn hier helemaal alleen! Geen antennes of stroom leidingen of internet, het voelt aan als het einde van de wereld. Elke dag laten we het anker vallen in een prachtige baai, naast een gletsjer of in een andere kreek tussen hoge besneeuwde bergen. 

We hebben betoverende ankerplekken naast gletsjers, elke avond ankeren we weer op een andere prachtige plek

Er staat een icy wind, maar met een muts op en af en toe een streepje blauwe lucht is het hier puur genieten. We hebben ijspret en pakken een groot stuk ijs uit het water en schuiven dat brok met moeite in onze dinghy, haha schaaf ijs voor de G&T! Deze 5 dagen kunnen wat ons betreft niet meer stuk! Een grote aanrader voor alle cruisers en andere reizigers (het kan alleen per boot!), die Alaska gaan verkennen! Een prachtige natuur met besneeuwde bergtoppen, gletsjers en zeeleven in turquoise wateren, een ongelofelijke en geweldige ervaring om nooit te vergeten. Als we weer terug zijn in Barlett Cove en ons anker op ons oude plekje laten vallen van 6 dagen geleden, kijken we elkaar met stralende ogen aan “wat een gaaf hoogtepunt was dit!” We rollen vermoeid maar tevreden en vol indrukken onze kooi in. 

IJspret in de dinghy!

De Fidelis (Jeroen & Jeanette) komen ook onze kant op, vanuit het Noorden van Alaska. We gaan elkaar ontmoeten op Admiralty Island in een mooie kreek. Wij zijn iets eerder op het eiland en leggen aan bij een publieke steiger, een fijn plekje. Een soort trawler motorboot ligt aan de andere kant van de steiger met een gezellige club mensen die het weekend met elkaar doorbrengen. Ze hebben veel heilbot gevangen en we krijgen een lekkere dikke van ze! Het is de zoveelste keer dat we vis krijgen van andere boten, zo ontzettend aardig! Voordat we naar Alaska zouden gaan, hebben we al vernomen dat je in Alaska nooit vis koopt! Je krijgt het. En het is nog waar ook... Een gezellig weerzien hebben we met de Fidelis. We kletsen bij, voelen ons stoer dat we helemaal naar Alaska zijn gevaren en we maken een groot deel van de vis soldaat, de rest gaat in de vriezer. De volgende dag vroeg varen we met twee boten naar de hoofdstad Juneau, via Icy Street, naar Auke Bay. De haven in Auke Bay ligt ongeveer 10 km van Juneau. 

Links een gezellig weerzien met Fidelis; rechts met Fidelis en Flora in Auke Bay - Brewery

We gaan met Fidelis een dagje naar Juneau met de bus, de hoofdstad van Alaska. Hmm eerlijk gezegd valt deze stad ons een beetje tegen. Er liggen aan de kade van de hoofdstad drie grote cruise schepen en het stadje is volledig voor het toerisme aangelegd, lijkt het. Overal souvenirs winkels in één hoofdstraat binnenin het centrum van de stad. We hebben moeite een leuk plekje te vinden om te lunchen. Gezellige cafeetjes, het is er gewoon niet (of we vinden ze niet, haha). Wel is er een prachtig achterland met adembenemende gletsjers en bergtoppen achter Juneau. We komen ook de Flora crew weer tegen, de wereld van de cruisers hier in Alaska is klein. Met z'n allen gaan we bier proeven in Auke Bay bij de Brewery en hebben een gezellige avond. Met Fidelis gaan we de booster vaccinatie halen, dat is in een grote supermarkt bij een mall, 5 km verderop. Deze heeft een kleine apotheek in de hoek van het warenhuis. En daar krijgen wij met z'n vieren een pfizer shot, hoera, die is weer binnen! Dan nemen we afscheid van de Flora's en later ook van Fidelis. Zij gaan via een andere kant van de Inside Passage naar het Zuiden, naar BC en Vancouver Island. Wij gaan later ook die kant op.

Hoera! Martijn & Nikki met hun kleine Mera Sofie, op de dag na de bevalling, wat een kanjers!

We zijn oma & opa!!! 

Eerst gaan wij terug vanuit Juneau richting Sitka want... wij vernemen van onze zoon Martijn dat de bevalling bij Nikki is begonnen! Zie vorig blog 20a, Martijn & Nikki zijn in blijde verwachting van hun eerste kindje! Dat betekent dat we als de wiedeweerga terug naar Sitka willen, zodat we weer internet hebben! Het is sowieso ook de bedoeling om weer naar Sitka terug te varen omdat we vanuit Sitka via Seattle naar Nederland vliegen, half augustus. Maar nu willen we dus wel even flink opschieten op de terugweg, waar we dus geen internet hebben en alleen een korte sms kunnen ontvangen/sturen via de satelliet! Dus besluiten we in één keer door te varen via de Inside Passage dwars door de binnenwateren langs de eilanden en kreken, naar Sitka. Daar doen we iets meer dan 24 uur over en dat levert twee spannende momenten op...

Allereerst vernemen we van Martijn midden in de nacht (bij ons) dat we een kleindochter hebben, via de garmin (een satelliet verbinding), HOERA!!!

Onze prachtige kleindochter Mera! Kijk nou wat een knapperd, wat een groot geluk... 

MERA SOFIE HERMANS wordt geboren op 9 augustus 2022 om 13.00 uur (Ned. tijd). Ze komt 3 weekjes te vroeg, maar alles is goed met Nikki en Mera. Wat een groot geluk! We zijn heel ontroerd en pinken een traantje weg... Heel bijzonder is dat er precies op dat ogenblik naast ons schip een enorme bultrug walvis opduikt, alsof die ons wil feliciteren!
Een gelukzalig gevoel en moment om nooit te vergeten 💗

Een heel ander (soort) spannend ogenblik is als we met haast op onze weg terug, de nauwe geul van het Sergus kanaal moeten passeren. We hebben dan net vernomen dat we oma & opa zijn geworden. In de nauwe doorvaart staat een enorme stroom en juist op het hoogste punt van de stroom moeten we er doorheen, we kunnen niet meer terug. Dat gaat maar net, er staat 6 en-halve knoop tegen, we gaan maar 0.50 knoop op een volle motor vooruit. Oefff dat is even heel spannend geweest kan ik je vertellen, met samen geknepen billen gingen we erdoor heen, een wilde rit! We konden ook niet keren of voor anker gaan, daar was de geul te smal voor. Niet spotten hier met de stroom, die is enorm! Onze les is geleerd, ook al krijg je een kleindochter en wil je daarom snel internet hebben...!

In het Sergus kanaal... 

In de ochtend de volgende dag komen we in Sitka aan en hebben we weer internet. We kunnen niet wachten om alles te horen en we bellen uitgebreid en video-whattsappen naar harte lust.
Wat zijn we blij en gelukkig dat alles goed is gegaan, HOERA, Martijn & Nikki zijn nu vader en moeder, Bart Jan is oom en wij zijn opa & oma geworden! Ons gezin is uitgebreid met prachtige kleindochter Mera. Er zijn nu 3 generaties, wat geweldig!

Op naar Thimbleberry- House en Bay!  
Op de ankerplek in Sitka bij de haven, maken we pas op de plaats. We ruimen de boel op en wassen een enorme hoeveelheid was weg. We lopen met een supermarktkar heel wat keren op en neer naar de wasserette. We voelen ons als een soort dakloze zwervers met ons hele hebben en houden in de kar. Tegenover de wasserette zit een Mac Donalds waar we 'dineren' haha, ondertussen als de was in de grote drogers draait. Ik hoor jullie al denken: “Huh, naar de wasserette? Maar jullie hebben toch een wasmachine aan boord?” Ja, wij hebben een (volwaardige) wasmachine aan boord, waar we heel blij mee zijn. Maar omdat het hier zo enorm vaak regent is het niet te doen om de was binnen te drogen, we kunnen het er eenvoudigweg niet kwijt. Het kan buiten ook niet drogen, te vaak regen en de atmosfeer is hier ook nog eens heel vochtig. Dus is het makkelijker om de hele boel te doen in de wasserette, ook met z'n enorme drogers!

Thimbleberry House aan Thimbleberry Bay, Sitka Alaska

Een weekje later varen we naar Thimbleberry Bay waar Frances, Krystina & Erik in een prachtig huis wonen. Zij zijn ook wereld zeilers en 10 jaar geleden hier in Alaska neergestreken. Nadat ze de Noord West passage met hun twee zeilboten Bagheera en Snowdragon hebben gedaan, zo stoer. In de zomer varen zij met betalende gasten op hun schepen naar het hoge Noorden van Alaska en in die tussentijd verhuren zij hun Thimbleberry huis. Zij zijn gewend aan grote depressies in het weer hier en kijken er niet meer van op. Varen met een 80 kg anker (wow!) en hebben  bij hun landgoed een grote privé steiger, alwaar wij 6 weken mogen liggen als we naar Nederland gaan.
Zo fantastisch fijn!

Bezoek aan Nederland in de zomer is genieten, maar bezoek aan je eerste kleinkind is GEWELDIG!  
Bij Martijn & Nikki zien we voor het eerst Mera Sofie, een prachtig piepklein meisje. Het is een ontroerend moment als we Mera voor het eerst zien en ook Martijn & Nikki, als vader en moeder. Wat zijn we trots op ze, nu hebben ze naast hun 2 (enorme) poezen Liesje & Dolf, hun gezin uitgebreid met een prachtig klein meisje!

Wij zijn verliefd! Wat een schattig popje 💗

Een mooie tijd hebben we met elkaar en bij Bart Jan logeren we het meest (super bedankt Bart Jan!). Ook fijn dat Guzelien (zus van Machiel) haar huis heeft open gesteld voor ons en we haar auto mogen gebruiken. We zien familie, we logeren ook bij zus Pauline & Evert Jan die ons gastvrij en hartelijk ontvangen en een beperkt aantal (cruisers) vrienden. De meeste tijd willen we graag doorbrengen bij onze kinderen en kleindochter Mera, daar zijn we speciaal voor gekomen!

Mera één weekje oud, het is tropisch heet in Nederland! Foto genomen net na aan onze aankomst, het is zo bijzonder!

Na een fantastische tijd waarin we veel quality time hebben gehad met onze kinderen, zijn de 6 weken in Nederland omgevlogen. Met veel moeite rukken we ons los van ons fijne gezin om weer terug te gaan naar ons drijvende huis bij Thimbleberry Bay, in het verre Alaska,

Bij de Cosinus, de zeilboot van Martijn & Nikki en Bart Jan, de voormalige boot van opa Hans (vader van Machiel). Waar wij ook 18 jaar op hebben gevaren met Martijn en Bart Jan. Ze gingen al mee toen ze een paar maanden oud waren. We hebben geborreld op de Cosinus en daar staan we nu met z'n zessen, 3 generaties! Opa Hans zou het geweldig hebben gevonden.... 

Genieten met onze kleindochter!

Mera groeit en bloeit goed, ohhh wat een plaatje, we zijn zo trots! We gaan haar missen, maar we nemen een juiste beslissing... lees maar verder in ons blog!

Thimbleberry House, wat een plek en wat een bewoners Frances; Krystina & Erik en hond Fukimi! 

Als we na 2 dagen reizen terug komen in Alaska vallen we in een 'warm' bad. We worden in de middag afgehaald bij Sitka Airport door Krystina en uitgenodigd om die avond mee te eten. Dat wordt een gezellige avond, een verbindende factor is dat Frances, Krystine & Erik ook zeilers zijn.  Het is een en al gastvrijheid en hartelijkheid en herkenning! Thimbleberry is al een 'open' huis geweest voor veel (wereld) zeilers. Er worden voorbereidingen gemaakt bij hun voor een groot expeditie schip (van 22 meter). Erik is scheepsontwerper en heeft de tekeningen al klaar. Er zijn vele onderdelen in de maak, het gaat in etappes. Het is een heel grote onderneming, met verbazing luisteren we naar hun plannen. Frances is het volledige scheepsinterieur aan het timmeren en we kunnen in de meerdere werkplaatsen daar al onderdelen van bewonderen. Jongens jongens, ons petje af voor deze vakmensen! De plannen zijn om met het expeditie schip en wetenschappers naar de Noordpool de zeilen! Wat een gave onderneming. En dan loopt er hier in Thimbleberry House ook nog eens een schattige hond rond, Fukimi.

Heel erg BEDANKT lieve mensen van Thimbleberry House voor jullie hartelijkheid en grote gastvrijheid, gezelligheid, lekkere hapjes, leuke muziek evenementen, het altijd kunnen lenen van jullie elektrische auto etc. etc.! Wij hebben genoten van jullie en de prachtige plek en hebben ons heel welkom gevoeld!

De bewoners van Thimbleberry House zijn weer terug! Pitou niet meer alleen aan de steiger: Bagheera van Erik & Krystina, ligt voor Pitou en de Snowdragon van Frances aan de andere kant van de steiger! 

Weer terug in Alaska ziet Pitou er prima uit, na haar 6 weken achter gelaten te hebben in dit vochtige klimaat. Binnen zien we wel enige schimmels die we direct weg poetsen, een flinke klus! Gelukkig zijn het oppervlakkige plekjes die niet in de bekleding van de banken of in kleren zijn gaan zitten. We hebben via Erik een dehumidifier gekocht. Dat apparaat zuigt liters vocht uit de lucht in de boot! Niet te geloven hoe goed dat werkt. Ook onze stootwillen verdienen aandacht, ze geven zwarte vlekken af op de romp en lijken een beetje gesmolten na jaren tropen. In Nederland hebben we een 'jasje' voor ze gekocht. En er zijn nog veel meer klussen voordat we via de Inside Passage richting Vancouver Island kunnen gaan.

Sinds augustus alweer 4 jaar onderweg en onze plannen voor de komende tijd!
Op onze grote oversteken naar Hawaii en Alaska hebben we veel tijd gehad om na te denken. Over van alles en nog wat, haha dat zijn honderden gedachtes dat kan ik je vertellen. We hebben immers zeeën van tijd! Ook over hoe en wat we verder willen met onze prachtige reis.

Onze tocht in juli/augustus door de binnen wateren van Alaska

Sinds 4 augustus zijn we 4 jaar onderweg en hebben we vanaf ons vertrek uit Amsterdam alweer 16.411 zeemijlen afgelegd! Wat een enorme tijd en zeemijlen. We vinden de Pacific geweldig en hebben een fantastische tijd gehad op Hawaii en nu in Alaska en straks in Canada. Toch voelen we ons het laatste driekwart jaar erg ver weg en dat zijn we natuurlijk ook. Van alles en iedereen en met name van onze kinderen maar ook van onze kleindochtertje Mera er nu bij. Het is niet zo makkelijk meer om 'even' langs te komen... daar doe je best lang over met een vliegtuig. De tijd om met elkaar te appen is ook beperkt vanwege het grote tijdsverschil. Het was 12 uur (Hawaii) tot 10 uur (Alaska) vroeger hier. Alsmede beginnen we Europa  te missen met zijn mooie historische steden, dorpjes, oude stadskernen en gezellige pleintjes met terrasjes. Het heeft ons doen besluiten dat we weer richting Europa willen. Waarschijnlijk in een tijdsbestek van 2 jaar. Dit heeft te maken met orkaan- en winterseizoenen dat het nog een tijdje duurt. Als wereldzeilers is het belangrijk om gebruik te maken van goede winden in de juiste tijd. We kijken zeer uit naar dit gedeelte van onze verdere reis en zijn heel blij dat we niet al op de Zuidelijke Pacific in Frans Polynesië (FP) zijn. Dan is de weg West vooruit richting Nieuw Zeeland (NZ) en Australië meestal de enige weg. Vanwege Covid zijn zeilers ook wel na FP via Hawaii naar Alaska gegaan, om op die manier ook weer terug te gaan, omdat NZ en Australië potdicht zaten. Maar die route hebben wij natuurlijk al gehad. Nog steeds is er door het hele Covid gebeuren het een en ander best nog onduidelijk voor zeilers en doen er nog veel landen op de Zuidelijke Pacific moeilijk, zo ook NZ. 

Samenvattend houdt dat in dat we eind volgend jaar (2023) in Panama willen zijn. We verheugen ons om eerst de volgende landen aan te doen: BC/Canada, Vancouver (Island); USA Seattle;  San Francisco; Channel Islands bij Los Angeles; Mexico, waaronder Baja California en (misschien) El Salvador. We hopen medio december in Panama aan te komen, dus in 2023. En in januari 2024 terug door het Panama Kanaal. Plannen wat we dan gaan doen, volgt allemaal later.

Terug naar dit jaar 2022, we gaan straks overwinteren in het plaatsje Campbell River op Vancouver Island, in een haven op een prachtige plek aan de Inside passage. In de Johnstone Strait tegenover de haven zijn mooie eilanden en inhammen (Inlets of Sounds) met tientallen watervallen en besneeuwde bergtoppen! We vinden het een uitdaging maar vooral heel leuk en spannend om op deze plek te gaan overwinteren. 

Een chillin zeeotter met z'n grote platvoeten, haha (Glacier Bay)

Intussen moeten we daar eerst nog naar toe! We zijn al best laat in het seizoen, dus dat wordt een uitdaging met al de depressies en fronten die we nu allemaal al zien overkomen. We gaan vanuit Thimbleberry Bay weer richting de Inside Passage via de al eerder bezochte kreken, maar dan gaan we daarna de Zuidelijke route nemen. We zullen op deze tocht weer langs gletsjers en fjorden varen. We schatten in dat we over deze passage vanuit Sitka → Campbell River/Vancouver Island ruim vijf weken gaan doen, over een afstand van +/- 850 NM in dagtochten. Hmm misschien wel langer, de dagen zijn nu al een stuk korter, het wordt eerder donker en op sommige stukken van de passage moeten we goed opletten en weerberichten kunnen ontvangen omdat we dan op open oceaan gaan varen. Dus wachtdagen op beter weer moeten we zeker incalculeren. Ook kan er in de Johnstone Strait bij Vancouver Island een enorme stroom staan, dan moet je ook wachten... je kan alleen door met 'slack water' (dood tij).

Dit avontuur gaan we beschrijven in ons volgende blog 22 en ook of we die beren in de wildernis al hebben gezien...? 

WORDT VERVOLGD!

Cheers,
Liefs van ons uit een fris en regenachtig Alaska vanuit de steiger bij Thimbleberry House,

LISELOTTE & MACHIEL

En natuurlijk vinden we het heel leuk als je een reactie schrijft onderaan ons blog. We zijn benieuwd wat je er van vindt of misschien heb je nog een vraag?

Nog apart te vermelden...:
Tijdens ons bezoek in Nederland ga ik ook een aantal keer langs bij Mieneke, mijn tante van 94 jaar. Zij heeft sinds een jaar vóór onze reis gezorgd voor onze siamese kater Olivier en hem helemaal van ons overgenomen. Helaas is hij 2 weken voor onze aankomst in Nederland overleden, op 15 jarige leeftijd. Wat heeft Olivier het fijn gehad bij Mieneke, we zijn zo dankbaar dat hij 5 jaar bij haar heeft mogen wonen, het kon niet beter!

Wist je dat...

-- onze kleindochter Mera inmiddels alweer twee-en-een-halve maand oud is? En wij volop foto's en video's krijgen toegestuurd van haar! Martijn & Nikki laten ons regelmatig met het avond ritueel meekijken, dat is echt zo leuk. Dan zijn we er toch nog een beetje bij!
Wij  genieten daar enorm van 💗

-- in eerdere bloggen al besproken: als je op onze foto's klikt ziet je foto (pas) heel scherp!
Dan lees bijv. ook het broodrecept beter! Als je het brood gaat bakken, laat je ons weten of het lekker is geworden? :)

-- de mensen hier ongelofelijk hartelijk zijn. Veel mensen maken een praatje met je. We ondervinden na een aantal maanden leven en wonen in zo'n kleine community veel vriendschap en liefde. Iedereen is afhankelijk van elkaar op sociaal gebied dus je investeert in elkaar. Een heel warm gevoel.

-- we horen van Nicole een mooie (en hilarische) cyclus omtrent het eten van zalm. Eerst wordt de zalm gevangen door de beren. De beren eten de ingewanden uit de zalm. Daarna pakken adelaren en andere roofvogels het kadaver, eten dat op en laten de restjes vallen. Vaak in de toppen van de ceders en dennenbomen hangen dan rest stukken zalm... “Blehhh”, roepen wandelaars, “Wat stinkt dat bos toch”...

-- wij het leven in Nederland spot goedkoop vinden! We hebben het dan over de prijzen in supermarkten, maar ook over kleding e.d. We hoorden mensen vaak klagen (in Nederland) over dat alles zo duur is geworden... Wel, kom eens kijken hier in Alaska en ook op Hawaii... alles is hier 2 tot 3 keer zo prijzig!

-- (bijna) iedereen hier, als je bijv. naar een muziekvoorstelling of 'uit' (eten) gaat, z'n Alaska boots draagt. Mannen vaak een jogging broek met een flanellen geblokt overhemd aan hebben en vrouwen een strakke legging met een losse wijde trui erover. Alles is functioneel en goed wat je aan hebt, haha lekker makkelijk.

-- het hier in Alaska bijna elke dag regent... We missen eerlijk gezegd de zonnnnnnn!

-- de mist hier heel bedrieglijk is... Het zijn flarden die als een deken liggen op het water. Liselotte heeft al een paar keer gedacht: “Shit, we varen bijna tegen die rotsen op...! “Nee jôh, dat kan nog niet...”, kijkt Machiel me lachend aan. Maar we werpen toch gauw een blik op de plotter en dan zijn we nog wel 5 mijl vanaf van dat rotsige stuk af! Het is een fata morgana, echt gevaarlijk, je gelooft écht dat je bijna ergens tegen op vaart. Je ogen zijn niet meer te vertrouwen een bijzondere en gekke gewaarwording. Leve de plotter (elektronische kaarten), deze hebben we zo nodig in deze contreien met al haar slechte zicht door regen en mist!

-- kelp wordt door veel zee dieren gegeten. Je hebt vele soorten kelp, wij zien hier de Nereocytus luetkeana. De tot 40 meter hoge bruine alg vormt uitgestrekte kelpbossen aan de kusten hier in de Noordoostelijke Pacific bij Alaska. Het komt voor in waterdiepten van 10 tot 20 meter. We komen het overal tegen in deze wateren en het voelt heel rubberachtig en slijmerig aan. Het spoelt ook aan op de afgelegen stranden waar wij wandelen. Het lijkt wel een grote kleverige zweep! Liever ook niet deze kelpmassa in onze schroef. Soms kan je niet anders en moet je door zo'n een kelp veld. Dan is het altijd fingers crossed...

-- onze motor weer een service beurt moet hebben. En dat doet Machiel weer natuurlijk!

-- we op de Inside Passage alles op de motor varen omdat er vaak geen wind is of wind staat uit de verkeerde richting.

-- het zalm seizoen bijna afgelopen is in oktober! Overal sprongen zalmen in augustus nog uit het water. Je ziet ze in de zee en tegen de stroom in zwemmen in rivieren. Nu in oktober zien we dit fenomeen al niet meer.

-- het heel verdrietig is dat we hebben vernomen dat de huidige gletsjers in Glacier Bay aan het verdwijnen zijn vanwege de veranderingen in het klimaat! Tientallen jaren geleden, nog niet zo lang dus, zagen de gletsjers bij Glacier Bay er heel anders uit! Er was meer ijs op de gletsjers en ijswanden waren veel hoger! Nu staan er een heel aantal gletsjers 'droog'... zo jammer van dit natuurschoon!

-- we één orka vin in Glacier Bay hebben gezien, haha alleen de vin dus... we hopen in de komende tijd de rest van het lijf van de orka ook eens te spotten!

-- het water hier veel dieper en donkerder is dan in het Carieb. Je foto's worden heel anders qua licht val. Ook is het water ongelofelijk mooi kalm bij de gletsjers en heel spiegelend!

-- als we terug zijn uit Nederland we verscheidende hikes gaan maken, hier op Baranof eiland. We hopen beren te gaan zien. Eerst wat klussen doen en ons blog- en video 21 willen we ook af hebben, voordat we de Inside Passage opgaan.

-- de growlers (ijsbergen) hele gekke vormen kunnen hebben! Je ziet er bijv.  een hert in of een theepot, we fantaseren ons rijk!

Kelp!

De growlers hebben te gekste vormen. Wat zie jij hierin? Het ijswater is adembenemend van kleur!

Zalmen zwemmen tegen de stroom in! Ze liggen klaar om kuit te schieten maar ook om gevangen te worden door de beren opname uit augustus

We verwonderen ons... bij elke outdoor winkel kan je van alles kopen wat kan schieten- tot berenspray. 
Rechts de ware grootte van de beren hier! 

Walvissen in Glacier bay, ze zwemmen dicht langs de kant