Blog 18 Pitou's voyage Thunderstorm on arrival in Colombia / Pitou's reis Onweer bij aankomst in Colombia!

klik op de video ⇈

Instagram | YouTube | Subscribe Blog | Facebook

Wat heerlijk, we zijn weer onderweg, op naar Colombia!

Colombia, Santa Marta 12 september '21

Intro
“Kaboem, kaboem, donder donder....”!! We horen het gerommel van de donder in de verte én boven ons hoofd. De kletterende regen slaat keihard op het dak van ons stuurhuis. We zien op het radar de volgende bui al weer aankomen. “Dit is echt niet leuk meer”, roep ik vertwijfeld door het kabaal buiten naar Machiel. “Nee, vind ik ook niet”, brult hij terug. Samen staan we in het totale donker in ons stuurhuis, in de kajuit staat de rode nachtverlichting aan. Af en toe wordt alles schrikwekkend opgelicht door lichtflitsen, het is net alsof iemand TL-verlichting aan/uit doet, met dat schokkerige, flikkerende effect. “Denk je dat het zo ophoudt?”, schreeuw ik, tegen het harde geraas buiten... Het antwoord weet Machiel natuurlijk ook niet, maar toch helpt het 'praten', (zeg maar brullen) ons op dat moment er door heen. We varen op halve kracht met de motor, tegen de stroom in (+/- 2 kts stroom tegen) en geen greintje wind, in een flinke onweersbui. Onze bestemming is Santa Marta in Colombia, we moeten nog een paar uur! Helaas in het donker, we hadden gehoopt met daglicht aan te komen, dat is ons streven altijd. Maar soms loopt het allemaal niet zoals gedacht. “Wat is er toch aan de hand met onze motor, die heeft ons nog nooit in de steek gelaten?”; “En als die bliksem maar niet inslaat”, zijn onze bezorgde gedachtes...

Vast, we liggen hartstikke vast en scheef.... Aruba wil ons niet laten gaan!
Foto gemaakt door Braziliaanse cruisers vrienden.

Aruba laat ons niet gaan!

“Het is niet te geloven... we zitten vast”, roepen we naar elkaar! Pitou ligt zo vast als een huis én scheef $*X@%?&:-(#!
Zo begint vroeg in de morgen om 06:30uur ons nieuwe avontuur, het vertrek naar Colombia. We voelen ons wat gestrest, het is druk geweest met veel dingen regelen en voorbereidingen. Ook is het heel spannend hoe de immigratie en douane straks op ons gaat reageren. We weten dat Bonaire (flinke) boetes uitdeelt, alsmede Curaçao, je mag er een half jaar blijven (dit geldt voor Nederlandse boten). Dit genoemde half jaar is ook van toepassing op Aruba en oei... wij zijn er al meer dan een jaar! We nemen veel scenario's samen door welke uitleg we aan de autoriteiten gaan geven en bespreken wie wat gaat zeggen. Geen idee wat helpend zou kunnen zijn, we hebben niet een voorbeeld van een andere boot die hier zolang is geweest. Ook spannend is dat we een jaar niet echt meer gezeild te hebben, haha kunnen we het nog wel? Even zo wat gedachtes op een rijtje, het stress gevoel is een oude 'bekende', waarvan je denkt: “Oh ja, ben je daar weer?! Ik had al op je gerekend, haha!” Overigens hebben we over stress bij vertrek(kers) pas een artikel geschreven voor het online zeilblad 'Zeilwereld'. (als je het leuk vindt om te lezen kijk bij ons blog onder 'publicaties') Na een jaar op Aruba is het hoog tijd om te gaan en dat gejaagde gevoel bij het vertrek, dat hoort daar nu eenmaal bij. En we weten dat zodra we weg zijn, de zeilen zetten, het stress gevoel verdwijnt in ons kielzog en we kunnen genieten.

Barcadera, ons laatste moment op Aruba.
We hebben net uitgeklaard, even de genua bomen zetten en gaan!

Als we laat in de middag eindelijk bij hoogwater loskomen, willen we voor anker bij de ingang van het beboeide kanaaltje welke leidt naar de bootwerf Varadero. Dat ligt om de hoek, een half uurtje varen in de richting van Barcadera waar we moeten uitklaren. Ennnnn ja hoor, je raadt het al, pffft we zitten weer vast! Omdat het volle maan is, is er extreem laag water overal, Aruba kent vele ondieptes, die dan nog ondieper worden. In het kort, we zitten hierna nog 2x vast. Aruba wil ons niet laten gaan... De volgende morgen vroeg komen we bij Barcadera aan waar de immigratie en de douane zich bevindt. Een dag later dus dan we hadden gepland. Gauw trekken we onze 'nette' kleren aan voor ons bezoek aan de autoriteiten. Ja, dat doen we zo echt! Machiel heeft een 'polooo' (spreek deze bekakt uit) die speciaal gekocht is voor dit doel (zonder gaten, spier wit (nog) en niet verschoten!); Liselotte in een van haar vele rokjes ;) en geen kort spijker broekje met gaten en rafels. Gelukkig hebben we ons helemaal voor niks zorgen gemaakt. Iedereen bij de immigratie en douane is voorkomend en hartelijk. Wat ontzettend fijn om op die manier afscheid te nemen van Aruba, ons tweede thuis, want zo voelt het voor ons. We hebben op Aruba, inclusief deze reis, ruim 3 jaar gewoond en dat is niet niks. De besproken scenario's hebben we niet nodig gehad en kunnen 'over boord'. Gauw de 'nette kleren' uit en gaan! Als we van de steiger bij Barcadera de draai maken naar buiten, haha lopen we weer vast... (dat was de 4de keer), we mogen echt niet weg! De motor op vol en we komen los: “JA los, we zijn los! Zie video, Machiel draait zo snel weg, Liselotte blijft bijna achter... ze durft niet meer op Pitou te stappen en wil er niet tussen wal en schip vallen, haha wat een hilarisch moment (achteraf)!

Daaaaag alle lieve mensen op Aruba, waar we zoveel leuke momenten mee hebben beleeft! Samen met  Mieke & Ben nog een wijntje op het strand gedronken de avond voor ons vertrek. Maar dan is het echt, we vertrekken en uitgezwaaid in de verte door Mieke & Ben, Lucia & Kees en door bevriende cruisers natuurlijk, te leuk!
We zijn LOS!

 ¡Hola! Colombia, daar komen we...

Op een goed weervenster hebben niet lang hoeven wachten, nadat het Renaissance Hotel de schade van de botsing heeft vergoed. Want op die schadeloosstelling hebben wel een tijdje moeten wachten (4 maanden). Er zit nog geen paar weken tussen dat een fijn weervenster zich aandient, zonder teveel wind.

Een van de 5 beruchte oversteken is het om vanuit de ABC eilanden te varen/zeilen te naar Colombia. Waarom is dat eigenlijk? Grappig is dat daar niet veel over te vinden is, maar zeilers onder elkaar melden dit. Er kan veel stroom staan op dit traject, harde wind en hoge golven, vooral bij een beruchte Kaap die je moet ronden, Cabo de la Vela. Deze Cabo de la Vela varen we gelukkig voorbij zonder problemen, er is weinig wind. We hebben alleen onze 2 uitgeboomde fokken op en ook de golven vallen erg mee. Een boot voor ons was een week eerder vertrokken en had op die plek zijn mast bijna verloren.... Later vernemen we dat ze het prima maken, gelukkig. Maar het is niet zo prettig om zoiets te horen vlak voor vertrek...

Sierra Nevada de Santa Marta

Het traject is mede berucht omdat er vanuit de hoge bergkam van Colombia de zogenaamde Katabatische winden kunnen staan. Dat zijn valwinden. Een valwind is een sterke neerwaartse luchtstroom die lucht met een hoge dichtheid vervoert vanaf grote hoogte, onder invloed van de zwaartekracht. Ze komen veel voor in of aan de rand van bergachtige gebieden, zoals hier in Colombia. En bijzonder is dat het Sierra Nevada de Santa Marta gebergte, het hoogste kustgebergte is ter wereld vanuit de (Caribische) zee. Helaas kunnen we de sneeuw op de toppen van de bergen niet zien als we erlangs varen. Een wolkendek versluiert de hoge toppen, een heel indrukwekkende gewaarwording. We kijken er met open mond naar en verwonderen ons... 

We worden verwelkomt door dolfijnen!

Om onze euforie compleet te maken zien we dolfijnen. Die hadden we lang niet gezien, wat een prachtig welkom! Ze spelen en dansen zeker een uur rond onze boeg, waarvan we volop genieten. Na de ontmoeting met de dolfijnen hebben we nog anderhalve dag voor de boeg. De wind valt helaas helemaal weg en we merken dat we stroom tegen hebben. Er kan jammer genoeg niet meer gezeild worden, geen zuchtje wind de motor gaat aan. Machiel vindt de snelheid te laag, de motor wil niet harder dan 'half vermogen'. Hij doet een inspectie in de machine kamer en vervangt een van brandstof filters, die nog vrij schoon lijkt. Helaas helpt deze actie dan ook niet. We weten nu zeker dat we met deze stroom tegen niet meer bij daglicht zullen aankomen. Blij met onze plotter, een soort grote TomTom zoals in auto's. Hierin zitten al onze zeekaarten digitaal opgeslagen. En dan komen we in de flinke onweersbui zoals boven beschreven, tja natuurgeweld houd je niet tegen, je voelt je klein en heel nietig op zo'n ogenblik... 

Onweer! De hele hemel verlicht, als we deze opname maken, met onze kop even uit het stuurhuis incl. donder en bliksem. Even later begint het enorm te regenen.... 

Wel heel blij dat we niet in de kuip druipend hoeven te staan, maar lekker droog en cozy in ons stuurhuis. De spannende momenten gaan voorbij en we varen in het pikkedonker op halve motorkracht (zo blij dat de motor het is blijven doen!) en op de plotter (nogmaals 'lang leven de plotter!') grote rotsblokken voorbij die in de baai van Santa Marta liggen. Veel om dankbaar voor te zijn. We roepen via de marifoon de haven op en in de stromende regen en meren we aan bij het dieselponton, van de haven. Twee mariñero's (helpers van de havenmeester) gekleed in oliegoed, komen aangevaren in een dinghy en helpen ons aanleggen, we mogen hier vannacht blijven liggen. We maken een praatje met ze, morgen krijgen we een plek in de haven.

Druipnat (geeft niks het is warm en we kleden ons zo om...) gaan we naar binnen en vieren met een glas bubbels onze aankomst in Marina Santa Marta, Colombia. Drie dagen en twee nachten hebben we erover gedaan,  ¡hola! we zijn er.

Links 'Tayrona's'; rechts 'Wayuu'

Een grote mensenmassa en bewonderen Mochila tassen gemaakt door bijzondere mensen

Toet.. toet... overal getoeter, we zijn weer in een echte stad! Bussen en auto's rijden behoorlijk chaotisch door elkaar. Heerlijk dat getoeter, Liselotte in haar element. Die toetert zelf heel erg graag, ze heeft blijkbaar een beetje Zuid Amerikaans temperament? En dat temperament is flink aanwezig hier. De Colombianen gebruiken de toeter in de auto voor alles. Om hallo/hola te zeggen; om te beledigen; om te duwen; ongeduld; willen doorrijden, ook als het niet kan... haha etc. etc. Dit hebben we gehoord van een Colombiaanse volger op Instagram nadat ik er een 'story' van had gemaakt.

Het is hier warm, het zweet gutst van ons gezichten en lijf en loopt in kleine straaltjes naar beneden. In een korte tijd heb je natte plekken in je kleren en een plaklaagje op je huid. Aan dat laatste kan Liselotte maar moeilijk wennen. Alles zo plakkerig, de hele dag door. Als je net gedoucht hebt, ben je na 5 min. al weer nattig. Geen dagcrème die houdt op een natte huid. De hitte is anders dan op Aruba. Het is vochtiger hier, het regent dan ook veel vaker, we zitten immers midden in het regenseizoen, welke is van mei t/m november. Santa Marta ligt in een dal, je ziet aan alle kanten hoge groene wollige bergen. Soms zijn de pieken in de wolken, op andere momenten zie je de scherpe randen van het indrukwekkende gebergte tegen een felblauwe lucht. Ook de hitte went, je trekt gewoon een paar keer per dag droge kleren aan. Alsof je hebt gezwommen zullen we maar zeggen. Santa Marta is een kleurrijke Zuid Amerikaanse stad met 500.000 inwoners. Dat voelt echter niet zo enorm. Dat komt omdat het oude centrum niet zo groot is. Dat doet bijna aan als een dorp, met pleintjes en gekleurde huizen in smalle straatjes. Iedereen loopt in deze straatjes, het kan er heel druk zijn. 

Op Parque de Los Novios zijn vaak optredens door lokale bandjes, ze spelen op traditionele muziek instrumenten. De muziek heet 'Vallenato' hetgeen betekent 'uit de vallei'. Het is echt de muziek uit deze streek, het Noorden van Colombia.

We zien echter weinig toeristen, misschien een handje vol. Dat zal vanwege de Covid zijn, op het moment wordt er immers weinig en niet zo ver gereisd. En dat snappen we goed. De wereld kaart kent tegenwoordig maar 3/4 kleuren: groen/geel, oranje en rood en die kleuren veranderen per land, per week. Daar kan je inderdaad wel een beetje de kluts van kwijtraken, Colombia is ook (geloof ik) oranje/rood qua besmettingen. Enfin, wij genieten op een andere manier hier van kleuren. In de straten veel schilderingen op muren en we zien mensen in klederdracht. Vooral de autochtone bevolking hier, waaronder de Wayuu indianen die heel kleurrijk zijn gekleed. Zij maken en verkopen de zogenaamde Mochila tassen. De Wayuu wonen in dit gebied, het Noorden van Colombia en een stukje van het Noorden van Venezuela. Volgens de Wayuu legende is de Mochila traditie afkomstig van de 'Wale'kerü', een spin die vrouwen heeft geleerd hoe zij hun creatieve tekeningen kunnen weven/haken in de Mochila tassen. Elk ontwerp is uniek en vertelt een verhaal in kleuren, patronen en vormen. Ze verkopen deze kleurrijke schoudertassen in alle soorten en maten. Wij hadden er nog nooit van gehoord en nog nooit zo'n tas bij iemand gezien. Ik kan maar moeilijk kiezen, ze zijn allemaal te leuk! 

De Mochila tassen, moeilijk om te kiezen!
Links: dragen vaak mannen en worden geweven door de Tayrona;
Rechts: worden gehaakt door de Wayuu 

Een andere bevolkings groep zijn de Tayrona indianen. Ze bevolkten de Noordelijke uitlopers van het Sierra Nevada de Santa Marta en in Tayrona National Natural Parque. De Tayrona cultuur beleefde zijn hoogtepunt rond 1000 jaar na Chr. Het ontwikkelings-niveau van de Tayrona's was hoog, archeologische vondsten tonen dat aan, met o.a ingenieuze afwaterings- kanalen. De Tayrona's zijn in het wit gekleed, met bijzondere hoofddeksels, prachtig om te zien. Er zijn veel goedgeorganiseerde nederzettingen van deze groep terug gevonden. Zoals Ciudad Perdida (de verloren stad), waar je naar toe kan hiken. Wij slaan deze hike even over, het is 4 dagen lopen en in hangmatten slapen. Heel gaaf, maar de enorme regens en grote klim in de overwegende modder en de verzengende hitte en vele muggen, weerhouden ons. Ook de Tayrona's maken Mochila tassen, ze hebben natuurlijke (room) wit en bruin-zwart tinten. Deze tassen zijn vaak geweven en niet gehaakt. Je begrijpt dat de keuze van ons nog moeilijker hiermee wordt gemaakt. We willen allebei zo'n tas hebben, ze zijn handig en fijn in gebruik. En we steunen op deze manier ook de mensen hier.

In het midden, een muurschildering in een van de straatjes van de oude binnenstad van Santa Marta. De Tayrona's hebben bijzondere hoofddeksels, ook in deze oude muurschildering weergegeven.

Een oase van rust met een lavendel luchtje en naar de tandarts!
¡Buenos Díaz! Dat zeggen we tegen iedereen, als we de poort uitlopen van de Marina, welke 24/7 bewaakt is. Wij liggen hier in de haven aan ponton E aan het einde van de steiger. We boffen want we hebben een heel vrij uitzicht. Je opent het hek van ponton E met je vinger afdruk en komt op een groot open stuk terrein, waar alle 'armen met vingers' van de pontons op uitkomen. Op dat terrein ligt de Marina office, met aanspreek punt 'Kelly' een super aardige vrouw aan de balie, die goed Engels kan. Er is een kleine minimarkt, waar we grote flessen water halen. Je kan het water hier niet uit de kraan drinken. En er is een haven café, waar je iets kan drinken en eten. Ook zijn er douches en toiletten. Eerlijk gezegd hebben we dat nog niet zo luxe gehad. De ruimte is gekoeld door airco met een sprayer die af en toe een lavendel wolkje uitblaast (dit is alleen bij de vrouwen, dat lavendelwolkje). Haha ja, echt waar. De douches zijn heerlijk, we genieten van de hoeveelheid aan water welke we normaal nooit zouden gebruiken. Een douche op Pitou gaat als volgt: de kraan kort aan ~ als we nat zijn kraan uit ~ inzepen ~ kort de kraan weer aan ~ afspoelen en klaar ~ gelijk kraan uit. Ja, sailors zijn heel zuinig op hun water en dat is helemaal niet erg, dat went. Als ik in het begin van ons verblijf hier in de Marina onder de douche sta, doe ik nog steeds de kraan snel aan/en uit... dat zit er zo in! Nu genieten we weer van een wat langere douche, lekker wat meer water gebruiken voor onze haren wassen, iets wat voor jullie misschien heel normaal is, maar voor ons even hemel op aarde ;) Ook is er is er een geaircode werkruimte, deze wordt nog wel eens gebruikt door tieners die met hun ouders op wereldreis zijn... en in de airco willen gamen met snel internet, want dat is daar. Daar zijn de volwassen 'remote' werkers niet altijd even blij mee. Zeilers die door blijven werken tijdens hun wereldreis kunnen hier een fijne plek aan hebben om te werken. Als je na de drukte van de stad het haven terrein oploopt ervaar je grote kalmte... behalve soms het weekend of een feestdag. Dan staat het volop met grote dure terreinwagens met 'Bogota; Medellín; Barranquilla' op de nummerborden. Dat zijn de 'rijken' die naar zee gaan voor een weekend. Ze hebben zelf een boot in de Marina liggen of gaan met een charter boot mee. Er zijn wedstrijden met kleine zeilbootjes, of 'subs '(vaak kinderen die dat doen), ook wordt er veel gedoken.

En dan krak... dat komt uit de mond van Machiel! “Ohh Machiel, is dat een kies?!” roep ik al geinend... Oef, geen grapje dus. “Hmmm ja”, hoor ik hem brommend zeggen... Op Aruba is Machiel al naar de tandarts geweest. Dat was een Colombiaanse tandarts, op advies van onze vriendin Mieke. De tandarts stelt de diagnose, zij adviseert om in Colombia een kroon te gaan nemen en brengt een tijdelijke vulling aan. De tandheelkunde is volgens haar heel modern in Colombia. Dat gelooft Machiel volledig, hij is onder de indruk van alle apparatuur die ze gebruikt. De röntgen foto wordt gemaakt met een soort moderne pocket camera, haha dat heeft onze tandarts in Nederland niet eens.

De tandarts in Santa Marta.... wordt vervolgd in Cartagena!

Met dit vertrouwen gaat Machiel vol goede moed naar de tandarts hier in Santa Marta, aanbevolen door de Marina-office. Om een lang verhaal kort te maken... dat viel nogal tegen. De tandarts was super aardig, dat moet worden gezegd. Maar alle apparatuur zag er nogal voor-oorlogs uit. “Tja ga ik dat nu hier laten doen?”, peinst Machiel... “Laten we anders even naar de video kijken van het Australische zeilschip de Vagabonde? Zij, Eleyna, had iets aan een kies en waren toen ook in Colombia”, oppert Liselotte. Na de video bekeken te hebben, denken we dat we beter naar Cartagena kunnen gaan. De apparatuur en de vele tandheelkundige klinieken zien er daar goed uit, aanschouwen we in de video. Je voelt je wel ver weg, als dit aan de hand is, het liefst gaan we natuurlijk naar Stefaan, onze superfijne eigen tandarts in Nederland waar we al 35 jaar komen. Maar ja, beetje ver, niet?

De Marinka watervallen, hoe prachtig! We zijn totaal nat van het zweet, vanwege de hoge vochtigheidsgraad hier. 

De jungle in, proeven koffie en regenen geheel nat!
We gaan al een tijd om met de Zweedse boot, de Songofthesea. Tore & Maud wisselen hun zeilers leven af met verblijf in hun thuisland Zweden waar ook hun dochter woont en in Portugal. Op Aruba hadden we al een hele leuke tijd met elkaar, anderhalf jaar geleden. Toen zij afgelopen juni weer terugkwamen vanuit Portugal, hebben we samen en met andere cruisers een leuke tijd gehad. Tore heeft onder in zijn schip een 'wijnkelder' met de lekkerste wijnen. De wijnen zijn nog steeds goed, ondanks de hitte. We komen graag proeven en hebben bourgondische etentjes bij elkaar. Wij vertrekken iets eerder dan zij naar Colombia. Na een paar weken treffen we elkaar weer hier in de Marina. Ook zij hebben een goede overtocht gehad en hebben een mega grote tonijn gevangen. Helaas ondanks de hengel die wij hadden uit staan, wilden de vissen bij ons niet bijten. Maar we helpen Tore & Maud graag mee de tonijn soldaat te maken. Het is genieten, niets is lekkerder dan verse tonijn, die Tore op verschillende manieren erg lekker klaarmaakt!
Wat hier overigens ook genieten is, zijn de prijzen. De producten in supermarkten, een biertje op een terrasje (= 80 €cent), uit-eten, het is allemaal zoveel goedkoper. Het Carieb was op de meeste plaatsen echt heel duur, dus het voelt hier als een soort luilekkerland. Voor 15€ eet je hier al op een terrasje met z'n tweeën, inclusief drankjes. Daar had je in het Carieb niet eens één maaltijd voor (zonder drankjes).

Samen met Tore en Maud gaan we 4 dagen de binnenlanden in.

Samen met Tore & Maud gaan we de bergen in, het Sierra Nevada de Santa Marta, voor 4 dagen. We reizen in aparte taxi's (één taxi met z'n vieren is te klein inclusief bagage) naar Minca, een dorp in het binnenland. Met de bussen hier in stad gaan we liever niet, erg dicht op elkaar in verband met Covid. En taxi's zijn niet duur. Het gebied rond Minca is prachtig en we kunnen van daaruit prachtig hiken. De plannen zijn naar de Marinka watervallen te gaan en naar een koffie/cacao plantage, dat zijn 2 verschillende dagtochten.

Minca is een bergdorpje volledig in het wollige groen met laaghangende wolken. Alleen in de ochtend is het helder met een strakblauwe lucht. In de middag ervaren we harde regen, we proberen de regen voor te zijn door dan weer terug te zijn in het dorp. Haha dat lukt natuurlijk niet, het zijn flinke tochten. We genieten met z'n vieren, het hotel is prima (beetje hard bed misschien). Het ontbijt is op een balkon met prachtig uitzicht op de omliggende bergen, een grote groene kom met pieken in de wolken. Ze hebben felrode reservoirtjes opgehangen waardoor  tientallen prachtig gekleurde kolibries komen buurten. We denken dat het water gesuikerd is of zo, want deze kleine sierlijke vogeltjes vinden het heerlijk en vallen er op aan. Een genot om naar die  gevleugelde diertjes te kijken die niet groter lijken dan je vinger. Ze kunnen zo 'groot' worden als een zwaluw of zo 'klein' als een hommel. Ze hebben een zeer snelle vleugelslag 15 tot 80 slagen per seconde, afhankelijk van de grootte van de vogel. Ze worden ook wel de 'helikopter' onder de vogels genoemd omdat ze recht omhoog en omlaag kunnen vliegen. Wist je dat de kolibrie als enige van alle vogels, ook achteruit kan vliegen? Wat een bijzonder vogeltje, we zouden er uren naar kunnen kijken!

Er zijn tientallen Kolibries!

De hikes zijn indrukwekkend. Weelderige vegetatie, bamboe bossen, de kleuren knallend op ons netvlies! We voelen ons nietig in deze overdaad van natuur. Na uren lopen en totaal nat van het zweet komen we aan bij de Marinka watervallen. Waar we uitpuffen. Maud en ik klimmen nog een watervalletje hoger. Daar is echt helemaal niemand. We komen onderweg bij allebei de hikes zulke beeldschone bloemen tegen, zeg nu zelf, hoe prachtig!

Wat een kleurrijke weelde!

Het hotel heeft een zalig zwembadje, daar gaat Liselotte nog even lekker zwemmen en alle spieren even ontspannen na het vele lopen. Machiel laat de drone weer vliegen, dat is een tijd geleden. Tja op Aruba kon het niet, daar was het vliegveld altijd in de buurt.
Dag 2 wordt een hike naar Candelaria Èl Paraïso de Tuki, een hele mond vol! Dat is een koffie & cacao plantage. De weg er naar toe was pittig, behoorlijk pittig, alleen maar klimmen en nog eens klimmen. Volledig bezweet en nat en in de regen komen we daar aan. De vochtigheidsgraat is hoog en dat maakt het klimmen extra uitdagend zullen we maar zeggen. Samen met Tore & Maud en 3 andere toeristen krijgen we een rondleiding. 

In Le Candelaria, koffie & Cacao plantage. Hier hebben we allemaal een cacao 'masker', op onze handen en/of gezicht ;) Cacao is voor alles goed en helpend, wordt ons verteld.

Haha die jongeren hadden een 'seat' genomen op een motor, de makkelijke weg. Een seat op een motor, zie je hier heel veel. Dan stap je achterop bij een local op de motor en hij brengt je waar je naar toe wil, uiteraard tegen een vergoeding. Het kost minder dan een taxi. De locals rijden erg goed, alle wegen zijn modderig en slipperig, ik vind het knap hoe ze dat doen. Het is stijgen of dalen hier, weinig is recht toe recht aan. Dus.... wij waren wel trots dat we na een aantal uur klimmen, bij de Candelaria aankwamen. We worden verwelkomd met een glas limonade en aan een stam bananen zoveel we wilden! Mmmm nog nooit heeft een limo ons zo lekker gesmaakt net zoals de bananen. De rondleiding was erg leuk, een enthousiaste Colombiaan die goed Engels sprak en ons uitleg gaf over het proces van de koffie en cacao (zie ook in onze video nr.18). 

De weg terug, hike 2. Erg modderig in de regen, gewapend met plu en stok, voor slipgevaar!

De weg terug ging een stuk makkelijker, alhoewel er wel 'slipgevaar' was... Met de plu in de hand en een grote stok trotseerde we met z'n allen de terugweg in de stromende regen. Een heerlijke pizza in Minca lieten we ons goed smaken. Twee cafe's/restaurantjes in Minca kunnen we aanbevelen voor andere cruisers (of reizigers): de Lazy Cat (prachtig uitzicht!) en Santisabella. (de lekkerste pizza ever!) Verrukkelijk gegeten!

Ontbijtje in het hotel, eitjes en arepas. Arepas zijn soort maispannekoekjes en worden met hartig (kaas) of met zoet (jam) gegeten.

En hoe verder?
Weer terug in de Marina na ons binnenlandse avontuur gaan we weer aan de slag. 
Liselotte met het schrijven van dit blog nr.18 en Machiel is begonnen aan de nieuwe video nr. 18. Leuk om te doen/maken weer! Klusjes zijn er altijd. Machiel lost het motor probleem op. Dat bleek toch een verstopte andere filter te zijn, die direct op de motor zat. Oké, weer wat geleerd.

De route van Pitou is niet rechtstreeks... zoals je ziet, we zijn afhankelijk van de juiste (passaat) winden!

We vieren op 4 augustus dat we al weer 3 jaar onderweg zijn, wat een mijlpaal 🍻! We hebben nu rond de 8000 mijl gevaren, waarin we 15 verschillende landen hebben aangedaan (Martinique tellen we niet mee, dat valt onder Frankrijk). Fijn gevoel om onze reis te maken waarin we geen haast voelen of de druk hebben wanneer we terug moeten zijn. We zien wel en passen ons aan, betreffende het Covid-gebeuren of wat we ook tegen (gaan) komen.

De plannen zijn om naar 'Cartagena de Indias' te gaan in oktober, daar hebben we veel zin in. Weer een nieuwe stad verkennen. November – december willen we graag we richting Panama.

Goede tijden samen met onze Zweedse vrienden Tore & Maud!

MAAR EERST.... verheugen we ons op de komst van onze jongste zoon Bart Jan. Hij komt half september naar ons toe in Colombia. Hij reist via Bogotá naar Cartagena, waar hij de bus neemt naar Santa Marta. Heerlijk 3 weken qualitytime met elkaar, zo fijn om hem weer te zien! Met hem gaan we de binnenlanden in naar o.a  Parque National Natural Tayrona.
Maar daarover de volgende keer meer....

WORDT VERVOLGD!

 ¡A todos, nos vemos la próxima!

Amor de nosotros,💚

Liselotte & Machiel 

En natuurlijk vinden we het heel leuk als je reageert. Onderaan ons blog is daar ruimte voor, wat je ervan vindt of als je nog een vraag hebt! 

Wist je dat...

*het met mijn Spaanse lessen via de app Duolingo heel goed gaat. Maar het loopt op niets uit als ik na mijn vraag in het Spaans, het Spaanse antwoord krijg... ;) De rad Spaans gaat zo snel, ik kan niet even 'de schildpad' aanzetten bij de mensen tegenover me... Die 'knop' kan ik jammer genoeg niet gebruiken en het vertraagd af  luisteren zoals bij Duolingo, hihi!
*we regelmatig ergernissen hebben hier aan boord, dat we spullen kwijt zijn. "Waar is mijn bril" of "Hoe kan dat, ik heb de gopro pas daar of daar neergelegd?" Of de selfi-stick;  oplader kwijt; gereedschappen etc. etc... Soms volgen er wat beschuldigingen... "Heb jij dat opgeruimd, ik weet zeker dat ik 'm daar had neergelegd?" Herkenbaar? Zal in een huis niet veel anders zijn vermoeden we, het hoort erbij, zullen we maar zeggen!
*alweer meerdere orkanen, waaronder 'Elsa' komen langs. Hier in Colombia zal er niet gauw een orkaan komen, wij zitten, als het goed is, in orkaan veilig gebied .
*we allebei eindelijk een Mochila hebben uitgekozen, Liselotte kon niet kiezen tussen 2, dus allebei genomen. Machiel heeft ook een mooie uitgekozen. We zullen het nog een keer showen.
*Machiel zich een echte 'captain' voelt. Bij het inklaren hier in Colombia heeft hij nog nooit zoveel handtekeningen moeten zetten, er mocht alleen door de 'captain' getekend worden! En dat is er maar één, hoezeeeee!
*wij een kop, soms meer boven de bevolking hier uitsteken... Onze Zweedse vrienden zijn ook zo lang, wij lopen als vier Noord/West Europese reuzen door de stad Santa Marta en het dorp Minca.
*wij gaan liever niet in stadsbusjes, met de reden dat we dat te dicht op elkaar vinden in verband met Covid. Dus nemen we af en toe een taxi, dat is erg goedkoop. Voor een rit van een half uur, betaal je 2€...
*we weer een aantal vliegende vissen in de gangpaden vonden, na de oversteek.
*ze hier over veel gerechten geschaafde amandelen doen, hetgeen heel lekker smaakt!
*we onze vingers bij veel hapjes opeten. Tot nu toe overal heerlijk gegeten en goede Colombiaanse koks getroffen!
*we ontdekken andere soorten fruit, zoals de granadilla en rollinia fruit
*we regelmatig gezinnen 'spekken' met een bijdrage. We zien veel armoede, er is een groot verschil tussen arm-rijk, weinig tussenlagen. Vluchtelingen uit Venezuela die bedelen, maar ook veel bewoners van hier. Het is verdrietig om te zien. De meneer van de immigratie die bij ons aan boord kwam zei dat de mensen hier er geen drugs voor kopen (“zoals in Europa”, meldde hij) maar hier is het echt nr.1 de honger.
* ondanks dat we midden in het regenseizoen zitten (het seizoen van de muggen), zijn wij nog amper gestoken! Houden zo... Maud was wel vaak de klos, maar wij eigenlijk nooit! In al die tijd hier misschien maar 3 muggenbeten gehad.
*wij onze Arubaanse vrienden missen, zie onder.

Daaaaáaaaag allemaal!
Op een van onze laatste avonden samen met Ben & Mieke en Joeri naar de drive-in-bioscoop. Wat hebben we een gezellige en mooie tijd gehad, mede door jullie, dank je wel lieve mensen! 
En dank ook aan Lucia & Kees en de fijne tijd met jullie (de zaadjes gaan we zeker nog planten)!
Alsmede Moniek bedankt voor de mooie tijd, wij wensen jou veel plezier weer in Nederland.
'Kras', wij hopen dat je nog heel lang kan genieten op je boot!
En daaáag andere vrienden en bekenden waarmee we zulke leuke afspraken hadden!
Veel liefs van ons, we missen jullie allemaal Xx

Op de oversteek naar Colombia vinden we
weer vliegende vissen in onze gangboorden!