Blog 17a Pitou's voyage Almost landlubbers and an uninvited creature...!/Pitou's reis Bijna landrotten en een onuitgenodigd wezen...!

Instagram | YouTube | Subscribe Blog | Facebook

 

Pitou voor anker bij Surfside, met uitzicht op de Hooiberg!

Aruba, Oranjestad 10 juli '21

Intro
"Krrrpt krrpt"... wat hoor ik toch? Achter de magnetron horen we dit geluid en soms uit de ruimte van het kookeiland waar de tv in verzonken is. Het is een beest, daar zijn we zeker van...

Blij met onze Iron Lady

Ondertussen liggen we alweer maanden op onze ankerplek in de Surfside baai op Aruba, haha we worden bijna landrotten. Het leven gaat z'n gangetje, we doen klusjes op de boot, zwemmen veel, hebben leuke afspraken met local's en cruisers. Het wachten is op het Covid-vaccin, we willen deze zo graag! En dan ja hoor, in de maand maart worden we opgeroepen en zijn we volledig gevaccineerd in Santa Cruz – Centro Deportivo. Wij hebben 2x het Pfizer vaccin gekregen, waar we heel blij mee zijn, ARUBA DANKJEWEL!

De schade van de botsing op 25 maart, door een shuttle boot!

Vlak na onze laatste Covid-vaccinatie eind Maart worden we opgeschikt door een flinke klap. Eigenlijk is het niet we, het is Liselotte die alleen aan boord is, want Machiel is net even weg met de dinghy. Geschrokken ga ik naar buiten voor een inspectie. Ik zie niemand en helemaal niks? “Hoe kan dat, heb ik de klap gedroomd”, denk ik onthutst? Ik maak een rondje over het dek en tot mijn verbazing zie ik grote polyester vlokken liggen aan stuurboordzijde in het gangboord. Daarna kijk ik naar beneden en over een gebied van twee meter zie ik diepe krassen in de verf, tot op het kale staal. Het zal toch niet....? Maar ja hoor, de klap is een aanvaring geweest, ik zie in de verte een boot van de Renaissance varen. Deze polyester shuttlebootjes varen met hun gasten tussen het Hotel Renaissance en een koraal eiland, welke bij het hotel hoort. Ze varen vaak hard en er zijn er veel per dag die op & neer varen. De ene dag heb je er geen last van, de andere dag heb je een kapitein die dicht langs vaart alsof je een soort attractie bent... Gelukkig zie ik een oranje dinghy verschijnen, zo blij dat ik Machiel zie aankomen. “We hebben een aanvaring, ga ze achterna!”, roep ik naar Machiel en ik wijs naar de in de verte verdwijnende boot van de Renaissance. Machiel vaart ze onmiddellijk achterna. 

De Shuttle bootjes van het Renaissance Hotel (zo bravo zijn ze niet...)

Om een lang verhaal kort te maken, ze waren niet gestopt na de aanvaring was het verhaal, omdat ze iemand moesten redden die te ver was afgedreven van het koraal eiland. Ze maken excuses zoals dat hoort, grrrr maar ik houd er een nare smaak aan over. Er gaan zoveel bootjes op & neer, had dat niet anders geregeld kunnen worden? Eigenlijk hadden ze moeten controleren gelijk na de botsing, of er iemand gewond was geraakt lijkt me? Gelukkig was dat niet het geval, wel geschrokken natuurlijk, mijn tanden klapperde van de klap (ik zat net op de wc...). Met de kapitein van het shuttle bootje, is gelukkig ook niks aan de hand. Het bootje lag goed in de prak en wij hebben een flink schampschot, zo blij met ons stalen schip. De politie komt langs en stelt een proces-verbaal op, de werf Varadero maakt een schade rapport. De Renaissance neemt zijn verantwoordelijkheid en dient een claim in bij hun verzekeraar in Londen. We wachten het nog even af maar het gaat allemaal erg traag, zo gaat dat blijkbaar met verzekering kwesties... Het blijft niet te geloven dat dit de tweede keer is, dat een aanvaring ons overkomt. Helaas op onze eerste wereld reis met onze kinderen, is dit ook gebeurd. Een flink gat (op 25 cm afstand van de beentjes van onze jongste zoon Bart Jan...) in ons schip gehad toen we aan een buoy (verankerde boei of mooring) lagen op Bonaire. Toen betrof het een aanvaring midden in de nacht van een grote RIB (grote dinghy) door een stom dronken bestuurder, die we nog gered hebben uit het water! Wat een toestand was dat allemaal.
Gelukkig hebben we dit alles ver achter ons gelaten. Voor nu zijn we zeer tevreden met onze Iron Lady, anders hadden we zeker weten weer een gat in de romp gehad. Een stalen schip was een hele bewuste keuze voor onze wereld reis en daar hebben we geen spijt van!

 

'Torpedo' duik door een pelikaan, even een visje scoren!

Aruba blijft ons verrassen, prachtig duiken en in de wachtmodus!

Wij hebben het nog steeds erg naar onze zin op Aruba. Het water is blauwer dan blauw, prachtige plaatjes van pelikanen die als torpedo's het water in duiken om een lunch visje te bemachtigen.  We kunnen overal vrij ankeren hier op Aruba, dat geeft een vrij gevoel. Vooral het niet-liggen-in-een-rijtje aan een buoy of dicht op elkaar in een haven geeft ons een onafhankelijk gevoel. En geen kosten hier op Aruba voor het ankeren in welke baai je ook ligt, bevalt ons uitstekend. Overal vrije stranden, je hoeft niet te betalen voor je plekje of perse een drankje moeten afnemen! Een aanrader dus voor elke cruiser, wij hebben goede ervaringen hier! (haha behalve dan die aanvaring, maar dat ligt niet aan Aruba :). We genieten van een leuke tijd met een clubje andere cruisers. Met de Ned. boten Happy Hour en met boot Blue Beryl  hebben we gezellige afspraken op elkaars boot en op het strand tegenover de ankerplek. We gaan ook met z'n allen voor anker bij de hotels, welke gelegen zijn vlakbij een drukke kitesurf Beach. Met je dinghy kan je daar naar toe om te kiten voor de liefhebbers. We lopen naar de Superfood vanuit deze ankerplek, een flinke wandeling naar die grote supermarkt. Gezellig eten, borrelen met elkaar en we maken met dat groepje een aantal duiken naar de vele wrakken hier op Aruba. Die zijn bijzonder omdat ze prachtig begroeid zijn met koraal, echt spectaculair duiken. Aruba heeft indrukwekkende duiklocaties en het water is mooi helder, prachtige flora & fauna. Rob (Happy Hour) is duikinstructeur, gaat rustig voor in het ruige water, zo fijn vooral omdat we al een tijdje niet gedoken hebben. Best flinke golven bij het rif, maar onder water merk je daar niks meer van en is het  genieten. Wij hebben allebei al heel wat duiken gedaan (Aruba, Bonaire, Egypte, Mexico, Australie, Nederland en Amerika bij de Key's). Machiel is een advanced duiker (en mag duiken met nitrox, dan kan je een langere duik maken) en ik heb mijn 'open water' van padi gehaald toen we op Aruba woonden. Ik moet even verstek laten gaan en ga niet mee duiken, ben druk met een aantal andere zaken. 

Machiel duikt bij het vliegtuig wrak! Ze zien Murenes (dikke waterslangen) en prachtig koraal!

We zitten een beetje in de 'wachtmodus' en willen het verzekeringsgeld afwachten op de eilanden. Geduld is een schone zaak, maar dat valt niet mee! We krijgen vriendelijke toezeggingen vanuit het Renaissance Hotel, maar we zien nog niks op onze bankrekening. We moeten er gewoon op vertrouwen en we geven het meer tijd. Helaas gaan Curaçao en Bonaire in een strenge lock-down, daar kunnen we voorlopig niet naar toe (deze duurt lang, tot in mei!). Dus zijn we wel heel relaxed aan het worden hier op Aruba, zeg maar landrotten op een schip (dat dan weer wel).  Machiel vergeet regelmatig zijn schoenen, we lopen vaak op blote voeten  maar uit de dinghy stappend de stad in kan natuurlijk niet... Helaas is voor mij, Liselotte, vaak lopen op blote voeten niet helemaal goed geweest. Waarschijnlijk teveel druk op mijn linker voet gekomen en is er een pees overbelast geraakt, we lopen immers hele einden naar supermarkten (altijd met sneakers hoor) etc. Hielspoor heet dat, alsof er mesjes zich in je voet  ronddraaien, pfff mopper mopper.... Gelukkig gaat dat nu (juli) weer stukken beter en kan ik alweer uren lopen, haha met goede 'sneakers-met-vering'. We genieten momenteel van alle cruisers die hier voor anker liggen in de baai, een internationaal gezelschap: Dutchies; Amerikanen; Zweden; Brazilianen; Fransen en Duitsers. We spreken regelmatig met elkaar een 'Potluck' maaltijd af, tegen over de ankerplek op een mooi wit strand waar prachtige rijen Fofoti bomen staan. Iedereen neemt zijn eigen drinken mee en iedere boot maakt iets lekkers aan eten wat je samen deelt, een fijn concept. Het was heel gezellig en lekker en er werd hele bijzondere muziek werd gemaakt. De combi didgeridoo (Australisch muziek instrument) met een gitaar kom je niet vaak tegen... (foto daarvan onderaan ons blog) prachtige gouden uurtjes met elkaar, tijdens de sunset.

Potluck met andere cruisers op de beach tegenover de ankerplek, rijen met dinghy's :)

Even geen twenty four seven..., de eindeloze stilte en Gorilla!

Als liveaboards (als je op een boot woont) zijn wij altijd bij elkaar, 24 uur per dag/nacht. Dat kunnen wij gelukkig heel goed. Wij vermaken ons prima samen en in ons eentje. Het enige wat we daar soms in missen is dat je iets minder een eigen verhaal hebt, je beleeft immers veel samen. Natuurlijk hebben we elkaar vaak 'nieuwe' dingen te melden, een boek die ik lees en Machiel niet, of alleen de stad in, een wandeling o.i.d. en daardoor andere belevenissen, zoals het duiken. Maar daar gaat een maandje een verandering in komen, als ik alleen naar Nederland ga. Machiel wil de watermaker gaan installeren. Tot nu toe hebben we geen watermaker nodig gehad, we hebben immers onze waterzak waar 200 liter in kan. Vanuit de zak pompen we het water in onze tanks. Maar in het volgende gedeelte van onze reis zullen we nog wel eens ankeren bij afgelegen eilandjes waar geen water te halen is. Dan gaan we onze watermaker echt nodig hebben! Deze hebben we al van het begin van onze reis aan boord, maar nog niet geïnstalleerd. Daarnaast wil Machiel een aantal extra pompen installeren voor de veiligheid. Haha alle vlonders moeten eruit, er valt dan niet te lopen. “Waarom ga je niet even fijn naar de kinderen, Liselotte?”, grijnst Machiel me toe. “Ik heb eigenlijk alle ruimte nodig hier voor deze klussen. En dan nodig ik daarna mijn broer Evert Jan uit, daar heb ik al zo lang geen quality-time meer mee gehad?!” Zo gezegd zo gedaan, we regelen een ticket en een PCR afspraak. Ondanks dat ik gevaccineerd ben, moet die PCR nog steeds. Precies een dag na mijn aankomst in Nederland, werd Aruba 'geel' en hoefde het niet meer, net een dagje te vroeg geboekt... 

Liselotte geniet van de jongens en schoondochter Nikki!
Linker foto Martijn; rechter Bart jan

Er volgen heerlijke dagen in Nederland voor mij, zo fijn om kinderen (= incl Nikki) weer te zien! Ze verrassen me met een wandeling door heel Leiden met culinaire hapjes. Nog voor mijn verjaardag, zo ontroerend leuk ;) Ik logeer bij onze oudste zoon Martijn & Nikki in Amsterdam en bij onze jongste zoon Bart Jan in Leiden. Ook logeer ik nog een kleine week bij mijn zus Pauline, erg fijn en gezellig. Overal staan lekkere happen en bloemetjes klaar! Daarnaast zie ik veel, veel andere familie & vrienden & zeilers teveel om allemaal te noemen, zoveel gezellige ontmoetingen. Wat voel ik me dankbaar met zoveel fijne mensen om me heen!

Op bezoek bij Oom Jan & Anne-Marie in Tilburg

Na ruim 3 jaar bezoek ik de broer van mijn moeder weer eens, Oom Jan die nu 96 jaar is en zijn vrouw Anne-Marie. Heel bijzonder dat ik kon komen, in deze Corona tijden. Martijn bracht me naar Tilburg toe, best een eindje rijden (thanks Marty). We worden getrakteerd op taart en praten heel wat bij. Heel leuk is dat we herinneringen hebben opgehaald, ik was in 1970 hun bruidsmeisje! Fijn om samen dat foto boek nog eens te bekijken. 

En een ontroerend moment met onze zeilvrienden van Karma en Mika (Mika speciaal overgekomen uit Duitsland voor het etentje bij Karma) waar ik ook kon aanschuiven, hoe ontzettend leuk! En geluksvogel die ik ben, Marco haalt en brengt me wat een lieverd. En zo ging/gaat het ook altijd in de zeilers wereld je doet iets voor elkaar! En ook nog de Synergie op bezoek, we halen mooie herinneringen op, zo leuk!

Boven: 'Synergie' komt op bezoek als ik bij Martijn & Nikki logeer, zo leuk ;) 
Onder: 'Karma'; 'Mika'; en 'Pitou' (haha voor de helft) lekker eten als van ouds!
(alleen bootnamen worden genoemd, zo gaat dat)

Het was vreselijk koud toen ik half mei in Nederland kwam. Hemeltje 10℃ het was één grote airco voor mij, ik kreeg het maar niet warm. Haha ik word bank burrito (term van Bart Jan) genoemd, met de vele dekens en dassen omwikkeld, als een wrap op de bank, met geleende schapenwollen warme sloffen (van Nikki). 

Bank burrito...

Gelukkig wordt het later wat warmer. Als je zo'n tijd niet in een huis woont, word je je bewust van dingen die voor mij/ons heel anders zijn. Voor jullie waarschijnlijk heel normaal. Bijv. als ik inslaap, de stilte... dan denk je stilte? Ja, een 'oorverdovende' stilte, zo voelt het voor mij. Op Pitou zijn er altijd veel geluiden en bewegingen, de wind, de golven, veel geklapper-flapper (alle cruisers zullen dit herkennen...) van wat dan ook. Veel geluid dus en dat went, want ik slaap goed. En bij het wakker worden in Nederland hoor je vogeltjes! Zo leuk, dat gefluit hoor niet op zee, dat mis ik wel eens een beetje. Wel tijdens de reis ander soort geluiden gehoord bij het wakker worden nl. jungle geluiden zoals brulapen in Suriname en andere oerwoud geluiden, zo gaaf! Die hoor je weer niet in Nederland. Is er verder nog meer opvallend (veranderd) in Nederland? Haha toch een beetje... de bezorg cultuur & service die geboden wordt. Je ziet overal bezorgfietsen gaan met jongeren & bijpassende kleding van Uber-Eats (in het groen) en Thuisbezorgd.nl en velen meer. Bart Jan laat af en toe iets bezorgen via Gorilla, ooit van gehoord? Nu ik niet. Dan denk je op zondagochtend: “Mmmm ik heb zin in een croissantje, jammer die heb ik niet in huis?” Maar daar is Gorilla... Even bestellen met de app en joehoe... binnen 6 min. staan ze aan je deur, echt niet te geloven, met de croissantjes! Of je hebt geen ijs voor je drankje, binnen 6 min. is je ijs er (a la 1.80 euro voor de service en 2 euro voor het ijs haha!). Verbazend deze online dienstverlening!

Blij met ons nieuwe gasfornuis, de oven is een flink stuk groter!

Bootwerk is er altijd en bezoek op Aruba!

Intussen heeft Machiel hard gewerkt aan een extra lenspomp en water alarmen in de boot, deze geven alarm mocht er ooit lekkage zijn hetgeen ons een veilig gevoel geeft. Ons nieuwe cardanische gasfornuis (het gasfornuis hangt aan 2 punten waardoor het recht blijft hangen bij scheef gaan) is geïnstalleerd. De grote pit van ons gasfornuis deed het niet meer, daardoor lastig in gebruik. We hebben een nieuw gasfornuis besteld in Miami, het is verscheept en binnen 10 dagen kwam het hier al op Aruba aan. Het fornuis heeft een grotere oven, waar we heel blij mee zijn! Een warm gevoel geeft het ons dat in de tijd Machiel alleen was, hij uitgenodigd is voor gezellige etentjes bij onze vrienden Mieke & Ben en bij de Happy Hour! En superfijn dat we elke week nog steeds mee boodschappen kunnen doen met de familie King (Mieke & Ben) naar de Supermarkt Superfood. Hun zoon Joeri helpt mij elke week mee de zware boodschappentassen te sjouwen vanuit de auto naar de steiger waar Machiel me ophaalt met de dinghy. Zo ontzettend lief!

Machiel en Evert Jan beklimmen de Hooiberg!
Op de voorgrond een typisch Arubaans 'Cunucu' huisje,
'Cunucu' zo wordt het platteland genoemd van Aruba

De watermaker is bijna aangesloten en alle alarmen werken, well done Machiel! En inmiddels is Evert Jan aangekomen op Aruba en ingescheept op Pitou. De broers maken heerlijke maaltijden (roken vis en vlezen!), zwemmen, beklimmen de Hooiberg, hiken en zien de Shoco uilen tijdens het hiken etc. Evert Jan helpt ook nog mee met een aantal klussen, erg fijn. Ze hebben een heel fijne tijd hier op Aruba, op deze manier samen was lang geleden. In hun ouderlijk gezin trokken ze vaak met elkaar op. Veel samen gezeild als jonge jongens, met de boot van hun vader. Ze zeilden  al op hun 15de (Machiel) en 16de jaar (Evert Jan) geheel zelfstandig met hun vaders zeilboot naar Helgoland en via het Kieler-kanaal de Baltische zee op, naar Denemarken/Kopenhagen en later Zweden. Niet te geloven op die leeftijd al. Mooie herinneringen zijn opgehaald!

Machiel & Evert Jan brunchen bij het heerlijke 'Elements' en Guzelien komt een nachtje over!

Het lijkt me voor Evert Jan heerlijk om er even tussen uit te zijn geweest. Hij is flink ziek geweest en na een succesvolle maar zware behandeling, even aan iets anders toe. Quality time voor de broers! Onverwachts en leuk is dat de zus van Machiel, Guzelien, ook nog even langs komt voor een nachtje. Het is op de dag dat ik weer aankom uit Nederland. We hadden elkaar in geen jaren gezien. Guzelien woont op Statia en was op doorreis vanuit Bonaire, voor haar werk.

Keuzes maken, als we weer samen zijn

Hmmm daar zijn we niet altijd even goed in. Vooral in deze Corona tijden, waar doe je goed aan, als reiziger? Het is heel fijn om gevaccineerd te zijn, maar je hoort op het nieuws veel over oprukkende gevaarlijke varianten zoals de Delta en nu sinds kort de Delta+ die opgedoken zijn in (Zuid)Amerika. We staan op dit moment (juli) voor een dilemma welke we even willen delen....

Gaan we vanuit Aruba naar Colombia, of toch rechtstreeks naar Panama???

Sinds een aantal weken heeft Panama zijn grenzen namelijk gesloten voor Colombia. Dit houdt in dat als je in Colombia bent, je niet naar Panama kan. Colombia kampt met veel vluchtelingen die de grens over willen naar Panama, een van de redenen dat de Panamese grenzen dicht zijn. Alsmede heeft Colombia code oranje, met een paar rode stukken ivm besmettingen. Toch willen we graag naar Colombia, het land heeft zoveel te bieden en we blijven voorzichtig en gaan niet naar het rode gebied (tja Nederland is ook al zo lang oranje...) Ook willen we natuurlijk naar Panama, om later ook door het Panama kanaal te varen richting de Pacific. Dit is nog steeds onze grote wens. Maar als we nu rechtstreeks naar Panama gaan, zitten we midden in het regenseizoen (van juni tot november), welke nog maanden duurt met veel en vaak harde regens en onweersbuien. Panama ligt namelijk midden in het ITCZ gebied, te weten Inter Tropical Convergence Zone, ook wel de Doldrums genoemd. 

Weergave van de ligging van de ITGZ in januari (blauw) en juli (rood)

Het is de zone met stijgende luchtbewegingen in de buurt van de Evenaar. De lucht is hier het warmst door de zon, de zone is heel instabiel en brengt veel natte perioden (juni t/m oktober) met zich mee met daartussen droge dagen. Deze warmte resulteert in stijgende, vochtige lucht, lage luchtdruk, buien en krachtig onweer. Er kunnen ook periodes zijn met heel weinig wind, de zogenaamde rustige periode met veel minder regen (november t/m mei). De wind waait dan soms dagen of weken zeer zwakjes, of gaat zelfs helemaal liggen. Nu wij gaan voor het laatste, het seizoen dat de regens minder gaan worden. Wij hopen medio november naar Panama te vertrekken. Inmiddels denken we dus uit dit dilemma te zijn. Dat betekent dat we het risico nemen om naar Colombia te gaan (haha deze beslissing wisselt bij ons per week...), met de kennis dat Panama zijn grenzen op dit moment naar Colombia gesloten heeft.

Het prachtige Colombia met het kustgebergte Sierra Nevada de Santa Marta welke je ziet liggen als je komt aanvaren. Het is het hoogste kustgebergte ter wereld. De hoge toppen liggen slechts 45 km van de Caraïbische zee, terwijl de pieken 5.775 meter hoog zijn! Dat wil je toch niet overslaan? Dit waanzinnig gave achterland van Colombia met z'n weelderige jungle en watervallen (daar ben ik gek op!) en een aantal kust plaatsten willen wij gaan verkennen. Wij hopen dat over een paar maanden de grenzen naar Panama weer open gaan, onzekerheden horen nu eenmaal bij ons leven als reiziger, we hebben daar geen controle over, we zien het wel.

 huiskrekel Gladys

BTW.... wat was dat geluid toch wat we hoorden, welk beest was dat? Ja, nu je het plaatje ziet...? We hebben een aantal weken dus een krekel op Pitou gehad, waarschijnlijk binnen komen vliegen. Ook eentje dood gevonden, ieww best een groot beest (2 cm!). Toch hoorden we het krekelgeluid nog, dus het waren er blijkbaar meer. We hebben ze/haar Gladys genoemd, we hoorde haar meerdere keren per dag 'krekelen'. Gladys was ijverig met haar geluidjes, we hebben echt geen idee hoe ze aan haar eten kwam... wij laten nooit etenswaar op de aanrecht liggen. Ook waren nergens 'hapjes' afgegeten, niks te zien bij ons niet gekoelde fruit. Eigenlijk had het wel iets gezelligs, zo'n vrolijk kletsende huiskrekel, vond ik. Machiel had een keer achter de magnetron gespoten (hij was minder enthousiast over onze Gladys), met een spuit-gifje waar ik het eigenlijk niet mee eens was... En toen hoorden we haar niet meer 2 dagen, snik... Maar daarna kwam het krekelgeluid toch weer terug. Dat heeft nog een paar weken geduurd, daarna niks meer. Dus Gladys is niet meer.... wordt niet vervolgd!

Zo fijn, weer terug bij Machiel en Pitou, na een maand in Nederland

Zo voor nu nog vanuit het heerlijke Aruba een tropische groet van ons. 
Stay tuned, hopelijk komt ons volgende blog uit Zuid Amerika 🌎.  

AYO en liefs van,

LISELOTTE & MACHIEL 💚

En natuurlijk vinden het heel leuk als je reageert, onderaan ons blog is daar ruimte voor, wat je ervan vindt of als je nog een vraag hebt!

WORDT VERVOLGD....

UPDATE (9 juli) : wij hebben inmiddels de vergoeding voor de schade van de aanvaring ontvangen. We zijn er heel blij mee, nu kunnen we verder met onze reis.
Met een goed weer venster gaan we naar... COLOMBIA! 

Wist je dat....

* We dit keer GEEN filmpje hebben kunnen maken omdat Machiel zijn laptop het niet doet... hmm echt heel vervelend! We weten nog niet wat het euvel is, misschien onze zoute omgeving... We hebben de laptop ter reparatie weggebracht hier op Aruba en we vertrouwen erop  dat hij gemaakt kan worden. Fingers crossed. Dus hopelijk volgende keer weer een filmpje!

* Wij krijgen nog wel eens de VRAAG: “Waarom zijn jullie nog (steeds) op Aruba?” Ja dat is een goede... Wij hadden ook niet gedacht dat we zo lang zouden blijven.

ANTWOORD: De bedoeling is geweest onze 'Corona' tijd goed gebruiken door op de werf Varadero een flinke refit te doen en dat hebben we meer dan gedaan! Lees alles daarover in onze vorige blogs nr. 16 en 17 en kijk naar onze video's op YouTube nr. 16 en 17. Zie bovenaan ons blog de linktree waar je de linkjes kan vinden. Toen we in december'20 / januari'21 onze kinderen op bezoek hebben gehad, was het daarna tijd om de overgebleven grote klus te doen: de genua-railsen te installeren, meer dan 100 gaatjes getapt in ons nieuwe dek. In februari was deze klus geklaard. Toen zijn we voor anker gegaan in de baai tegenover Surfside (daar liggen we nu). In Maart kregen we onze vaccinaties, met 3 weken ertussen, ja dan vertrek je ook nog niet. Daarna dachten we: "gaan we nog naar Curaçao en daarna naar Bonaire?" En toen gingen beide eilanden in strenge lock-down, vanwege de vele besmettingen. Zo naar voor deze eilanden, ook daar is de economie behoorlijk afhankelijk van het toerisme. Gelukkig hebben we dat niet op Aruba gehad, hier alle vrijheid ook in de Horeca, wel de maatregelen bleven als de mondkapjes en de anderhalve meter in acht nemend. Dus.... de mogelijkheid om naar de andere eilanden te gaan viel weg. Op 25 maart kregen we de bovengenoemde aanvaring! Waarvan de schade afwikkeling tot op heden nog niet rond is. Het schade rapport is ingediend en de verzekering in Londen laat op zich wachten, terwijl er wel al een schadebedrag is toegekend. Maar tot op heden nog niks mogen ontvangen. We hebben deze week een brief geschreven aan de General Manager van het Renaissance Hotel. Hopelijk komen ze gauw over de brug want wij willen dooooor! (update: antwoord van de General Manager dat we de betaling snel tegemoet kunnen zien!)

* de veertjes van onze wasknijpers altijd roesten, hetgeen vlekken geeft op onze kleding. Helaas koop je hier geen knijpers met  roestvrijstalen veertjes. Hout of plastic, het vergaat waar je bijstaat door de zon, de ijzertjes  roesten snel door de zoute atmosfeer. Voor de plastics niet fijn om ze te moeten weggooien. Maar hout is lastig, het geeft af en maakt ook vlekken op onze kleren, niet fijn. Iemand een goede oplossing voor sustainable knijpers? We houden ons aanbevolen ;)

* we gaan veel koffie op Aruba inslaan, de koffie is heerlijk hier!
* Alle boot namen staan cursief gedrukt in ons blog, we noemen bijna nooit de namen van de personen op die boten, zo gaat dat gewoon! Het is altijd: "hey Pitou, ga je mee?" 
* Machiel helpt de catamaran Madeleine die uit El Savador vanuit de Pacific is aangekomen, ze hadden geen diesel meer. Dus even 200 liter met de dinghy gehaald, ze mochten niet aan land omdat ze niet wilde inklaren (tegenwoordig een toestand met PCR etc.). Ze waren op doorreis naar Curaçao, waar hun Cat verkocht gaat worden. Tot onze verrassing kregen we van hun heel veel pilots van Colombia,  Panama (incl. San Blas eilanden) en de hele West kust van Midden- en Noord Amerika tot aan Alaska! Wat zijn we daar ontzettend blij mee, Madeleine zeer bedankt! (wij vermoeden dat Kees Kingsma onze plannen heeft doorgegeven, dank Kees ;)

* Het momenteel hier erg hard waait, in de hele regio (Leeward Antilles). Er is een staartje van orkaan Elsa langs geweest met harde wind en regen. Maar de wind is nog niet weg en blijft krachtig, 25 tot 35 kts.

De crew van Catamaran Madeleine en Kees Kingsma (rechts, technicus en beroepszeiler)
 Zij zijn heel blij met de diesel, wij blij met alle pilots!

Op een van de bijeenkomsten met de cruisers wordt er gemusiceerd,
een bijzondere combi van didgeridoo (Free) en gitaar (Zingaro)!