13. Pitou's voyage Cape Verde to French Guyana and Suriname / Pitou's reis van Kaapverdië naar Frans Guyana en Suriname

                                                                  klik op de video ⇈

⬇ FOLLOW US ⬇ 'hyperlinks on 'Link-tree' PRESS BELOW ⬇

('Gram'; FB; YouTube)

https://linktr.ee/Pitou

Domburg, Suriname 10 januari '20

Allereerst wensen wij iedereen een heel mooi, gezond en bruisend nieuwjaar toe!

Intro
Wij hebben een heel 'knallende' oudejaarsdag gehad en dat kunnen ze in Suriname wel, knallen!

Op 31 december vertrekken we in de ochtend met een hele groep zeilers en cruisers (zeilers op wereldreis) vanuit Domburg in een korjaal, een Surinaamse rivierboot, naar Paramaribo over de rivier. In Suriname ligt het hoogtepunt van Oudejaarsdag niet rond middernacht, de festiviteiten in Paramaribo beginnen rond het middaguur en hoe! Als we met z'n allen in het korjaal zitten, begint het feestje eigenlijk al. Er staat harde Hindoestaanse muziek aan en met een flinke gang snijdt de slanke boot door het water. De tocht duurt anderhalf uur vanuit Domburg naar Paramaribo. Er staat een heerlijke bries in de boot, dat mag ook wel want het is hier warm, heel warm. Het is de 'kleine regentijd' dus het regent regelmatig, wat ook betekent dat de vochtigheidsgraad hoog is.

Als we in Paramaribo aankomen is het feest al in volle gang. Eerst ga ik op zoek naar oordopjes, die worden gratis uitgedeeld in de Dominee-straat en die zijn heel 'hard' nodig. Want van 'geluidsregels' hebben ze hier nog nooit gehoord, je ziet veel mensen ze gebruiken. Overal bandjes met flinke bas-tonen, maar vooral veel 'wagenwielen met 'pagares'. Dat zijn heel grote rollen met 'rotjes', maar dan echt hele grote. Die hangen ze op als slingers, of ze liggen in hele ritsen op de straat. Als een 'mitrailleur' pang-pang-pang gaan die rotjes achter elkaar af, een hels kabaal. Maar wel spectaculair en met de oordoppen in die ik kreeg, zeker goed te doen. We lopen door de straten met rood gekleurde straattegels door de rotjes en heerlijk opzwepende muziek waar de mensen prachtig met soepele heupen op dansen, we zijn in Zuid-Amerika! Het is een mooie gekleurde happening en een prachtige smeltkroes van mensen. Iedereen is op zijn paasbest gekleed en het is een vrolijke boel, geen opstootjes of wat dan ook te zien. Lekkere roti's en gegrilde kippetjes, overal staan eettentjes. De vele kinderen in alle leeftijden doen volop mee, ze zijn zo mooi en opperbest gekleed, de meisjes hebben veel gekleurde kraaltjes in hun haar. Gelukkig zie ik sommige kinderen ook met oordopjes. Opvallend is dat er zo weinig toeristen zijn, we komen er maar een handje vol tegen en dat zijn vaak de andere zeilers.

Paramaribo oudejaarsdag, OWRU YARI (Gelukkig Nieuwjaar) 2020!

Met z'n allen in een korjaal, vanuit Domburg naar Paramaribo, over de Suriname rivier!

Geen sok om aan te doen en waar zijn alle washandjes?

Voordat we gezellig Oud&Nieuw kunnen vieren in Suriname, zijn er eerst heel veel zeemijlen nodig om er te komen! In totaal vanaf de Canarische Eilanden hebben we 2870 NM afgelegd, een hele afstand. Yay!! de Atlantische oceaan is overgestoken, wat een mijlpaal ;) We zijn nu toch echt aan de andere kant van die grote plas.

We vertrekken uit Mindelo aan het begin van de avond, het wordt al donker. Niet erg prettig, het was ook niet de bedoeling. We vragen via de marifoon (maritieme telefonie/communicatie voor de scheepvaart) of er plaats is bij het diesel ponton. Ja we konden komen. Vanuit onze ankerplek varen we naar het ponton, hetgeen bezet is. We varen op en neer en vragen alsnog hoe lang het gaat duren. Het zou nog 10 min. zijn.... je geduld wordt in dit soort landen erg op de proef gesteld. Om een lang verhaal kort te maken, duurde het ruim anderhalf uur eer we terecht konden, met moeite. We tanken diesel en water (water tanken kost ons al een uur eer alle tanks vol zijn).

We vertrekken in het donker dus, op vrijdag 29 nov. Zo toevallig dat ons vertrek voor de Atlantische oversteek in 1998 op onze eerste zeilreis maar 1 dagje later was en brengt vast geluk!

De eerste dagen verlopen rustig, we rollen wel flink, tot op zondag dag 2 onze grote genua-boom breekt als een lucifersstokje! Hmmmm dit is erg jammer en niet fijn. Dat betekent dat we niet meer echt 'voor de wind' (soort zeilvoering) kunnen zeilen op onze 2 fokken en 'voor de wind' moeten gaan kruisen. Het is niet anders en we nemen het zoals het is, je kan (gelukkig) niet alles in de hand hebben tijdens je overtocht, het valt niet te voorspellen. Vliegende vissen scheren over het water en belanden regelmatig op ons gangboord. We gooien ze toch maar terug in de zee, we gunnen andere vissen de sardientjes smaak (naar men zegt). Ons ritme aan boord is belangrijk en het ziet er hetzelfde uit als de oversteek naar Kaapverdië, hetgeen ons goed beviel. De 'wachten' in de nacht vormen daar een belangrijke structuur in. We ontbijten om 10:00 uur en maken warm eten rond een uur of 2 in de middag. We koken altijd met zorg en vooral lekker, iets om je op te verheugen en goed voor de stemming. Dat tijdstip bevalt ons super, we wassen daarna gelijk af zodat alles voordat het donker wordt is opgeruimd. Aan het eind van dag, voordat we om de beurt gaan slapen nog een klein hapje zoals een boterham of cracker. In de tussentijd luisteren we muziek, lezen we m.a.w. ik lees en Machiel luistert podcasts, staren we naar de oceaan hetgeen nooit verveelt, kijken we elke middag naar een dvd. Het is echt heerlijk om naar een film kijken, het doorbreekt je dag en je bent er even helemaal 'uit'. Weg van de oceaan, de golven, alsof je van de boot af bent, weerberichten, zelfs de geluiden en het geraas van buiten, de oceaan, horen we dan niet meer! Elke 10 min. steekt een van ons even z'n kop uit de stuurhuis om te kijken of er niks 'aankomt', je weet maar nooit. Al met al zien we op onze tocht naar Frans Guyana maar 2 schepen. Elke dag schrijven we een stukje via de satelliet hoe we het maken, een mooie mogelijkheid van Iridium-Go. Heb jullie lezers ons ook gevolgd met de link die boven aan ons blog stond of via de social media FB of Insta gevolgd? Leuk als je reageert onderaan ons blog ;) we zijn benieuwd! Ook bellen we met onze kinderen, altijd een verheugend momentje, via de satelliet en mailen we met andere zeilers die ook onderweg zijn. Dat geeft een heel gemeenschappelijk gevoel, je vaart daar toch maar alleen, je bent zo in je eigen wereldje. Via Predict-Wind halen we via de satelliet elke dag een weerbericht op, zo weten waar er wel of geen wind staat, een heel verschil met onze eerste reis toen deze apparatuur op die manier nog niet bestond. In Mindelo doen we nog een poging om de kortegolfzender de SSB aan de praat te krijgen, Marcel van de Feeks helpt ons daarmee, hij komt een aantal ochtenden naar ons toe om te helpen, zo aardig! Maar helaas, het is nog niet gelukt, al zijn we weer wel een stukje verder in het proces.... 

Een beetje teleurgesteld zijn we over onze verse inkopen in Mindelo. Alle harde en groene bananen waren na een dag of 3 allemaal tegelijk rijp, we eten 20 bananen in 2 dagen.... Banaan in de yoghurt; banaan in het warme middag eten; banaantje tussendoor; banaantje tijdens de film ect. (hmmm we konden geen bananen meer zien, de laatste waren ook zo papperig....). Ook de (groene) tomaten werden snel slap en zacht. De sinaasappels bleven echter super goed, maar daar hadden we dan weer te weinig van gekocht. Met de mango's ging het goed, elke dag was er wel weer een rijp, maar met de kiwi's was het om te huilen, we hadden ze hard en in een winkel gekocht waar het fruit niet gekoeld was. Ze waren na 3 dagen al overrijp en aan het gisten.... Je kan het soms gewoon niet plannen met die verse waren. Over ons afval management zijn we zeer tevreden. We stoppen alle plastics en-wat-niet-over-boord-mag in een grote 5 liter waterfles. Het water drinken we eerst op en daarna stoppen we er alle afval in, wat er niet inpast dat knippen we klein. Je kan het goed afsluiten zo'n fles, er kan veel in en het lekt/ruikt op die manier nooit. Al het organisch afval gaat de zee in zoals bananen schillen etc. We doen met 1 zo'n 'afvalfles' een week, dan zit hij vol, heel netjes vonden we.

Ik bak speculaas op 5 december, midden op de oceaan ;)

De oceaan heeft niet echt een mooie lange deining, het zijn meer kruiszeeën. De rommelige golven komen van links en rechts, het kruist elkaar hetgeen binnen vervelende bewegingen geeft. Maar met 25-30 kts (windsnelheid) en snelheden van 7-8 kn slaat Pitou zich er kranig doorheen en schiet het lekker op. De NO passaat wind is goed aan het doorblazen, we gaan al rollend door de boot. Je moet je goed vasthouden, vooral onverwachte bewegingen zijn aan de orde van de dag. In het kombuis worden wel eens krachttermen gebruikt, alles schuift en valt, niets blijft staan. We overwegen de onderkant van een boterham of toastje ook maar eens te smeren.... Alles rinkelt als je rolt, de glazen, bakjes, borden, flessen het maakt allemaal geluid, een kakofonie binnen (je zou het eens moeten horen!). Daarom hebben we veel flessen, glazen ect. 'aangekleed'. Wijnflessen met een muts op (lees sokje); ook glazen een 'rokje/sokje'. Washandjes gaan ook tussen de glazen en al onze pannenlappen zitten tussen de flessen olijfolie en de potjes kruiden en de borden. Een gezellige verzameling zo. Intussen als we ons wassen, kunnen we geen washand meer vinden. Gelukkig zijn er veel sokken, die hebben we met deze temperaturen van 30 graden niet meer nodig ;) Hahaha op een middag stik ik bijna van het lachen als Machiel aan het koken is. Er liggen overal sokken en washandjes, van de kruiden en olijfolie ect. en hij heeft een bevroren kippenborst (in plastic uit de vriezer) om zijn nek hangen.... dat koelde zo lekker af want de oven stond ook nog aan! Toch een beetje een 'airco' gevoel zal ik maar zeggen, jammer genoeg geen foto van gemaakt.

Ons 'aangekleed' servies onder zeegang!

Afval management :)

Paradijselijk of de hel op aarde....?

En dan.... 'Land Ho', Land in zicht! We zien Frans Guyana pas laat, het zicht is niet zo goed., er is behoorlijk wat wind en regen de laatste uren geweest (de zogenaamde squalls in dit gebied).

Na 12 dagen op de oceaan laten we het anker vallen in het baaitje van I'lle Royale. Voor de kust van de plaats Kourou (iets ten Noorden van de hoofdstad Cayenne, Frans Guyana) liggen deze Îles du Salut, een kleine eilandengroep welke bestaat uit 3 eilandjes. Het ziet er heel tropisch uit overal palmen en het is heel dichtbegroeid. We zien in de baai onze Duitse zeilvrienden van de Mika liggen. Hoe gezellig is dat! Niets is leuker om bij te kletsen hoe de oversteek is verlopen, je begrijpt elkaar zo goed, er zijn weinig woorden voor nodig. Zij hebben de laatste 4 dagen met de hand moeten sturen omdat hun automatische piloot het niet meer deed. Wij hebben geboft daarmee, onze Nico (de stuurautomaat) was onze beste zeilmaat. Een paar dagen later verschijnen ook de Synergie en de Aquamarijn, ze hebben ook een prima oversteek gehad.

Pitou in de baai bij Île Royale.

Naar deze kleine eilandengroep voor de kust van Frans Guyana gingen de politieke gevangenen en de zwaarste criminelen. Ontsnappen was onmogelijk en de omstandigheden zijn zwaar om onder woorden te brengen (we doen een poging). Deze bijzondere eilanden zijn mythisch voor ons. Mythisch omdat wij vroeger allebei ademloos het boek Papillon hebben gelezen (wie eigenlijk niet?). En we hebben natuurlijk ook de film gezien, die als je het boek hebt gelezen altijd een beetje tegenvalt. De gebeurtenissen in het boek spelen zich grotendeels af op deze eilandengroep. Papillon is de beroemdste gevangene die hier heeft gezeten en heette eigenlijk Henri Charrière. Hij zat 13 jaar onterecht gevangen en is een van de weinige die het gelukt is om te ontsnappen. Deze 'paradijselijke' eilanden waren ten tijde van het 2-de keizerrijk, onder Napoleon III tot strafkolonie uitgebouwd. Het waren in het begin vooral politieke veroordeelden waar de schuldvraag duidelijk ter discussie stond. Op de eilanden zouden zo'n 70.000 gevangenen verblijven waarvan 80% door ziekte en ondervoeding stierven. De doden werden in de smalle zeestraat tussen Île Royale en Île Saint Joseph in het water gedumpt waar de haaien vrij spel hadden. Er gaat een verhaal dat de haaien op het luiden van de kerkklok (Île Royale), hetgeen altijd gebeurde als er doden waren, al klaar lagen om mee aan te schuiven aan de rouw/feesttafel.... Deze strafkolonie sloot in 1953 zijn poorten, de laatste 2000 gevangenen verlieten toen deze hel.

De poort tot het gevangenis complex van de eenzame opsluiting 'RECLUSIÓN' (totale isolatie van de wereld; eenzaamheid)

We lopen door de overblijfselen van de gevangeniscomplexen en zijn diep onder de indruk!

Wij bezoeken 2 van de 3 eilanden (eiland 3 Île du Diable was te gevaarlijk om aan te doen door stroming en branding) met de dinghy. We gaan met de dinghy eerst naar Île Royale. Het is bloed heet en het zweet druipt van ons af. We klimmen de trap op om bij het gevangenis complex te komen. Het is heel bijzonder om hier rond te lopen. De cellen zijn overwoekerd door de jungle, de muren staan er alleen nog en een soort toegangspoort. Er groeien gekleurde mossen op de benauwende muren van de cellen. Nog geen 5 min. in zo'n cel in die alles verdovende hitte en we snakken naar frisse lucht. We lopen de trap weer naar beneden af en verlaten het gevangeniscomplex, we zijn diep onder de indruk. Wat een leed is hier geweest!

Als je door loopt via een ander pad naar boven, kom je bij een hotel en een klein restaurant, waar een handje vol Franse toeristen zijn. Ook zien we het kerkje met de klok.... welke ging luiden als er doden waren! Daarnaast is nu een landingspunt voor een helikopter.

Naast de bedrukte sfeer die in de complexen hing, is het verder een prachtig eiland met een weelderige jungle. We rapen (on)rijpe mango's van de grond, zien veel 'agouti's' (soort hele grote cavia met achterpoten van een konijn en een rattensnuit); pauwen; heel veel aapjes (ara's) en kolonies grote mieren. Heel veel palmen op het eiland en andere tropische begroeiing. Het water in de baai is van een kleur groen, nog niet eerder zo gezien.

Een agouti en een ara aap.

Daarna varen we met de dinghy naar het andere eiland Île Saint Joseph. Het zijn kippen afstandjes van een paar honderd meter. Dit gevangenen complex stond voor de eenzame opsluiting. Van 2 tot 5 jaar, in een kleine cel van 2x3m, waar ze niet uitkwamen en ook niet gesproken mocht worden. We lopen rond en kunnen niet begrijpen dat er zoiets kon bestaan, fascinerend. De cellen hebben tralies aan de bovenkant. De bewakers liepen op de gaanderijen en keken scherp toe op het doen en laten van deze gevangenen. Eten werd van boven naar beneden gegooid. De isoleercellen hadden helemaal geen raam, alleen een roostertje. Tropische ziekten, malaria, ondervoeding, gele koorts.... een ware hel, we zien hier ratten op muren wegschieten!

We maken nog een verdere wandeling rond het eiland. Er is nog een kleine militaire basis gestationeerd, we zien 2 mannen rondlopen, bij een klein complex. Ook op dit eiland zijn er veel mango-bomen. We krijgen van hun wat rijpe mango's mee en vinden er zelf ook nog een hele rugzak vol, een welkome aanvulling op de vers voorraden welke behoorlijk op zijn aan boord. Alsmede vinden we een rijpe 'broodvrucht'. Deze bakken we in de avond op, als een soort gebakken aardappel smaakt het, maar dan fijner van structuur. Op deze eilandjes zijn geen winkels, we kunnen er verder niets kopen, dan moet je naar Kourou aan de rivier, op het vaste land.

Dit zijn we niet van plan, we hebben genoeg aan onze ervaringen op deze eilanden. We hadden deze dagen niet willen missen, we hebben beelden uit een film en een boek realiteit zien worden!

Gevonden mango's en een 'broodvrucht' op Île Royale en Île Saint Joseph. Later hadden we nog een emmer vol mango's!

Het laatste stuk van onze oceaan oversteek

We vertrekken na een kleine week richting Suriname voor de laatste 220 NM. We hebben de stroom mee en gaan zo hard! Soms wel 12 kn, een heerlijk gevoel als je zo snel gaat. We gaan samen met de Synergie, helemaal niet zo gepland, want we gaan altijd alleen weg wat we fijn vinden. Maar het is leuk en we maken foto's van elkaar.

We maken foto's van elkaar op de Oceaan tussen Frans Guyana en Suriname. De golven zijn flink, op de rechter foto verdwijnen we helemaal achter zo'n joekel ;)

Er staat een mooie zee met deining, wel weer rommelig qua golven. Het begint goed met een lekker windje, later gaat het harder waaien zoals voorspeld en als het avond wordt, zien we nog een lichtje achter ons verschijnen. Het is de Aquamarijn. Met z'n drieën varen we in colonne met als doel de uiterton van Suriname (en Domburg), hetgeen iets gezelligs heeft. In de nacht en de dag veel regen en ook harde wind (squalls). Om 14:50 uur land in zicht, Suriname! We varen rond 15:30 uur de rivier op, het ziet er heel bruin en modder-achtig uit is onze eerste indruk. We kunnen een heel stuk zeilen op de rivier. We beleven nog een vervelend momentje, rond 17:00 uur willen we de motor aandoen om meer op te schieten. Er staat namelijk heel harde stroom op de rivier en die wil je mee hebben. Het wordt vroeg donker en de kentering van de stroming moeten we voor zijn. Maar.... de motor wil niet starten.... dat is balen! We gaan overstag, gelukkig staat er flinke wind, dus dat gaat prima, we drijven niet af naar de vele ondieptes in de rivier.... Machiel zit binnen aan de motor te 'prutsen' want er iets met de startmotor en relais. Het lukt hem na een spannend kwartier. Gelukkig staat altijd iedere zeiler voor je klaar om je eventueel te helpen (3 mijl achter ons stond de Aquamarijn standby na onze oproep). Maar het is niet nodig, de motor doet het weer als een zonnetje, een zeldzame storing en laat dat zo blijven! We pezen door en we gooien in het donker ons anker uit in Domburg.

We komen op zulk een verschillende plekken! Links Pitou voor anker op de Suriname rivier; rechts in de baai van Île Royale

Pas in de ochtend zien we waar we liggen, op een modderkleurige rivier met prachtige groene weelderige oevers. We liggen in de buurt van de 'River Breeze' wat een klein resortje is aan de oever van de Suriname rivier. Het heeft een zeilerscafé en een steiger waar we de dinghy mogen leggen en we kunnen gebruik maken van de faciliteiten zoals een zwembad, douches, wasmachines gebruik tegen een kleine vergoeding. Nettie runt de hele boel rondom de zeilers, samen met haar man Jelle is ze hier ook ooit naar toe gezeild en is blijven plakken, ze wonen nu in een huis. Ze is de vraagbaak voor alle zeilers en weet veel over Suriname. En belangrijk voor ons ook over in- uitklaren bij de autoriteiten, ze regelt een taxi voor ons. Samen met Synergie, delen we de taxi-rit die ons naar alle officiële autoriteiten brengt om ingeklaard te worden: de MAS (Maritieme Autoriteit Suriname); het consulaat en de militaire politie. Ze willen vooral veel officiële papieren zien en kopieën hebben. Ook moeten we decent gekleed zijn, de heren een lange broek (moesten we zoeken, lang niet aan gehad) en ook de dames netjes, alsmede echte schoenen en géén teenslippers! Het inklaren kost ons de hele ochtend en met 2 stempels rijker gaan we lekker lunchen in Paramaribo bij 't Vat. Wat een procedure....

Met de Karin en Guus gaan we inklaren, met de taxi naar Paramaribo, het kost ons de hele ochtend!

Er liggen allemaal mede zeilers voor anker in Domburg en sommige aan een mooring. Veel bekende Nederlandse boten komen we weer tegen, eerder ontmoet op de Canarisch of Kaapverdië en hebben allemaal de oversteek achter de rug. Er volgt een drukke tijd, vooral sociaal zijn er veel activiteiten. Het wordt heel gezellig met deze grote zeilfamilie. We vieren Kerst met elkaar met een 4-gangen Kerstdiner aan een grote tafel en verorberen zalige exotische gerechten.

Kerst diner met onze 'zeilfamilie'

Ons Kerstdiner

Kerst op Pitou

We doen het met de zeil familie nog eens dunnetjes over op oudejaarsdag zoals bovengenoemd in Paramaribo in het korjaal. Om 18:00 uur komen we met z'n allen terug en eten we een hap in het zeilerscafé. En in de avond is er karaoke, nooit bedacht maar het pakt erg leuk en grappig uit. Vooral de kok Jeroen heeft er lol in en hoort zichzelf graag. Ook zijn vrouw en dochter zingen mee en nemen het heel serieus! De kok Jeroen bakt oliebollen en appelflappen en om 24:00 uur schenkt het café een gratis glaasje bubbels. Om 02:00 uur stappen we in de dinghy en varen de naar Pitou en rollen onze kooi in, tevreden met de leuke dag en bedenkend wat ons het jaar 2020 gaat brengen!

We missen natuurlijk wel onze kinderen in deze feestelijke tijd van het jaar. Maar we weten dat de kids het goed maken en.... ze komen dit weekeinde naar ons toe!! We kunnen niet wachten.... en verheugen ons op 2 weken qualitytime met z'n vijven ;)

'Tan bun' (= tot ziens in Sranang Tongo, de Surinaams taal) en een 'brasa' van ons!

We zijn een beetje trots op ons Instagram account (nog maar 1 jaartje een account), dit zijn de 'BEST NINE' van afgelopen jaar!

Foto 1 Heerlijk Surinaams eten bij 'Rita'
Foto 2 De zeilers met wie we Oud & Nieuw hebben gevierd in ons eigen zeilerscafé
Foto 3 We eten pannenkoeken op de Mika 
Foto 4 En we eten weer bij 'Rita'

Foto links verkennen op Île Royale, Frans Guyana; foto rechts verkennen in Domburg, een oude plantage

Familie van de grapefruit, een pomelo, een reus van een grape zo groot als een voetbal! (hihihi wel veel wit ipv vruchtvlees;) Lekker in de yoghurt als ontbijt!

Grote bananen en mini banaantjes, ze noemen ze hier in Suriname 'suikervingers' zo groot als je pink, de suikervingers zijn heerlijk van smaak!