5. Pitou's voyage the Portugueze West coast/ Pitou's reis de Portugese westkust

⬇ FOLLOW US ⬇ 'hyperlinks on 'Link-tree' PRESS BELOW ⬇

('Gram'; FB; YouTube)

https://linktr.ee/Pitou

Cascais, Portugal 17 november 2018

Portugal verovert ons hart

Op dit moment liggen we verwaaid in Cascais (vlakbij Lissabon). Het weer is momenteel herfstig, veel dagen harde wind zodat we nog niet naar het Zuiden kunnen. Er is flinke swell (zee deining) op de ankerplaats, dus zijn we naar de haven uitgeweken. Maar daar is ook swell, we liggen flink te bewegen aan de landvasten en we zien grote golven over de havenmuren komen, een indrukwekkend gezicht. Volgens de windfinder app is de swell op de oceaan 6.5 meter. De lust vergaat je om uit te zeilen met dit weer. We maken grote wandelingen in de harde wind en doen klusjes aan de boot. Er zijn ook mooie dagen, we lopen in korte broek als de zon schijnt, het is dan heerlijk warm.

Afgelopen maand hebben we langs de westkust van Portugal gevaren. We bezoeken authentieke vissershavens en mondaine badplaatsen.

De jachthaven in Porto is erg leuk. Ontzettend aardig havenpersoneel. Elke ochtend treffen we lekkere Portugese broodjes (van die zachte witte, die we dan even in de oven doen voor een knapperig korstje) aan de reling.... service van de haven, dan wil je toch niet meer weg!

Achter de jachthaven in Porto ligt een kleine visserswijk. Alle huizen zijn prachtig betegeld zoals je dat alleen maar ziet in Portugal. We eten/halen er heerlijke vis en andere happen.

Vanuit de haven lopen we naar Porto, een prachtige wandeling langs de oevers van de Douro rivier van een uur heen en terug. Porto heeft mooie sfeervolle straten, we lopen trappen op en af, de stad heeft een prachtig oud centrum met overal azulejos (Portugese blauw-witte siertegeltjes gebruikt als decoratie en kunstvorm) en ligt tegen een heuvel aan. Het treinstation van de stad is een museum op zich door alle azulejos. De Rua Catarina in het centrum is een grote winkelstraat met luxe winkels (kijken alleen in de etalages :-). Op elke hoek van de Rua zie je grote rookwolken door karretjes waar kastanjes gepoft worden. Bezoeken een van de vele Porthuizen aan de Douro en proeven een witte - en rode port, tawny en ruby (mmmm).

Maar er zijn ook minder mondaine stukken. De tegenstelling tussen rijk en arm vinden we heel groot in Portugal. Veel oudere mensen staan bij kerken en bedelen. Ze wonen in kleine huisjes, de verf is afgebladderd en je ziet in die wijkjes bijna geen hemellucht, zo lang en smal zijn deze straatjes, met z'n hellingen en vele trapjes. We krijgen er een bedrukt gevoel van en geven bij elke kerk die we tegenkomen iets aan deze ouderen in het bakje, alle beetjes helpen.

We verlaten af en toe de boot en trekken het binnenland in. Op aanraden van de havenmeester van Peniche (vissersdorpje) gaan we met Michel en Nadine (Aquamarijn) naar Óbidos, een middeleeuws stadje in het binnenland. Volgens de havenmeester moeten we er ginja gaan drinken. Zijn ogen gaan er helemaal van glimmen, het is volgens hem een heerlijk Portugees aperitiefje. Hij kwam enthousiast achter zijn bureau vandaan om erover te vertellen. Dan valt de lengte weer op, Portugezen zijn heel klein, wij steken niet één (hahaha) maar wel 2 koppen boven hem uit. Óbidos is prachtig overal azulejos op gevels van huisjes en kerken. Het stadje is omringd door oude stadsmuren, waar we een wandeling over maken. Uiteraard drinken we ook ginja. Het is een soort kersenlikeur wat je drinkt uit een chocolade 'glaasje', zeg maar een soort grote kersenbonbon, maar zonder de kers. Het glaasje eet je daarna lekker op. Het voelt voor ons meer iets voor naast de koffie/dessert.

De Portugezen zijn onwaarschijnlijk aardig en dat maakt het leven in dit land erg prettig. Helaas zit de al eerder genoemde herfst ons op de hielen en hebben we af en toe de kachel aan. We moeten weerberichten nauwkeurig volgen om niet op onrustige ankerplaatsen vast te zitten als er een storm opsteekt. Ook zijn de dagen veel korter aan het worden, met het plannen van een dagtocht moeten we daar zeker mee rekening houden. In het donker doen we liever niet een haven aan, met al die vissersnetten die je hier overal ziet vlakbij de kust. Die wil je niet in je schroef krijgen!

'Leslie' komt op bezoek en wij zijn niet thuis!

Zo komt orkaan Leslie op bezoek terwijl wij half oktober net even voor een bliksem bezoek in Nederland zijn voor wat regelzaakjes. We konden fijn logeren bij zus Pauline en broer Evert Jan! Sinds 1846 heeft het niet zo hard gewaaid in Portugal. Gelukkig blijft Porto, waar we de boot in een goede jachthaven hebben achtergelaten, redelijk gespaard. Iets zuidelijker, in Figueira da Foz, waar onze eerder genoemde zeilvrienden Michel en Nadine liggen, krijgen ze de volle laag, 60 kts op hun windmeter. Enorme schade bij boten, maar ook bomen ontworteld en afgewaaide daken. Gelukkig niet aan hun boot, dankzij alert optreden van de crew!

In Nederland kopen we (eindelijk) de drone die we graag wilde hebben. Het is de nieuwste versie waar we op gewacht hebben. Op ons afscheidsfeest een fantastisch bedrag van jullie allemaal gehad waarvan we o.a deze drone hebben kunnen aanschaffen, nog zeer bedankt daarvoor! Het is een heel traject voor ons om goed te leren werken met zo'n drone, hahaha echt ingewikkeld nog, je wil toch niet dat hij gelijk de zee in verdwijnt.... In filmpje 5 van nu, alvast een (kleine) poging om alvast iets te laten zien!

Herinneringen vergaan maar ervaring blijft

Twintig jaar geleden, tijdens de reis die we toen maakten met onze boot Lotje Twee, deden we veel van dezelfde havens aan. Toch is er veel veranderd waardoor we de havens nauwelijks herkennen.

Nieuwe gebouwen en nieuwe jachthavens. Gelukkig zijn bepaalde andere ervaringen die we toen opdeden wel blijven hangen. Zoals bijvoorbeeld de anker-techniek. Voor anker gaan is namelijk niet zomaar het anker laten vallen en klaar is kees. Je moet zorgvuldig een plek uitzoeken; langzaam aan achteruitvaren en de ketting laten lopen. Dan op het juiste moment vasthouden, aanvoelen hoe het anker pakt, weer even vieren en 'bam' dan zit hij goed. Het timen is belangrijk, je mag ook niet te dicht bij andere boten komen, je ligt nog al eens te draaien aan je ketting.

Een opgebouwd vertrouwen in je anker geeft een fijn gevoel, we kunnen meestal met gerust hart gaan slapen (blijven wel alert). Je hele huisje hangt er toch maar aan en je laat je boot soms achter voor een hele dag. Maar ook het plannen van de tochten gaat naar tevredenheid. Rekening houdend met wind, golven en tij komt onze verwachte aankomst tijd meestal feilloos uit en ook de inschatting van de zwaarte van de reis wat betreft zeegang, helling en comfort, mede natuurlijk door allerlei hulpmiddelen zoals apps (windfinder ect.)

De rust van het niets doen

Heel eerlijk gezegd.... er gaan soms dagen voorbij waarin we weinig doen. In het begin voelden we ons schuldig. Toch nog in de ban van het drukke leven wat we hadden en de 'drang' naar resultaten en prestaties. Jezelf rust gunnen is iets vreemds en soms moeilijk. Er is overigens altijd genoeg te doen. Klusjes aan de boot zijn er genoeg. Maar hoe lekker is het om naar de zee te turen en je gedachten de vrije loop te laten. De zee ziet er altijd anders uit, we krijgen er nooit genoeg van om daar naar te kijken, in kleur, vorm en structuur, golven met weer een andere structuur en kleur, overgang lucht en zee, zo kunnen we nog even door gaan en vinden het kortom genieten. En dan hebben we het nog niet eens over de vele vogels en dolfijnen die we zien....

Wortelschieten en leven zonder agenda

Wat erg fijn is dat we geen vast reisschema hebben en volledig kunnen doen waar we zin in hebben. De agenda is nagenoeg leeg. Er is echter een groot verschil tussen vaar- en ligdagen. Overigens zijn er de laatste tijd meer lig- dan vaardagen. Het moeilijke aan ergens blijven liggen is dat je naarmate je er langer ligt wortel gaat schieten. Dat vind je wel zo comfortabel en dan ga je steeds meer opzien, lijkt het, tegen de (boze) grote zee. Voor je gevoel ga je het varen ook verleren. Kunnen we het nog wel met zwaar weer een lange tocht maken? Dat gaat verbazend snel. Maar dan ineens slaat de onrust toe en wil je weer weg (als het kan). Eenmaal op zee voel je je al snel weer een zeeman/vrouw. Deze onrust ontstaat op de ene of andere manier bij ons beider tegelijkertijd. Hoe dat komt? We weten het niet. Het is blijkbaar een soort cyclus.

24/7 samen

Een vraag die we vaak krijgen: hoe houd je het uit met z'n tweetjes in zo'n kleine ruimte?

Tja.... net ons 38 jaar samenzijn gevierd. Dus we kunnen elkaar redelijk goed hebben. Natuurlijk botsen karakters en gewoonten wel eens. De ruimte is echter zo klein dat je het wel uit je hoofd laat om 'dit' lang te laten duren. En de boot heeft allerlei eigen hoekjes waar je je ook even kunt terugtrekken. Humor speelt bij ons een grote rol, kunnen om veel lachen, om elkaar en onze gewoontes.

Voor ons 38jr samen-zijn gaan we een dagje Lissabon in. Ook hier overal kastanje-pof karretjes, we hebben het nog niet geproefd, het lijkt ons heel calorierijk. We gaan de wijk Alfama in. Ons plan is een etentje met fado muziek (Portugese levenslied). We treffen een mooi autochtoon eet-tentje van een familie, we konden er nog net bij en reserveren. Binnen is het prachtig groen betegeld. Het lijkt een soort huiskamer. In de avond begint de voorstelling. Er zijn 2 obers. Later blijkt het vader en zoon. Opa (hij stapt plotseling binnen) doet mee en zingt de fado. Ook zingen de vader en zijn moeder (enige kokkin in de keuken) af en toe plotseling iets mee, wat hilarische momenten geeft. De fado zangeres blijkt een uit-de-klei-getrokken-Groningse, komen we achter. Ze woont al 5 jr in Lissabon en heeft het er helemaal gevonden, bijzonder!

Size doesn't matter en geboorte jaar ook niet

Een van de leuke dingen van de zeilers-gemeenschap (althans de cruisers-gemeenschap; dat zijn degene die op een boot wonen en reizen) is dat deze heel makkelijk mengt en met elkaar omgaat. Of je nu een klein bootje hebt met een minimum budget of een groot schip met ruime middelen, net van school of gepensioneerd en alles er tussenin.

Iedereen is toch min of meer met hetzelfde bezig: bootonderhoud, weerberichten volgen, provianderen, communicatie met het thuisfront, verkennen, behoefte aan contact en ga zo maar door. Naarmate je verder van huis bent groeit deze gemeenschap en de gemeenschapszin.

Zo ontstaan er nieuwe vriendschappen. Soms trek je een tijd met elkaar op, dan gaat ieder weer zijn eigen weg. Vaak kom je elkaar na een tijd weer tegen. Met de huidige technieken aan boord (A.I.S) kun je via het internet zien wie waar is of er blijft frequent contact (whatsapp (groep zeilers/vertrekkers), e-mail). Helaas haalt dat de romantiek wel weer een beetje weg. Hoe leuk is een onverwachte ontmoeting met 'oude' vrienden.

We vieren de verjaardagen van Machiel en Michel, versieren elkaars boot met slingers en eten taart, de 'gewoontes' uit Nederland gaan hier gewoon door. Gezellig om iets met elkaar te vieren, je voelt je dan even niet ver van huis zo zonder je kinderen en alle familie/vrienden. We hadden een geweldige aankomst in Figueira da Foz, Michel had een enorm oranje touw gespannen en een mooie plek in de haven voor ons vrij gehouden! Een hele 'zeilfamilie' stond ons op te wachten.

En hoe doet de boot het...

De boot doet het geweldig. Het voelt helemaal als ons thuis!

Het enige.... staal en zoutwater.... geeft roestvlekken/plekken hier en daar, dat is minder (iedere keer een van de klusjes). Maar de nieuwe stuurhut is erg fijn, het sanitair, de apparatuur, het kombuis, de nieuwe indeling, de koelkasten en vriezer, de zonne-energie, ons bed en ze zeilt erg fijn. Mede hierdoor ook nog geen heimwee. Ons huisje is immers met ons mee. Oost west aan boord best. We zullen in een van onze volgende filmpjes eens een 'rondleiding' van binnen geven.

Herinneringen aan vader Hermans

Op onze vorige reis in 1998 voer (wijlen) vader Hans Hermans met ons mee op zijn eigen schip tot de havensstad Figueira da Foz in Portugal.

We sleepten hem nog binnen in Figueira da Foz omdat hij zonder brandstof zat.

Hans had het erg naar zijn zin in deze stad, hij heeft er een huis gekocht en 15 jr gewoond. Natuurlijk bezoeken we zijn voormalig huis in Figueira. Veel herinneringen komen naar boven en we pinken een traantje weg....

Hij hield zo erg van Portugal met z'n milde klimaat en van de mensen. Hans, we missen je!

De komende periode

We gaan een weekje (per vliegtuig) naar New York City (in ons volgend blog 6 hierover meer). We gaan op bezoek bij zoon Martijn en Nikki die daar sinds 1 mei '18 werken en wonen, we hebben ze inmiddels al 7 mnden niet gezien en zijn heel benieuwd naar hun leventje daar.

Vervolgens gaan we richting Zuid Portugal/Algarve en Zuid Spanje.

De bedoeling is daar Kerst en Oud&Nieuw vieren met onze kinderen en familie die overkomt. Ergens rond april willen we (misschien via Madeira) naar de Canarische eilanden gaan of met een mogelijke stop in Marokko. Op de Canarische eilanden zullen we de rest van het jaar doorbrengen en in november/december '19 waarschijnlijk oversteken naar Suriname en Carieb.

                                                   click on the video below