4. Pitou's voyage the North- and West coast of Spain/ Pitou's reis de Noord- en westkust van Spanje

⬇ FOLLOW US ⬇ 'hyperlinks on 'Link-tree' PRESS BELOW 
('Gram'; FB; YouTube)

https://linktr.ee/Pitou


Baiona, Spanje 5 Oktober 2018

De 52 provincies van Spanje
Nooit geweten dat Spanje maar liefst 52 provincies kent! Allemaal met een eigen karakter.
Alleen de noordkust bestaat al uit 10 provincies. En dat merken we! In Bilbao en San Sebastian waren de diep onder de indruk van de heerlijk tapas die je in elke bar in overvloed kon krijgen. Wat verder naar het westen houdt dat ineens op en moet je het met een dikke inktvis doen. Ook de mensen zijn anders. Van zeer gastvrij en open tot stug en soms onaardig. Vandaar ook de eeuwenoude drang naar zelfstandigheid van bepaalde regio's, denken we.


Op dit moment liggen we in een komvormige ria voor anker bij het kustplaatsje Baiona, grenzend aan de Portugese kust.

Een ria is een rivierdal dat uitmondt in zee, deze rotsige inhammen worden door zee overstroomd. Anders gezegd: een ria is net een fjord. De hele Noord- en West kust van Spanje bestaat uit deze ria's. Overal goudgele strandjes tussen hoge bergen en grillige rotsen in de zee. Omdat de zee deining flink aanwezig is in dit gebied, slaan er hoge golven op de rotsen, een spectaculair gezicht. Maar om daar met je zeilboot te varen, is best spannend, we blijven zeer alert navigeren vanwege deze woeste en beruchte kusten.

Even terug in de tijd
Bart jan hadden we uitgezwaaid in Bilbao. De dag daarna worden we geënterd door de douane. In een pikzwarte boot komen ze hard op je aanvaren. Dan denk je eerst: “O jee wat heb ik fout gedaan?” Ze zijn ook nog eens in zwart gekleed met helmen op. We slikken even... Ze komen direct aan boord en bleken erg aardig! Machiel was weer eens een lekkere curry aan het maken en ze vonden het erg lekker ruiken. Alle papieren bleken gelukkig in orde.

Daarna varen we in etappes vanuit Bilbao via Santander – Gijón (spreek uit Gigon) – Ribadeo – Viveiro naar La Coruña.

In Santander en Gijón (provincie Asturië) doet zich een bijzondere traditie voor. We maken kennis met cider, op z'n Spaans cidre. Cidre wordt gemaakt van appels. Door het fermentatie proces dat wordt gebruikt bevat Asturische cirdre geen koolzuur. Er zijn veel van deze Sidreria's (ciderbarretjes). Als je zo'n barretje binnenkomt staan er meerdere grote hoge 'knoeibakken' van metaal en onder de bar een soort goot. De cidre wordt boven zo'n knoeibak in je glas gegoten, vanuit grote hoogte, zodat het een 'sprankelende smaak krijgt, een soort champagne is het idee. Je krijgt ook maar één slok ingeschonken, die je in een keer moet opdrinken is de bedoeling. De kleren van zo'n schenker zijn na een paar rondjes helemaal nat omdat je schenkt met bovengestrekte arm. Erg grappig om te zien, iedereen drinkt het hier, vaak zie je de laatste slok uitgespuwd worden boven de goot bij de bar. Wij vonden het wat flauw smaken, ook moet je iedere keer wachten totdat ze je weer een slok komen inschenken, met hetzelfde ritueel. Voor de zuchtige onder ons is dat soms lang wachten......Machiel (ahum...) heeft het lef een keer zelf in te schenken. Onze Spaanse buren kijken eerst iets verbaast en zeggen ons glimlachend dat het zo heel anders smaakt (wij proefden eigenlijk geen verschil...). Een leuke traditie om te zien!

Veel routes/wandelpaden hier die naar Santiago de Compostella leiden. Liselotte praat met een pelgrim, vlak voor het kunstwerk van cidre-flessen in Gijón. Het is een Rus (op leeftijd) met een grote witte baard. Hij vertelt trots dat hij al de gehele kust van Spanje heeft gelopen, alleen het stukje naar Santiago de Compostella moet hij nog. Hij meldt dat hij in het Guinness Book of Records zal komen te staan. Hij vraagt Liselotte een foto van hem te maken. Wat een mooi mens, ook een reiziger, net als wij.

De zon blijft maar schijnen!
Spanje is een heerlijk land. We hebben zon in overvloed. Wij worden daar heel blij van, de Spanjaarden zo te zien ook. Als je ergens iets langer ligt, zie je telkens dezelfde mensen voorbij lopen. Er wordt heel veel gelopen en gewandeld. In trainingskleren (snel wandelaars) maar vooral ook in het 'net'. De Spanjaarden die we zien zijn heel verzorgd. Jongetjes zijn op zo'n wandeling aan het ravotten. Meisjes hebben kanten- en met ruches versierde jurkjes aan met een strikje in het haar, maar laten zich ook horen! Ook in de kinderwagens zie je veel kantjes. Bankjes vol met mensen op leeftijd, druk pratend met elkaar. Ouderen staan hier midden in het leven. Op elke hoek van de straat een 'farmacia' met een felgroen tl-verlicht kruis, zodat het vooral vanuit elke hoek héél goed te zien is. In elke straat meerdere winkels met alleen maar snoep. Toch zien we weinig dikke mensen!? We ontdekken het middag diner, op z'n Spaans 'menu de dia'. Een 3-gangen menu vaak voor niet meer dan 10/12 €. Lekker en simpel.


We zeilen helaas weinig. Er staat of teveel wind dat we niet uitvaren, of te weinig dat we weer gaan motoren. Ook in deze streek veel mist die plotseling komt opzetten. Je vaart een haven binnen, aan eind van de dag volledig in de mist. Liselotte zweet peentjes, gelukkig blijft Machiel nuchter, met alle apparatuur aan boord, bouw je wel vertrouwen op. Als je de volgende heldere dag weer weg vaart denk je: 'jeetje we zijn vlakbij langs kleine/grote rotsen gevaren, in de mist niets van te zien'! (maar gelukkig wel op de plotter). De ria's hebben prachtige natuur, we lopen door naald – en eucalyptus bossen, zo mooi en het ruikt heerlijk, we krijgen er geen genoeg van. Overal komen we 'hórrea's tegen (kleine tarwe droogschuurtjes die je ziet in het filmpje).

We doen de Islas Cíes aan met een van de mooiste stranden ter wereld, een natuurpark waar je een permit voor nodig hebt die we online aanvragen. We liggen daar voor anker en krijgen het idee dat we al in het Carieb liggen. Azuurblauw water en prachtig wit strand, rotsige bergen met eucalyptus bomen erop, werkelijk prachtig. Met de dinghy naar het strand, daarna heerlijk hiken. Wel wat toeristisch door de veerboot die op- en neer gaat. Maar in de middag zijn alle toeristen weer weg en is het eiland weer van ons en de andere zeilers die net als wij daar voor anker liggen.


Het binnen varen in de haven van La Coruña is voor ons een belangrijk moment! Immers 20 jaar geleden kwamen we daar aan na de oversteek van de golf van Biskaje, met onze 2 kleine kinderen van 6 en 8 jaar. Maar als we de stad in lopen, herinneren we ons weinig meer. Alleen het Spaanse ronde brood herkennen we, knispelknapperige korst, van binnen heel zacht......heerlijk.

De Spaanse taal gaat Machiel goed af, hij denkt vaak van niet, maar dan vraagt/antwoordt hij en komt er een volledige zin uitrollen. Het zijn zijn roots als je een groot deel van je lagere schooltijd in Mexico hebt gewoond. Maar zo leuk om te zien dat de taal blijkbaar nog wel in je hoofd is opgeslagen.


Ons sociale leven zit eindelijk in de lift. Na een stil begin komen we eindelijk mede- reisgenoten tegen. Zoals de “Aquamarijn”, de “tutti” en de “Joy. We eten en borrelen samen.

Als geen ander weten zeilers onderling wat het is, de drukke tijd van afscheid nemen, huis verkopen en 'ontspullen'. Dit herinneren we ook van onze vorige reis die we maakten (1998-2000). Alle zeilboten uit Nederland zijn in dit gebied meestal wel cruisers, voor een vakantie op en neer is Spanje meestal te ver. We bespreken elkaars plannen/dromen hoe de verdere reis eruit gaat zien. Vele (sterke) verhalen over en weer. Mensen die je hiervoor nooit hebt gezien, maar met wie je gelijk grote binding voelt.
In de baai van Baiona komen Jenneke en Bart van de zeilboot Tutti, bij ons eten. Het zijn 2 jonge muzikanten die conservatorium hebben gedaan. Ze spelen/zingen een liedje voor ons op hun piano, wat een leuk moment!
Na La Coruña volgen Camariñas , Muros en Baiona. De zee is mooi blauw en we komen weer veel dolfijnen tegen, dat verveelt nooit en is elke keer heel bijzonder. Ze spelen met je en lijken je de weg te wijzen.
Naast het varen doen we klusjes aan de boot, boodschappen (soms flinke stukken lopen met zware tassen), maken de boot schoon van binnen en van buiten. Vervelen doen we ons zeker niet. Er is altijd wat te doen! We toveren heerlijke ontbijtjes en lunches uit het kombuis, eten vaak vis (aan boord of buiten de deur). Ook veel gezelligheid met o.a. Michel en Nadine van de Aquamarijn, we borrelen en eten met elkaar.

Het “onthaasten” gaat ons telkens beter af al zijn we er nog niet. Het blijft wennen dat je niets hoeft en alle tijd van de wereld hebt.
En nu op naar Portugal!

- met dank aan Michiel van Heunen (Joy) voor het stukje opname in ons filmpje met zijn drone.        
                                                            klik op de video hieronder

Reacties

  1. In addition, slight variations of each machine (e.g., with double jackpots or 5 times play) are at all times being developed. The on line casino operator can select which EPROM chip to put in in any particular machine to thecasinosource.com pick out} the payout desired. The result's that there's not likely such a factor as a high payback sort of machine, since each machine probably has multiple of} settings. Without revealing the proprietary info, he developed a program that might enable him to determine out} with normally lower than a dozen plays on every machine which EPROM chip was installed. Then he did a survey of over four hundred machines in 70 completely different casinos in Las Vegas. He averaged the data, and assigned a mean payback share to the machines in every on line casino.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten